E vetmja që arrinë në Parajsë

Një engjëll u arratis nga qielli për të kaluar ditën duke bredhur tokën. Në perëndim të diellit ai vendosi të marrë me vete kujtimet më të bukura të asajë vizite. Në një kopsht me trëndafila ai zgjodhi lulet më të bukura dhe kompozoi një buqetë për ta çuar në parajsë. Pak më tutje, pa një fëmijë që po i buzëqeshte mamasë së tij. Ajo buzëqeshje ishte shumë më e bukur se buqeta me trëndafila, kështu vendosi t'a marrë me vete edhe atë buzëqeshje. Ai ishte gati të largohej kur pa mamanë e tij duke parë me dashuri foshnjën e sajë që kishte në krah. Dashuria rridhte si një lumë i tërbuar në sytë e mamasë, dhe engjëlli tha me vete; "Se dashuria e nënës është gjëja më e bukur në tokë, kështu duhet t'a marr me vete edhe atë".

Ai fluturoi drejt qiellit, por para se të kalonte portat e perlave, ai vendosi të shqyrtojë kujtimet për të parë se si ishin ruajtur gjatë udhëtimit. Lulet ishin tharë, buzëqeshja e fëmijës ishte zbehur, por dashuria e mamasë ishte akoma aty me gjithë ngrohtësinë dhe bukurinë e saj. Ai hodhi poshtë lulet e thara dhe buzëqeshjen e zbehur, ai thirri të gjithë mysafirët e parajsës përreth tij dhe tha: "Kjo është e vetmja gjë që kam gjetur në tokë dhe që ka ruajtur bukurinë e saj në udhëtimin drejt parajsës: mami".

Për të shqiptuar fjalën mami, goja puthet dy herë.

Kahlil Gibran shkroi: "Mami" është fjala më e bukur në buzët e njerëzimit.
~Anunnaki