Narta
Antarë i Respektuar
Duke menduar
E mbani mend atë ndjesinë kur si fëmijë hapëm një pako me ëmbëlsira dhe në fillim hëngrëm biskotën e parë me ëmbëlsi, por teksa morëm të radhës, kuptuam se sa të shijshme janë në të vërtetë. Epo, tani ndihem sërish si ai fëmijë, por këtë herë nuk bëhet fjalë për ëmbëlsirat.
Tashmë bëhet fjalë për mënyrën e jetesës dhe për disa “rregulla” që i vendosim vetes, për të cilat nuk dua të humb më kohë.
Nuk kam më kohë për takime të pafundme ku diskutohen statutet, rregullat, procedurat dhe rregulloret e brendshme, duke e ditur se asgjë nuk do të arrihet.
Nuk kam më kohë për të mbështetur njerëzit absurdë që pavarësisht moshës kronologjike, nuk janë rritur.
Koha ime është shumë e shkurtër.
Unë e dua thelbin shpirti nxiton drejt natyrës.
Unë dua të jetoj pranë njerëzve që kanë ruajtur njerëzoren, pra shumë njerëzor, spontan, që dinë të qeshin me gabimet e tyre dhe që nuk janë të fryrë me triumfet e tyre dhe të cilët marrin përsipër detyrimet e tyre.
Kështu mbrohet dinjiteti njerëzor dhe shkojmë drejt së vërtetës dhe ndershmërisë.
Kjo është ajo që e bën jetën të vlefshme.
Dua të rrethohem me njerëz që dinë të prekin zemrën, njerëz që janë mësuar nga goditjet e forta të jetës të rriten me prekje të buta shpirti.
Po, nxitoj, nxitoj të jetoj me intensitetin që mund të japë vetëm pjekuria.
Nuk kam ndërmend të humbas asgjë për njerëz bosh, sipërfaqësorë, të pashpirt, të ftohtë.
Jam e sigurt se do të ketë nga ata që veshin rrezet e diellit në sytë e tyre dhe e presin me padurim çdo ditë.
Qëllimi im është të arrij deri në fund e kënaqur dhe në paqe me të dashurit e mi dhe ndërgjegjja ime.
Kemi dy jetë.
Dhe e dyta fillon kur kupton se ke vetëm një.
E mbani mend atë ndjesinë kur si fëmijë hapëm një pako me ëmbëlsira dhe në fillim hëngrëm biskotën e parë me ëmbëlsi, por teksa morëm të radhës, kuptuam se sa të shijshme janë në të vërtetë. Epo, tani ndihem sërish si ai fëmijë, por këtë herë nuk bëhet fjalë për ëmbëlsirat.
Tashmë bëhet fjalë për mënyrën e jetesës dhe për disa “rregulla” që i vendosim vetes, për të cilat nuk dua të humb më kohë.
Nuk kam më kohë për takime të pafundme ku diskutohen statutet, rregullat, procedurat dhe rregulloret e brendshme, duke e ditur se asgjë nuk do të arrihet.
Nuk kam më kohë për të mbështetur njerëzit absurdë që pavarësisht moshës kronologjike, nuk janë rritur.
Koha ime është shumë e shkurtër.
Unë e dua thelbin shpirti nxiton drejt natyrës.
Unë dua të jetoj pranë njerëzve që kanë ruajtur njerëzoren, pra shumë njerëzor, spontan, që dinë të qeshin me gabimet e tyre dhe që nuk janë të fryrë me triumfet e tyre dhe të cilët marrin përsipër detyrimet e tyre.
Kështu mbrohet dinjiteti njerëzor dhe shkojmë drejt së vërtetës dhe ndershmërisë.
Kjo është ajo që e bën jetën të vlefshme.
Dua të rrethohem me njerëz që dinë të prekin zemrën, njerëz që janë mësuar nga goditjet e forta të jetës të rriten me prekje të buta shpirti.
Po, nxitoj, nxitoj të jetoj me intensitetin që mund të japë vetëm pjekuria.
Nuk kam ndërmend të humbas asgjë për njerëz bosh, sipërfaqësorë, të pashpirt, të ftohtë.
Jam e sigurt se do të ketë nga ata që veshin rrezet e diellit në sytë e tyre dhe e presin me padurim çdo ditë.
Qëllimi im është të arrij deri në fund e kënaqur dhe në paqe me të dashurit e mi dhe ndërgjegjja ime.
Kemi dy jetë.
Dhe e dyta fillon kur kupton se ke vetëm një.