..genjeja veten dhe kjo kish kohe qe vazhdonte.
E beja me nje vetdije te frikshme kete vetmohim sepse mendoja se ishte me e lehte per te ecur perpara.
Strukja brenda vetes dhimbjen e te shkuares dhe shpresoja se duke e mbytur do te mund mos te perballesha me me te.
Por sot kuptoj se e verteta ishte ndryshe. Te rimekembesh duhet te perballesh dhe mos kerkosh te ikesh larg saj.
Mund te fshihesh nga njerezit apo gjerat qe te lendojne dhe te mendosh se kjo do te thote se ne nje fare menyre ti po ben paqe me te shkuaren..
Por jo...
I gjithe presioni rritej brenda vetes , ashtu pa kuptuar derisa ne fund si maja ajsbergut filloi te rishfaqej dhe te therrmonte fasaden e ngritur me aq kujdes. Mjaftoi shume pak per te pare veten gjunjezuar para te shkuares sime..
Cdo ndjesi ,emocion, thyerje, plage ish rizgjuar si nga nje gjume letargjik a si nen efektin e nje stimuluesi harrese, befas u kthye ne nje bumerang.
Te gjitha ndjesite te cilave i trembesha se mund te me thyenin i kisha mbuluar me tisin e te pajetuares, me mohimin e te perjetuarit ,sepse askush nuk duhet te dinte asgje...
Kisha vrapuar larg ..
Duke fshehur te vertetat ishte me e lehte te jetoja ne nje farsitet real.
E gjitha kjo per mos ndjere frikerat e mia te zgjoheshin.
Dhe asnjehere ti kuroja qe te mund te jetoja me to...te vertetat e mia.
Perqafova boten me buzeqeshjen time , me zemren hapur, dhe duke pretenduar se gjithcka ishte mire me mua....asgje nuk ndodhte.
Por nuk ishte mire ne fund te dites...
Cdo dite zgjohesha me plage te reja , sepse nese nuk mjekon plaget e vjetra, si mund te perballesh me te rejat?
Si mund te pretendosh se do kurohesh, kur ajo qe ti ben eshte te fshihesh?
Si mund te jetosh ne te ardhmen kur je pjese e pashkeputur e te shkuares?
Vazhdon....
E beja me nje vetdije te frikshme kete vetmohim sepse mendoja se ishte me e lehte per te ecur perpara.
Strukja brenda vetes dhimbjen e te shkuares dhe shpresoja se duke e mbytur do te mund mos te perballesha me me te.
Por sot kuptoj se e verteta ishte ndryshe. Te rimekembesh duhet te perballesh dhe mos kerkosh te ikesh larg saj.
Mund te fshihesh nga njerezit apo gjerat qe te lendojne dhe te mendosh se kjo do te thote se ne nje fare menyre ti po ben paqe me te shkuaren..
Por jo...
I gjithe presioni rritej brenda vetes , ashtu pa kuptuar derisa ne fund si maja ajsbergut filloi te rishfaqej dhe te therrmonte fasaden e ngritur me aq kujdes. Mjaftoi shume pak per te pare veten gjunjezuar para te shkuares sime..
Cdo ndjesi ,emocion, thyerje, plage ish rizgjuar si nga nje gjume letargjik a si nen efektin e nje stimuluesi harrese, befas u kthye ne nje bumerang.
Te gjitha ndjesite te cilave i trembesha se mund te me thyenin i kisha mbuluar me tisin e te pajetuares, me mohimin e te perjetuarit ,sepse askush nuk duhet te dinte asgje...
Kisha vrapuar larg ..
Duke fshehur te vertetat ishte me e lehte te jetoja ne nje farsitet real.
E gjitha kjo per mos ndjere frikerat e mia te zgjoheshin.
Dhe asnjehere ti kuroja qe te mund te jetoja me to...te vertetat e mia.
Perqafova boten me buzeqeshjen time , me zemren hapur, dhe duke pretenduar se gjithcka ishte mire me mua....asgje nuk ndodhte.
Por nuk ishte mire ne fund te dites...
Cdo dite zgjohesha me plage te reja , sepse nese nuk mjekon plaget e vjetra, si mund te perballesh me te rejat?
Si mund te pretendosh se do kurohesh, kur ajo qe ti ben eshte te fshihesh?
Si mund te jetosh ne te ardhmen kur je pjese e pashkeputur e te shkuares?
Vazhdon....
