sweetzzinna
Dum spiro, spero くる
Kolaps. Depresion. Panik. Këto fjalë duket se përshkruajnë ekzaktësisht krizën financiare globale dhe efektin e krizës në psikikën njerëzore.
Sigurisht, është shumë shpejt të matim pasojat e vërteta psikiatrike të shpartallimit ekonomik; do duhet ca kohë deri sa epidemiologët të mund të thonë nëse depresioni dhe vetëvrasjet janë në rritje.
Por nuk ka dyshim se kriza po lë gjurmën e saj tek individët, veçanërisht tek meshkujt.
Një pacient, një analist fondesh, erdhi tek unë së fundmi në një gjende të rënduar ankthi. "ثshtë keq por mund të bëhet më keq", mbaj mend se më tha. Ankthi ishte i pritshëm dhe jo i pavend: ai kishte humbur asete të tijat dhe të të tjerëve, e ashtu si ne të tjerët s'ia kishte idenë se si do mbyllej kjo histori. Unë do të shqetësohesha nëse ai s'do ishte kapluar nga ankthi.
Me kalimin e javëve, me ndihmën e një mjekimi kundër ankthit, paniku i tij sikur u qetua teksa ai kuptoi se kishte gjasa të mbijetonte ekonomikisht. Por më pas, ndodhi diçka krejt tjetër. Ai vjen sërish tek unë një ditë në një gjendje mjaft të rënë shpirtërore. "Ia hodha ankthit, por tashmë më duket vetja i paaftë". Ai ishte një person me vetëbesim të theksuar dhe i cili shihej nga kolegët e tij si një optimist i pandreqshëm.
Ai s'vuante nga depresioni klinik: gjumin, oreksin dhe aftësinë për të shijuar kohën e lirë pas pune i kishte të pandryshueshme. Kjo e bënte gjithë situatën të ndërlikuar.
Problemi ishte se sensi i tij i suksesit dhe arritjes ishte i lidhur ngushtë me statusin e tij financiare; ai nuk dinte si të ndihej i zoti apo mirë pa këtë anë që maste vlerat e tij.
Ai s'ishte i vetmi në këtë gjendje. Këto muajt e fundit, unë kam parë një grup pacientësh, të gjithë meshkuj, të cilët kanë pësuar një rënie të ndjeshme të vetëvlerësimit, edhe pse asnjëri prej tyre s'ishte në depresion klinik.
Një pacient tjetër e përmblodhi në një fjali: "Unë kam qenë dikur tipi i pamposhtur dhe i suksesshëm, por kjo krizë më ka thyer në mes".
Unë kam shumë paciente femra, të cilat punojnë në nivele të larta të financës, por asnjë prej tyre s'ka pasur këtë lloj reaksioni psikologjik. Nuk mund të pretendoj se ky është një sondazh shkencor, por vras mendjen nëse meshkujt janë më të prirur se femrat të reagojnë në këtë mënyrë. Me rrezikun e shkëmbimit të stereotipeve gjinore, a varen meshkujt në mënyrë disproporcionale më shumë në punën e tyre për të rritur vetëvlerësimin sesa femrat? Apo thjesht janë më të dobët përballë plagosjes së paevitueshme narcisizte që vjen si pasojë e performimit të dobët apo humbjes së punës?
Një pacient tjetër ishte në mëdyshje, jo nga ankthi që i shkaktonte tregu, por nga mungesa e plotë e vetëbesimit. Ai kishte pasur gjithnjë intuitë të fortë për financën. Por me kolapsin e tregut, ai vinte në pikëpyetje njohuritë dhe aftësitë e tij.
Secili prej këtyre pacientëve përjetoi një humbje të menjëhershme të dijes së të qenit në kontroll prej krizës ekonomike dhe nuk mund të maste suksesin apo dështimin pa të vetmin nivelues që ata njihnin: përfitimin financiar.
Sfida e ruajtjes së vetëvlerësimit pa shpërblim është tmerruese. Mundësitë janë që nëse nuk e vini veten në dyshim apo ndiheni mirë dhe përballë dështimeve, ju ose keni fituar lotarinë ose keni probleme serioze me tolerancën e lajmeve të këqija.
Sigurisht, marrëdhënia ndërmjet vetëvlerësimit dhe arritjes mund të qarkullojë. Disa thonë se mënyra më e mirë për të ndërtuar vetëvlerësimin e nevojshëm është t'u thuhet njerëzve gjithë kohës se sa të mirë, të zgjuar e të talentuar janë.
Kjo ka mundësi të mos jetë ide dhe aq e mirë nëse mendoni se vetëvlerësimi dhe shpërblimi duhet të jenë rezultat i arritjeve tuaja; ju ndiheni mirë me veten, pjesërisht sepse keni bërë diçka të mirë. Nga ana tjetër është e vështirë të imagjinosh njerëzit që ndërmarrin hapat e parë pa pasur disa nocione bazë të vetëbesimit.
Në "Wall Street" gjithsesi, batica në rritje ngre shumë varka dhe anasjelltas, çka do të thotë se ka shumë njerëz që kanë sukses ose dështojnë, për shkak të meritave apo gabimeve të tyre.
Ky vëzhgim mund të lehtësojë idenë e përgjegjësisë personale për krizën ekonomike, por nuk ishte dhe aq ngushëllues për pacientët e mi. Unë mendoj se kjo ndodh sepse për shumë prej tyre, zgjerimi i mëparshëm i tregut u jepte ndjesinë e fuqisë, së bashku me diçka më të fortë se droga: drithërimin.
Truri njerëzor pajtohet në mënyrë automatike me shpërblime të tilla si paratë dhe droga. Rezulton se mënyra si jepet një shpërblim ka një impakt të madh në forcën e trurit. Rezultatet e papritura prodhojnë më shumë sinjale në qarkun e trurit se ato të pritshmet. Reaksioni juaj ndaj situatave që janë të mira ose më të këqija se ç'pritet është përgjithësisht më i fortë se ndaj atyre që mund të parashikohen.
Në një kuptim, bursa është si një kazino e madhe kumari, kur shpërblimi mund të jetë spektakolar, por gjithnjë i paparashikueshëm. Për shumë vetë, tundimi për të investuar është ngazëllimi i shpërblimit të pasigurt. Tashmë që ngazëllimi s'është më, vendin e tij e ka zënë ankthi dhe frika.
Pacientët e mi kanë humbur më shumë se paratë në treg. Përveç ngutjes dhe ngazëllimit, ato kanë humbur kuptimin e aftësisë dhe suksesit. Të paktën përkohësisht: Unë nuk kam dyshim se, ashtu si ekonomia ato do e marrin veten. Por është një kujtesë e faktit sesa delikat mund të jetë vetëbesimi.
Sigurisht, është shumë shpejt të matim pasojat e vërteta psikiatrike të shpartallimit ekonomik; do duhet ca kohë deri sa epidemiologët të mund të thonë nëse depresioni dhe vetëvrasjet janë në rritje.
Por nuk ka dyshim se kriza po lë gjurmën e saj tek individët, veçanërisht tek meshkujt.
Një pacient, një analist fondesh, erdhi tek unë së fundmi në një gjende të rënduar ankthi. "ثshtë keq por mund të bëhet më keq", mbaj mend se më tha. Ankthi ishte i pritshëm dhe jo i pavend: ai kishte humbur asete të tijat dhe të të tjerëve, e ashtu si ne të tjerët s'ia kishte idenë se si do mbyllej kjo histori. Unë do të shqetësohesha nëse ai s'do ishte kapluar nga ankthi.
Me kalimin e javëve, me ndihmën e një mjekimi kundër ankthit, paniku i tij sikur u qetua teksa ai kuptoi se kishte gjasa të mbijetonte ekonomikisht. Por më pas, ndodhi diçka krejt tjetër. Ai vjen sërish tek unë një ditë në një gjendje mjaft të rënë shpirtërore. "Ia hodha ankthit, por tashmë më duket vetja i paaftë". Ai ishte një person me vetëbesim të theksuar dhe i cili shihej nga kolegët e tij si një optimist i pandreqshëm.
Ai s'vuante nga depresioni klinik: gjumin, oreksin dhe aftësinë për të shijuar kohën e lirë pas pune i kishte të pandryshueshme. Kjo e bënte gjithë situatën të ndërlikuar.
Problemi ishte se sensi i tij i suksesit dhe arritjes ishte i lidhur ngushtë me statusin e tij financiare; ai nuk dinte si të ndihej i zoti apo mirë pa këtë anë që maste vlerat e tij.
Ai s'ishte i vetmi në këtë gjendje. Këto muajt e fundit, unë kam parë një grup pacientësh, të gjithë meshkuj, të cilët kanë pësuar një rënie të ndjeshme të vetëvlerësimit, edhe pse asnjëri prej tyre s'ishte në depresion klinik.
Një pacient tjetër e përmblodhi në një fjali: "Unë kam qenë dikur tipi i pamposhtur dhe i suksesshëm, por kjo krizë më ka thyer në mes".
Unë kam shumë paciente femra, të cilat punojnë në nivele të larta të financës, por asnjë prej tyre s'ka pasur këtë lloj reaksioni psikologjik. Nuk mund të pretendoj se ky është një sondazh shkencor, por vras mendjen nëse meshkujt janë më të prirur se femrat të reagojnë në këtë mënyrë. Me rrezikun e shkëmbimit të stereotipeve gjinore, a varen meshkujt në mënyrë disproporcionale më shumë në punën e tyre për të rritur vetëvlerësimin sesa femrat? Apo thjesht janë më të dobët përballë plagosjes së paevitueshme narcisizte që vjen si pasojë e performimit të dobët apo humbjes së punës?
Një pacient tjetër ishte në mëdyshje, jo nga ankthi që i shkaktonte tregu, por nga mungesa e plotë e vetëbesimit. Ai kishte pasur gjithnjë intuitë të fortë për financën. Por me kolapsin e tregut, ai vinte në pikëpyetje njohuritë dhe aftësitë e tij.
Secili prej këtyre pacientëve përjetoi një humbje të menjëhershme të dijes së të qenit në kontroll prej krizës ekonomike dhe nuk mund të maste suksesin apo dështimin pa të vetmin nivelues që ata njihnin: përfitimin financiar.
Sfida e ruajtjes së vetëvlerësimit pa shpërblim është tmerruese. Mundësitë janë që nëse nuk e vini veten në dyshim apo ndiheni mirë dhe përballë dështimeve, ju ose keni fituar lotarinë ose keni probleme serioze me tolerancën e lajmeve të këqija.
Sigurisht, marrëdhënia ndërmjet vetëvlerësimit dhe arritjes mund të qarkullojë. Disa thonë se mënyra më e mirë për të ndërtuar vetëvlerësimin e nevojshëm është t'u thuhet njerëzve gjithë kohës se sa të mirë, të zgjuar e të talentuar janë.
Kjo ka mundësi të mos jetë ide dhe aq e mirë nëse mendoni se vetëvlerësimi dhe shpërblimi duhet të jenë rezultat i arritjeve tuaja; ju ndiheni mirë me veten, pjesërisht sepse keni bërë diçka të mirë. Nga ana tjetër është e vështirë të imagjinosh njerëzit që ndërmarrin hapat e parë pa pasur disa nocione bazë të vetëbesimit.
Në "Wall Street" gjithsesi, batica në rritje ngre shumë varka dhe anasjelltas, çka do të thotë se ka shumë njerëz që kanë sukses ose dështojnë, për shkak të meritave apo gabimeve të tyre.
Ky vëzhgim mund të lehtësojë idenë e përgjegjësisë personale për krizën ekonomike, por nuk ishte dhe aq ngushëllues për pacientët e mi. Unë mendoj se kjo ndodh sepse për shumë prej tyre, zgjerimi i mëparshëm i tregut u jepte ndjesinë e fuqisë, së bashku me diçka më të fortë se droga: drithërimin.
Truri njerëzor pajtohet në mënyrë automatike me shpërblime të tilla si paratë dhe droga. Rezulton se mënyra si jepet një shpërblim ka një impakt të madh në forcën e trurit. Rezultatet e papritura prodhojnë më shumë sinjale në qarkun e trurit se ato të pritshmet. Reaksioni juaj ndaj situatave që janë të mira ose më të këqija se ç'pritet është përgjithësisht më i fortë se ndaj atyre që mund të parashikohen.
Në një kuptim, bursa është si një kazino e madhe kumari, kur shpërblimi mund të jetë spektakolar, por gjithnjë i paparashikueshëm. Për shumë vetë, tundimi për të investuar është ngazëllimi i shpërblimit të pasigurt. Tashmë që ngazëllimi s'është më, vendin e tij e ka zënë ankthi dhe frika.
Pacientët e mi kanë humbur më shumë se paratë në treg. Përveç ngutjes dhe ngazëllimit, ato kanë humbur kuptimin e aftësisë dhe suksesit. Të paktën përkohësisht: Unë nuk kam dyshim se, ashtu si ekonomia ato do e marrin veten. Por është një kujtesë e faktit sesa delikat mund të jetë vetëbesimi.
