Cikël poezishë nga Argjend Xhelili

Lufta e natës



Argjend Xhelili

Zotit tonë

Sytë e mi

ZGJIMI nga argjend xhelili

Argjend Xhelili











Libri I pare me poezi


Zgjimi



Breznicë 2008






Tingujt

E

Ndarjes






























Larg jush

S’jam aty ku isha për të parën herë
Këtu jam larg dhe I vetëm
S’je ti vëlla të mi rrahësh krahët
S’je ti nënë të më qortosh
As ti baba të më urdhërosh
S’është askush që duhej të ishte
Pa askë mbeta I huaj
Edhe dielli më rrezaton më ndryshe
S’kam me kë të flas
E në vehte ndjej se po vuaj
Mërgimi të gëlltitka të gjallë
E ti se vëren
Koha shkon e plakesh
Duke fituar qindarkat e tua
E duke humbur kohën I vetëm
Qindarkat mund t’I humbasësh
Por kohën se kthen dotë
Të tillë jetë bënë kur lakmon pasurinë
E nuk e di se pasuria më e madhe është jeta
Shpenzo jetë për të fituar të holla
Ose shpenzo të holla për të jetuar
Cili prej tyre je nuk e di
Kjo ndjenjë po të gëlltit më keq se mërgimi
E ti prapë se vëren
Zgjohu nga dëshira jote e marrë
Dhe jeto realitetin e hidhur
Se më I mirë se ato fantazi tuat është
Ktheju njerëzve tu se ata të duan
Kthehu atje ku ke derën e hapur gjithmonë
Ku bukë e kripë të shtrohet në sofër
Por ke me kë ta ndash
Përqafo vendlindjen vëlla
Se ajo s’të braktis si ti atë
Vdis I qeshur aty ku linde duke qarë
Dhe do jeshë më I pasuri në botë.




















Lundroj mbi jetën

Nën qiellin e vrënjtur, mbi detin e tërbuar
me varkën e thyer,zemrën e lënduar
lundroj i qetë dhe mendohem
stuhija nga e cila ruhesha dikur
tani erë freskie më shërben
lundërtari i jetës
timoni i tij është fati
streha qielli e ushqimi turpi
pse dhe jeta nuk është si deti
gjithqka rrafsh,gjithkah kaltër
pse dhe jeta s'është si qielli
q'do kund liri pa kufij
apo ndoshta nuk është e vërteta
q'ka është atëherë jeta
q'ka jam unë dhe q'ka deti
jemi vetëm materie?
materia na krijoi ne apo ne atë
apo dhe ne dhe materia jemi të krijuar
përgjigjen larg e kemi
si kur ndodhemi ne mes detit
e kërkojm skajin
e era nuk fryen
velat nuk tunden
përgjigjen e kemi afër
si kur ndodhemi në deti
ajo është fshehur nën varkë
për ta gjetur duhet ta rrotullojmë varkën
e në të jemi rehat
pse rehatija na deh
ajo është drogë dhe më e keqe
lakmia na merr ndjenjat
na merr dhe mendjen
na merr gjithqka që na duhet
se nuk e dijmë qka na duhet
e gjithë qka na duhet është
dashurija dhe besimi
e ne si duam k'to ndjenja
nuk i shijojmë
i shesim me qmim të lirë
i falim,i hedhim,s'dijmë qka
veqse nuk i ruajmë
e nëse ka diqka me të mirë se ajri
që na mbanë damarët
është dashurija dhe besimi
dhe s'na mbajnë vetëm damarët
por edhe mendjen
na mbajnë edhe zemrën e shpirtin.











Mbreti pa kurorë

Zani qan fytin duke dalë
I madh sa s’bahet,sa s’del
E të gërvisht porsi një halë
Se ai don të dal e jo të ngel
Unë vuej për të derdhun za
Të cilin askush s’ka me ndigjue
S’do pyesin si erdhi as nga
E nuk e dijnë as nga ka me shkue
Jan klithjet e nji mbreti pa kururë
Se kurorën ja flakën qallmat me ironi
Tani mbanë kokën e pambrojtun e kujtohet
Si ta shkojë kohën ne vetmi
Jeton jetën që dikur u’a dha me jetue
Se tjetër jetë më nuk I mbeti
I mbyllë sytë,atë kohë don me kujtue
Por s’mundet se fati k’shtu e gjeti
Mposhti armiq te hekurt që s’mundi me besue
Mposhti q’do gjë para veti
Por fati tinëzar e kish tradhtue
E tani qan I vetëm I shkreti.




































Mjegull rreth syve

Thellohem në të e se kuptoj
E ëmbël duket deri sa se gëlltis
E pastaj djeg si djalli
E bukur duket deri sa e shikoj
E të verbon vrullshëm
Qka është ajo,qka jam unë
Se njohë atë as veten
Askë se njohë,askë se shohë
Unë I padjallëzur shkoja drejt diqkaje engjëllore
E atje gjeta djallin që më priste
Tringëlliu këmbana e vdekjes
Posa lindi biri I djallit
E hija e tij të atin e mbuloi
Nga goja villte mjegull të zezë
Të cilën me kujdes njerëzve ua shërbeu
E ata viktima si të gjith radhiten tryezës
Që myk vu ndër vete me shekuj
Aty hanë mish derri e tresin me raki
Qeshen tmerrshëm pa arësyje
Zaret hedhin fatin për të sprovuar
E kur fati I tradhton hesapet qërojnë me rrahje
Janë ata,unë dhe ju
Që s’shohim para syve
S’shohim jetën që zoti na dha me jetu
S’shohim asgjë e qirremi si fëmijë
Se jeta është e poshtër të tillë se kemi kërku
S’jemi ne ata që vendosim si jetojmë këtu
Por jemi ata që vendosim si jetojmë atje
Ku bota e poshtër ose madhështore na pret
Jeto këtu i mirë se do jetoshë gjothmonë I tillë
Harro kënaqësit që humbin me jetën
Syno kënaqësit që nuk humbin kurrë
Sa të jetosh atje ku s’ka fund.




























Në horizont

Seq tund krahët feniks I plagosur
Mbyt frikën e shpalosur në qepalla
E krahët e një fëmije në paralagje
Qëndrojnë të shtrira,kërkojnë lëmoshë
Shtigjet e jetës paskan shum laqe
E ti do i kuptosh vonë,i shtyer në moshë,
Kur rrudhat në ballë të përshkruajnë jetën
Kur këmbët stë mbajnë,e syt nuk të shohin
Kur se njeh askë,se njeh as veten
Kur ti nuk i njeh dhe ata s’të njohin.
E ngadal mbyllë sytë,dhe më ngadalë i hap
Mbase do të kthehen vitet e fëmijërisë
Por koha dot s’ndalet,ajo ec me vrap
Tani ty të mbeten qastet e vetmisë,
tani e qmon jetën,nuk ndjen neveri
ajo ikën shpejtë sa ti se vëren
të ngjallet dëshira ta jetosh përsëri
sepse nuk e di që më nuk e vlen.
Tund krahët e fluturo si feniks i plagosur
Të paktën një qast jeto siq ke ëndërruar
Në qiell nuk ka laqe nuk duhet brengosur
Mos u kthe në tokë se s’je i dëshiruar.
































Në kërkim të fajit

Supet e pafajshme vuajnë
Dhëmbin pa masë,e nuk dorëzohen
Edhe po të donin ta bënin
Nuk kan si të mbrohen
Dhe si të tilla në mes vehte shikohen
Fajin në mos e gjejnë në ndonjë skutë
Por ai i ngujuar në mua fshihet
I qetë,pa brenga prihet
Por njeriu nuk është si faji
Edhe pse i rrethuar nga ai
Faj e brenga përtyp e gëlltit
Ushqehet me to e mendjen vërtit
Se q’faj ka që është rob i jetës
I pafajshëm sërish mbetet
Fajin ja lë të vërtetës
Se në këtë botë qdokush do tretet
E do lodhet,por se kupton
Kjo jetë s’është e pa mbarim
Si qdo gjë do përfundon
Dhe do ketë një rifillim
Kur të mbarët janë gjithë bashkë
Në bardhësitë e amshimit
E të humburit do humbin sërish
Nëpër rrugët e trishtimit
Kur pendimi është i kotë
Për lutje e adhurime vend s’do ketë
Se si bënë në këtë botë
Tani psherëtijnë e qirren
Para tyre shohin greminë
Një nga një tani thirren
Që të tresin gjithë thërminë.























Në shtëpi dua të jem

Kur je I lodhur nga jeta
Kërkon sfida të reja
E ato vrullshëm të vërshojnë
Ti s’mund ti kalosh
Po s’mund të mohosh atë qka kërkove
E humbesh në turmën e tyre
Ato vijnë pa radhë
Ti nuk di me cilën të përballësh
Të gjitha duken të vështira sa pendohesh
Aventurat,heroizmat e gjithqka
Me të cilat doje të vëreheshe
Të neverisin,nuk ndjen asnjë gjë të mirë për to
Tani dëshiron vetëm kolltukun dhe kafenë pranë
Zjarri I ndezur e bora fërshëllen q’do gjë
Ti I strukur në dhomë
E bota të shkatërrohet
S’të intereson të jesh I vërejtur më
As të vëresh asgjë
Vetëm ngrohtë dhe qetë
Shtëpi e imja shtëpi
Nuk do të braktisi më
Dritarja kufiri I botës sate dhe botës reale
Me sfida plot dhe e acarshme
E ledhaton lehtë nga frika se mos thyhet
E pastaj sfidat dhe acari të vërshojnë
Bota jote humb me ty
E ti humbesh në botën që se do
Si një fjollë bore
Nuk dukesh fare në turmën e të humburve
E kupton se s’je I vetmi por prap do shtëpinë
Do të jetosh lehtë dhe qetë
E të vdesësh edhe më qetë.


























Padija shtegëton

Do mure të nalta po ngriten
Lart qiellës pa yjë, e pa hanë
Padijes ndal për ti thanë

Po ajo me vrap fluturon
Ushqehet mirë dhe shtegëton
Nga q'do vend ku kam huti
Më sjell ende paqartësi

Me djers morra ca dinar
Gërshërë me ble në pazarë
Krahëve të saj trup t'u bie
Ti pres , t'i shkurtoj si i ka hije
Fluturimin t'ua ndaloj
Edhe mendjen ta qetësoj...











































Pusho


Pusho së ulëriri ujk i tërbuar
Mbi kodrina ku as djalli prehje sdo të gjente
Pusho së rrahuri zemër e mallkuar
As një qast jete e jotja sdo vlente.

Pusho së gënjyeri gojë e llastuar
Që gënjeshtër të është bërë e vërteta
Pusho së qari sy i trishtuar
Habitesh me të ligat që ti sjell jeta.

Pusho së fjeturi gjumash i pazgjuar
Hap syt se jeta është e jotja
Pusho së menduari mendje e shqetësuar
Lodhesh për gjërat nga më të kotat.

Pusho së punuari sup i shtrembëruar
Sje ti i vetmi që duhet punuar
Pusho së shikuari sy i djallëzuar
Qupën e qiltër në rrugë të saj duke shkuar.

Pusho së pushuari o i pushuar
Nga puna në të clën kurr s’ishe punësuar
A do të vijë edhe ty një qast i gëzuar
Apo do radhiten të gjith të trishtuar.









































Tingujt

dëshpërues




























Agonitë e vdekjes

Po ndij' dhimbt' që më molisin
Me shpatën e lodhjes , plogështisë
E dy syvet qe shikimin ngrisin
Lart epitafit , varrit të lumnisë
Po ndij' pëshpëritjet e zogjëvet të zisë
Kobin shtëpis që i ndjellin
Edhe hapat e engjujve te bardhë po ndij
Caktimin e Perëndisë që po më sjellin
Ah dhe ni dorë të fort ta kisha
Ta mbaja vethten dhe njiher me të
Të ngrihesha , të vrapoja , si i ri të isha
Po vitet më shkuen e jetë nuk kam më...










Dhimbt' e natës

Më jep një letër dhe penën
Se sonte dua të shfryej shpirtin
Që po vlon nga zjarr' i nxehtë
Nga e pathëna e vërtetë

Dhe dritën fikeni ngadal
Se sonte dua ta ndriqoj botën
Me zjarrn' ç'më buron pa ndalë
E po dergjem për një fjalë

Ah dhimb' e ligë ç'po më shtrëngon
Dhe kujtimet mjegullon
Sa e poshtër e barbare
Po më le pa ndjenja fare...


















Ankthi im

Kur hap dhe mbyll sytë
Shohë të njëjtën gjë
Në gjum,zgjuar e i lodhur
Shohë një gjurmë të mbetur
Një grim trishtimi që sa vie e shtohet
Lufton me kujtimet e mira
I mposht të mjerat
Se të pakta jan brenda meje
Dhe fare të pambrojtura
Një pikë errësire e fuqishme
Qan më dysh dritën e hollë
Pastaj sërish e qan më dysh
E kështu deri sa s’duket,zhduket
Një jetë të lodhshme kalova
E vdekja e pregaditur të më mposhtë
I pafuqishëm para saj qëndroj
Dhe si frikësohem aspak
I frikësohem vetëm errësirës në mua
Që po ndërton themele të forta
E nuk di si ta largoj
Errësirë në këtë jetë
Dhe errësira mund të më pres
Apo drita e pambarim
Varet nga unë dhe veprat e mia
Ankthi vazhdon të më tremb
E errësira edhe më shum
Shpresoj jo deri në përjetësi
Se atje është fundi dhe fillimi I gjithqkaje
Atje ku lumenjë qumështi rrjedhin nën këmbët tona
Apo atje ku lumenjë zjarri rrjedhin
Një e di që atje është fundi
S’ka gjë para dhe pas saj
Ankthi s’do mund të më ndjek
Sepse është i pafuqishëm si unë në këtë botë
Të bëjë dhe një vepër të mirë
E ti afrohem edhe për një hap
Atij vendi,fundit.






















Fshehja e gjurmave

Për ditë në gjunahe po humbem
E gjurmat thellë po varrosi
Në tokën me gurë e me ranë
puth shekuj të tanë i mbanë
Tokë e mbështjellun me krime
Gjurmat e tyne po ruen
Për ditën plot me trishtime
puth Zot i madh premtoi

Sirtarët plot dosje ka mbushun
Plot shenja , plot prova të liga
E dita e madhe afron
Engjulli sirenën gjëmon
Oj tokë e përvujtun
Qit qka n'ty varrosën
Qit veprat e mallkume
Në ditën e premtume.





I harruem

Ish ni ditë shum e bukun , ditë e mirë
Plot me shokë edhe shoqe musafir
Ha e pi për gjith ditën pa pushim
Fije brenge e mërzie veq dëfrim
Ato ditë mue më donin pa mungesë
Më ndigjonin e shërbenin pa përtesë
Veqse shpejt ikën ditët u harrova
Si i vetëm në ni qoshe përfundova
Në dorë kam albumin e shoqnisë
Plot imazhe mu nga koha e rinisë
Nga rinia që kalova në lumni
E më mbeti veq kujtim n'fotografi
Asht qudi si njeriu do gjithqka
Q'do të mirë që do për vete dhe për ta
Do secilin rrugët që i pret
Pa të gjitha në fund mbetet vet
Nga kjo jetë e padrejt një mësim kam
Do më dojn e i dua sepse jam
Sepse jam në q'do qast vetja jeme
Nuk ndryshohem sikur dega e një peme.







Himni im

Mas hijeve të shtrembëta
Po mshefi zemërën e shqetësume
Që frikën i ka dritës
Dritës së bardhë , pa fund , pa skaj
ç'ma ndriu zemërën plot me faj

Mas pektut t'krenarisë
Po mshefi pëlqimin e bukunisë
Që si dritë po më kaplon
Ato rrobe po mi grisë
Me sëpatën e dashunisë

Mas mjeteve qëllimet po mshefi
Ma të nalta se hija në perëndim
Ma të mira se dielli në agim
Ma të shtrenjta se dashunia
Po mshefi idealet e mia
Që sa vijnë e më forcohen
Si ushtarë në armat shtohen
Zgjidhen ushtarët e lirisë
Nga prangat e robërisë...






Lufta e natës

Dielli me ngadal po fshihet
Errësira mbi ne po ngrihet
Me qirinj qenka plagosur
Ditën tonë e ka varrosur
Ditn' e bardhë e shum të vyer
Mbyti nata e urryer
Që na vie e paftuar
Edhe pse s'na kish munguar
Natë e gjatë ç'e mirë të solli
Terri yt dritën ma morri
Jetn' e zezë në mua mbolli
Edhe mbiu njëfar horri
Edhe njëfar horri erdhi
Ligësinë në shpirtë ma derdhi
Në mëkate mua më shtyu
Aq fort sa dhe fryn veriu
Aq thell sa i thellë është deti
Në ligësi shpirtin ma treti
Në ligësi , përjetësi
Nga ku s'del kurr asnjeri...










Jetimit

Oj ti zemër e mirë !
E mshefun pas leckash te ndyme
Viktimë e ni shoqnie te degjenerume
Si po ja del ta mbash mllefin?
puth krateret ka vendosun mbi qatinë
E vetullave tua t'ngrysuna.

Oj ti zemër e mirë !
E rujtun si trendafil pranvere
Zgjero buz't , ngrit supet !
Jeta asht dhe qatia jote
Jeta jote asht veq e jotja
Mos i lejo gryk'sit ta ndyjnë !
Si qdo gja t'ksaj bote.

Ti shtrin dorën për ni kafshat
Ata s'të japin veq nënqmimit
Po ti buzët prap zgjero
jo si robët e hidherimit.

O ti sy i rrug've plot zotni !
O vesh i fjalëve plot shamje !
Që nga ty marshojnë bresh'ri
T'i shtojnë ironinë k'saj skamje.

Veq durimit s'ke kafshatë
E heshtja qetësinë ta hijeshon
Në këtë botë jetove si i ngratë
Po te Zoti i lumtur përfundon....



























Kur ndihesh i lodhur

Nuk di si dhe nga të erdhi
Por ndihesh i pa jetë
Mezi qëndron në këmbë
Dielli nuk ndriqon edhe për ty
Hëna të errëson edhe më shumë natën
Uji të shton etjen
E sado që thellohesh të gjesh përgjigje
Monotonia të dërmon
E kërkon një grim force të t’vie
E nuk mund ta presësh
Qasti shum I gjat
E jeta e shkurtë ishte dikur
Ti shum I vdekur tani
Kur gjallëroje harrove,s’të kujtohet
As qiejt s’po të buzëqeshin
E shiu frikshëm mbi kokë të godet
Dielli s’ti thanë flokët
E zemrën s’ka kush ta ngrohë
Shiqon për rreth,askush s’të vëren
Atëherë të bie ndërmend
Se Zoti s’të ka braktisur
Pra lutu te Ai
Dhe do jetosh atë që duhet
Shpëtimi yt është vetëm Zoti
Mbaro me heshtjen dhe hesht
Pusho së pushuari dhe zgjohu
Syno të mirën,jetën
ثshtë ajo që s’blihet
Me milionat e ndyra që kishe
ثshtë ajo që s’jipet
Si dhuratë ditëlindjeje
ثshtë ajo që s’humbet dhe s’gjindet
Rrugëve të shprishura
Atë ta dha dhe do ta merr Zoti yt
Pra falenderoje Atë
Se ti me gjithë jetën tënde I përket
Dhe do jesh I tij si të gjith ne.















Lutja e fundit

Zot i madh që po me sheh
Gjith të mirat që mi dhe
Edhe tokën edhe qiellin
Edhe hanën edhe diellin
Edhe nanën e babanë
Edhe motër e vëllanë
Edhe sytë q'i kam në ballë
E i ruaj si për mallë
N'mëshirën Tane më streho
Dhe me rrisk më furnizo
Nga shejtani më largo

Tokë e qiell po u bashkuen
Edhe diellit ju afruen
Unë të mirat si harrojë
Sa të vdes e sa të rrojë
Sa të rrojë e sa të vdes
Gjith për fjale do të mbes
Për veq teje Zot nuk di
Më fal mue Perëndi !






Lutja e shpresës

O Zot
Më zgjidh nga prangat e krenarisë
E nga syzet e verbërisë
Dritën Tande ta jetoj
Edhe Ty të falenderoj

O Zot
Më liro nga tundimi
Që më shpiu te zhgënjimi
Që më humbi si mos t'isha
E më morri gjithë qka kisha

O Zot
Më jep mend sa të mendoj
Edhe frym sa të frymoj
Më jep dije sa të di
Se veq ti je Perëndi...













Më zotëro zotërotë !


Me emrin e Zotit këto fjalë po nisë
Fjalë që po më vrasin n'shpirtë të djalërisë
Fjalë që burojnë nga zemra e jo nga fytyra
E shtrembët , e rreme , e lyme me ngjyra


Këto ditë të sotit shum fjalë po ndigjoj
Nga zemëra solidare që nuk i kuptoj
Nga zemëra të prishuna me vello nusënie
Që japin ngushëllimin para agonie


Që të hapin varrin para se të vdesësh
E s'të japin shpresë as ni ditë të presësh
E s'të japin shpresë jetën me jetue
Se të mbajnë të lidhun gjithëherë me kërkue


Më zotëro zotërote nëse ke fuqi
E nëse nuk mundesh më le në liri
Më jep djersën e ballit , tokën edhe gjakun
Se k'to m'takojnë mua , nëse se di hakun


Krejt qka ke nga unë jan këto të tria
Provo nëse mundesh merri mendt' e mia
Provo nëse mundesh po s'do ja arrishë
Me mend i lirë jam , këtë mirë ta dishë


Nuk më krijoi Zoti të më zotërosh
Se ni Zot unë kam , s'dua ta hidhërosh
Këte dije mirë dhe më le të lirë
Më le ta jetoj dhe unë ditn' e mirë...


















Mos heshtë o det!

Pse heshtë o det , trazohu
Valëve jepua goditjen që fshehë
Le të gjëmojnë në udhëtimin e fundit
Për në vendin e pastrehë
Vigajt rrugëve krekosen si të marrë
Afrohen buzë teje për dëfrim
Po ti mos hesht , trazohu
Pa mëshirë godit , kthehu , qetësohu
Oh fuqi që më humbe në rini
Më le të vetëm sikur fëmi.




Natë e gjatë

O natë vere ,plot me yje, natë e nxehtë
Kaq e bukur sa nuk dukesh e vërtet
Natë si ty as në andërr s'mu dëftue
E mirë je dhe e gjatë sa të due
Sa e due natn' e gjatë plot frymëzim
Në te shfryej e q'liroj shpirtin tim
Q'mu ka mbushun plot të liga e të zeza
Q'mu ka bamun porsi qyqja mbi varreza...



Pres të vdes

Të vdes pres e jo të mbes
T'i harroj të ligat që mu ban ves
T'i harroj si harrohen dej sa s'më kujtohen
Në varrin e lumnuem ku tretem,thërmohem

Të më qani s'ju dua ju që nuk më doni
Ju që më urreni s'dua t'më vajtoni
Përmbi varr në ardhshit të heshtur të jeni
Se mallkimin tim mbi vete do keni

Të vdes pres dhe veq një dro unë kam
Me punët e bardha shum i vorfën jam
Me punët e mira që varrin ma ndrijnë
Nuk kam shum t'u jap engjujve që më vijnë...











Shpirti im


Eh ç'natë
Sa e bukurë dhe e thatë
Unë i vetëm e i ngratë
Përsëri


Më kujtohet si përherë
Kohë e largët , prandëverë
Unë i vetëm e i mjerë
Sa qudi


Me këta sy që mbajë në ballë
Rri i vetëm e kjaj hall
Dhe më ndodhën jo aq rrallë
Qmenduri


Qielli veten z'bukuron
Me re dritën ma ka nxan
Nuk po shoh as diell as hanë
Verbëri


Edhe fusha e bleruar
Mrekullisht e z'bukuruar
Plot me lule e mbuluar
ç'bukuri


Shpirti im rri i qetë
Sa nuk duket i vërtetë
Përgjithnji pa fjalë ka mbet
ç'tragjedi.



















Trimëri e verbët

Gjoksin po i hapë stuhisë
Që më vrull më përplaset pa dallim
Më lëndon si dashuria e parë
ç'e vrau egër shpirtin tim

Gjoksin fort po shtrëngoj para stuhisë
Si në ditët e rinisë
Si në kohën ma të mirë
Po luftoj jetën e vështirë

Gjoksit po i shëroj plagët
Që stuhija ja varroi
Plag't e randa sa vet jeta
N'ato plagë dashuni gjeta
N'ato plagë që po më vrasin
Gjeta gjurmat e dashunisë
Para dhimb've që mu shfaqnin
Sikur unë para stuhisë...






Vaji mëkatarit

Nën hijen e stresë së shembun
Ku zotnit shkelin me dro
Qan ni djal i përtrembun
Për mëkatet q'i ka bo
Vaji tij zemrën ngulfatë
Edhe palcën e molisun
Që nga lindja dej më natë
Rri e qanë si i shashtrisun
Mëkatarë e i harrum
Kokë e kambë i tradhtum
Nga tinëzar't e natës ligë
puth e ngrehën kah pusia
E ja morrën mend't e tija.
















Vetmia


Disa fjalë nga zemëra sot po nxjerr
Se më plasi e shkreta veq gjëmon
Po nxjerr fjalët zemërën që lirojnë
Zgjidhin shpirtin nga prangat që varrojnë


Po nxjerr fjalët ma të mira se ullini
Fjalë të drejta , të buta , fjalë kënaqësie
Fjalë që s'vrasin përveq zemërës teme të shkretë
Q'më ngushtoi ate t'paktën frymë lirie


Shokët e mi , fjalën teme ju ndigjone
Se nga ju ajo asht mshefun në errësinë
Dej sa drita ate mrrini pak me zgjue
Mi dhanë jetën fjalëve të mira me jetue


Nuk kam frikë nga mjerimi as varfënia
As nga vdekja puth shkaktohet nga uria
Frikë e vetme shpirtin tem q'e ka frikue
Asht nga jeta pa askend , nga vetmia













































Tingujt

E

revoltës






















Ankimi

Gjak'rat e njomë të shpirtave të ri
Po u bajnë ballë trysnive t'zotnive
puth po shkelin mbi andërra me ironi
Po varrosin shpresat e t'rive
Nga ajo e shkelun zani jehon
Në katër anë edhe matanë
Ku veshi s'ndigjon e syni s'qanë
Në tjetër botë , te I Madhi Zot...






Faji

I lirë
Natës gjurmoj pa shkas
Më vret faji që s'më takon
Në muajin e maceve
Kur bora fërshëllen ç'do gjë
Kërkoj gjurmët e humbura
E dielli afër perëndimit
Më lodh mendt' buzë ç'mendisë
Që po m'lan në vjet e rinisë

O faj i askujt
Më ngjanë si fëmi kopil
Që të lindin e të hedhin skajeve
Mos dikush të merr
Ti mbetesh bonjak derisa
Derisa nuk vdes në harresë...






















ثshtë shum afër

Jetoj qastet e trishta,të zbrazëta
Të tiila qfar nuk ishin kurrë
I pafuqishëm përqafoj humbjen
Ajo nuk më braktis asnjëherë
Humbësi dhe humbja,së bashku
Për humbës e ndiej vehten
Se nuk më mbeti asgjë e mirë
Nuk kam as edhe një gjë me vlerë
Por nuk e kam humbur arsyen
Arsyeja dhe humbja larg njëra tjetrës
Vuejtja,urrejtja po më pushtojnë kapilarët
Mi shtrëngojnë damarët,i furrin
Ato të t’kurrura më vështrojnë dhimbshëm
Unë sërish i pafuqishëm ngris supet
Po qfaj kam unë?
Më është lëshuar tërë bota pas
Tani humbas edhe arsyejën
Të vetmen gjë me vlerë që kisha
Epo tani s’kam asgjë fare
Filloj nga zeroja apo nën të
Shtegu me shkallë është pjertësuar
ثshtë bërë I paarritshëm për mua
Vetëm për mua se s’më do lartë
Por unë vazhdoj të ngjitem si kërmij
Dy hapa lartë,një poshtë
E maja është e padukshme
Shtegu I rrëshqitshëm e unë I pashpresë
Një ndjenjë dëshpëruese e fortë
Mi brenë organet e lodhura,të dobëta
Sikur dëshiron të më gëlltitë nga brenda
Epo tani kur është kulmi I gjithqkaje
Maja është shum afër
Duhet të vendos në vazhdoj apo dorëzohem
Dy shtigje që sjellin dhimbje
Dy shtigje të pashpresa,të mjegullta
Por unë zgjedh më të vështirin
Sepse atje jam nisur nga lindja ime
Dhe atje do të lind sërish
Për të mos vdekur kurr më.




















Eja dritë

Eja dritë më shuaj etjen
Më hyj në vena gjaku
Mi shëro sytë e shurdhër
Veshët e verbër për ty
Për dritën që kurrë se pashë
Eja mbyte këtë terr
Që ka okupuar sytë e mi
Nga lindja ime deri në
Deri në vdekje dhe më pas
Eja dritë m'i zgjidh prangat
Që kishin mbajtur të mbyllura dyert
Nga të cilat do të hyje ti
Ato dyer të mallkuara na ndanin
Dhe po vazhdojnë të na ndajnë
Eja furishëm qaje terrin më dysh
Me sëpatën e topitur e të ndryshkur
Dil nga thellësia e oqeanit
Zbrit nga lartësit e Himalajave
Eja nga bardhësia e parajsës
Apo lind nga asgjëja
Vetëm eja e më shpëto
Qastet pa ty më janë të kota
Edhe ëndërrat I shohë në errësirë
Madje edhe errësira është më e errët
Errët,gjithqka errët
Qdo qast që kaloj pa ty më shton errësirën
E qdo qast që kaloj me errësirën
Më shton dëshirën për të të parë ty
Por derisa errësira shtohet
Ti gjithnjë e më shumë humbesh,largohesh
Nuk e kuptoj se q’lloj monstrumi jam
Që edhe ti ik nga unë
Nuk e di kush jam sepse nuk e kam parë as veten
E kam parë,e shoh dhe do ta shohë
Vetëm një gjë të shëmtuar
ERRثSIRثN.

















Fjalë zemëre

Thellë pej zemëres teme
Do fjali të cungume
N'pah të dalin shteg nuk gjejnë
E ftyra jeme e trishtume
Qanë nga dhimb't puth e vrasin
Ato fjalë , rob t'krenarisë
puth po vdesën n'vjet e rinisë.

Thellë n'varret e kujtimeve t'kiqja
Kam gjujtun do fjalë t'mija
puth s'po m'lan rahat as sot
E s'po mund t'i harroj dot.

Për natë andërr shohë ni dritë
Mbi livadhet e lumnisë
Me gjethe e lule stolisun
Unë i shtrim e i molisun
Shoh si flutur përmi ballë
Ato fjalë tek fluturojnë
Mu në frymën teme t'funit
Shpirtin tem e lirojnë...






Vargu i mshefun

Lumenjëve rrjedhin mendimet e kullueme,
As britmat e qoroditura qetësinë s'ma mbysin,
Frymëzimi arrinë në shkallët e fundme,
Nga ku shpërthejnë krateret e kahmotshme.
Ritmi dhe melodia vargun dirigjojnë,
Trajtave të tija hijeshinë i shtojnë,
E fundit fjalë që gjithqka përmbysë,
Zgjidhet nga prangat e robërisë.
Oohh fjal't e lumnueme fytyrën tregonje!
Nga maskat e stërholla të mshefuna ku ishit,
Q'u mbajtën , q'u ruajtën me gjithë njerëzinë,
Si qup'za q'e ruen me nderë vajzërinë...














Hapuni

Hapuni dyer të mbyllura me drynjë
Lironi njeriun të lirë të jetojë
Se kjo botë s’është e pafund
Si q’do gjë do përfundojë
Hapuni zemra të mbyllura ne vehte
Flisni me njeriun se ai do ju kuptojë
Mos mbani për vehte dhimbjen e gëzimin
Ndane me ne se do ju ndihmojë
Hapuni qiej të vrënjtura pa diell
Në ju zogu lirshëm të fluturojë
Në q’do anë gëzim të shpiej
E të kthehet në ju të rrojë
Hapuni sy të verbër trishtimi
Shihni dritën e bardhë kudo
Nga ju të largohet mallkimi
E të iki në errësirë
Hapu edhe ti errësirë se s’të duam
Drita ty do të largojë
Bëhu asgjë se ajo ishe
Asgjë fillove dhe asgjë mbarove
Hapuni pra të gjithë hapuni
Tregojeni veten se jeni të mbarë
Mos fshiheni pas maskave të zbukuruara
Se ju bëjnë fytyrat e shëmtuara
Tregojeni veten ashtu si jeni
Mos t’ju vijë turp nga vetja juaj
Mos u fshihni prapa syzeve
Se ato ju bëjnë të huaj
Edhe nëse s’të duan ashtu si je
Ti vetëm buzëqeshju lehtë
I dashurë dhe I hapur.






















Krenaria ime e marrë

Kur më fyejnë u’a kthejë prapa
Se s’mund ti mbajë në vehte ato fjalë të pista
Kur më godasin I godas
Kur më tallin I tallë edhe unë
E pse e bëjë këtë gjë
Arësyeja fshihet ose nuk ekziston
Por unë nuk mund ta gjej
Fajin mbi vehte e merr krenaria
Një krenari që më turpëron
E nuk e kam ditur
Krenari që më përulë
E mendoja se jam mbi të gjithë
Krenari që më fyen
Mua,zotërin e nderit
Krenari që më godet
Mua,të paprekshim
Mendoja se kjo krenari e mjerë
Më mbronte nga të këqinjët
E ajo më ishte armiku më I madh
Tani dua të mbrohem me të këqinjët nga krenaria
Dua që ata të më poshtërojnë
Të më fyejnë,të më godasin
Aq sa të mos mund t’ua kthej
E ta përul krenarin
Të vetmen gjë që më përul
Se dua të jem një njeri I lirë
Një njeri që s’do të ngritet mbi masën
E nëse masa ngritet mbi te dhe e shkel
Do ti shikoj buzëqeshuri
Atëherë do jem më krenari
Se do ta kem kuptuar qka jam në këtë botë
E do ti shikoj ata që s’po arrin ta kuptojnë ende
Do më dhimbsen por s‘mund t’iu ndihmoj
Se s’më lejojnë krenarit e tyre të marra
Mbase edhe më të marra se imja
Por për secilin prej tyre do vijë koha
Kur do e kuptojnë kush ishte armiku I tyre
E do jenë njerëz të lirë.


















Kur humbë rrugët


Kjo botë është sprovë e vështirë
Mëkatet jan pjesë e saj e pandarë
Mirësitë nuk njihen si vepër e mirë
Ata do thonë:epo ashtu duhej të bëhej.


Hije e zezë po të bie njëherë
Do ta errësojnë edhe më shumë
E ti do humbësh në errësirën tinëzare
Shtegu I së cilës të shpie drejt greminës.


Jeta ka dhe shtigje tjera
Shtruar me ari e stoli tjera
Por për ta gjetur shtegun e vërtet
Gërmo zemrën me mendjen tënde.


Në trotuaret e rrugëvet devijuese
Pres të më ndizet dritë e gjelbër
Por dua që e kuqja të mbetet e pa fikur
E ti kthehem rrugëve të mbara.































Thauj jo të keqes


Vëlla I pastër erdhe të jetosh
E ndotesh pa nevojë dhe të pëlqen
Vëlla të keqen kur ta takosh
Thuaj jo dhe do shpëtosh.


All-llahu mendjen ta ka fal
E ti se vret atë për All-llah
Djalli në rrugë po të ndal
E ti e përqafon,bënë gjunah.


Vëlla hap sytë sa nuk të jan mbyllur
Përkulju Alla-llhut se Ai të mëshiron
Në rrugë të drejt vëllanë duhet thirrur
Se All-llahu ashtu na don.


Beso vëlla se është mirë
S’ka gjë më të mirë se besimi në All-llah
Para vetes ke rrugë të vështirë
Kaloje atë pa bërë gjunah.































Udhëtari i humbun

Netëve të mjegullta
Rrugëve të paqarta
Udhëtari rrugën nuk e gjen
Udhëtimi qorr
Pjellë e epshit shtazarak
puth kamb've u jep drejt humnerës
Mbi sytë jeshile
Po mbanë syzet e zeza
Ku drita hy me dro
Nga veshët e stolisun
Me hekurishtet e vizllueme
Po ndigjon zanat
puth në të liga ftojnë
Eh , e vërteta
Po mbytet mes fletëve të vjetëra
puth shekujve u bani ballë
Po jo edhe kësaj vetmie
Këtij injorimi nga injorantët
E brezi të ri që po humbet
Pa e ditun pse ka ardhun.






Zemërat boshe

Shfaqeni o ju njerëz ate ç'e ruanit
Në zemërat tueja me plot fanati
Shfaqeni dashunin ndaj simboleve te vdekuna
Shfaqeni si shfaqet në paqi njerëzi

Nxirreni nga mendja ate ç'e mbronit!
Me plot bindje e kokëfortësi
Nxirreni o të menqurit e të menqurv
Nxirreni si nxirret në paqi njerëzi

Pranojeni të vërtëten që pret në dy anë
Si shpatë mirë e mprehur që nuk njeh njeri
Pranojeni se fundi erdhi edhe ju mbaruet
Pranojeni si pranohet në paqi njerëzi...









Tingujt

E

Dashurisë



Q'asht dashunia?


Jetën tonë plot me ndjenja që jetojmë
Të paprituna , mrekullina na rrethojnë
Plot dëshpërime , hidhërime e hare
Vijnë e shkojnë pa e ditun , e pa pse?


Kur vjet shkojnë edhe rritesh , vjen nji ditë
Ndryshon zani edhe shpirti edhe sytë
Takon vajzën , jetën që ta hijeshon
Edhe ndihesh sikur bota s'ekziston.


Vajza jote shum të mira po të sjell
Ta ngrohë zemërën , ta rrezon porsi diell
Kalojnë ditët edhe shpejt dashunia shuhet
Dhe nga buzët rrëshqet fjala që nuk thuhet


Fjalë e idhët nga buz't e amb'la paska dalë
Ta ngrijnë zemërën që dikur e kishe valë
Bota jote për një qast u përmbys
Bashkë me hallet mu në gotën e rakisë


Lotët rrjedhin si përrua pa pushim
Zemëra digjet e shkrumohet në pikëllim
Dashunia jote e madhe sot u shua
Ish gënjeshtër e kuptove dhe e thua


Dhe e thua ti gënjeshtrën me ngadalë
Kokën ulë edhe mbetesh i pa fjalë
E stolisun ajo ishte me shum ngjyra
S'kish më tepër veq të pista dy fytyra.














Ezani

Atje poshtë qiellës s'pafund
Lart tokës plot mëkate
Si jehonë gjëmon q'do kund
Th'rret zemërat e shqetsume
Për në faljen e lumnume.

Ashtu jehon ai za trimi
Za i plakut të përlotun
Që nxiton te kushtrimi.

Atje poshtë qiellës s'pafund
Lart tokës plot mëkate
Si jehonë gjëmon q'do kund
Th'rret zemërat e shqetsume
Për në faljen e lumnume.

Ay i tubon ata
Me nxitim rreshtohen
Të përulur para Zotit
Si askujt Atij i frikohen,

Ejani në namaz
Ejani në shpëtim
E zanin e ndigjon qdo njeri
puth mend't ende se kan lanë
Q'do njeri puth vetin qanë.

Damarët e qafës së plakut
Gumëzhijnë posi uzinë
E plaku s'ndalet , th'rret me za
Aq larg sa s'ndigjohet ma
Lart tokës e poshtë qiellës
Si jehonë gjëmon q'do kund
thërret zemërat e shqetsume
për në faljen e lumnume.

E ata të fjeturit
E kush jan ata te fjeturit?
Jan ata puth ndigjojn k'të za
Sikur s'thot asgja për ta
Dhe sillen në krahun tjetër
E nuk zgjohen në shpëtim
Të mjerët ata në k'të botë
Ma keq e gjejnë në amshim.

Atje poshtë qiellës s'pafund
Lart tokës plot mëkate
Si jehonë gjëmon q'do kund
Th'rret zemërat e shqetsume
Për në faljen e lumnume.




Fjalë me zor

Veten teme e mundoj
Fjalë me zor me nxjerr unë due
Ma as vetin se kuptoj
Q'ka po ndodh k'shtu me mue
E shtrëngoj shpirtin e ngratë
Për me shkrujtun poezinë
Si ariu n'hoje t'thatë
puth se shuen dot urinë
S'jam ari po as poet
As kusar nuk jam i gjori
Qka jam unë se di as vet
Dhe k'te punë djalli e morri
Vetja jeme due t'jem!
Edhe mënd't në kokë ti kem
Edhe sytë ti kem në ballë
Edhe vetit ti kjaj hall...



Fjal't e m'dhaja

Muhammed Mustafaja
Paska thanun do fjalë t'mdhaja
Do fjalë t'mdhaja paska thanë
Për njeriun puth nuk qanë
Zoti atë kur e sprovon
Kur exhelin e dërgon
Ma të dashunin me ja marrë
Me ja tretun mu në varr
Për atë puth vetin nalë
Zoti atë paska me falë
Se durimi qenka i ranë
Aj e mbaka lidh' hatanë
Q'do njeri që do sprovohet
Zotit shum le ti frikohet




















Hijet e shpive t'nalta

Të zgjatuna sa nata puth s'mbaron
Do hije t'shpive t'nalta
Varf'nia q'do gja po shkatërron
Dhe jetën me vdekje e fillon.
Rrug't me lypsa po mbushen
Zotnia ka dert knaq'sie
Zonjës së tretë dhuratë
Ni bisht dhelpne lumnie
Me at bisht aj blen
Trup'n e asaj hyrie
puth vetin shet lirë
Për lek't e k'ti zotnie
Dielli rrug'timin vazhdon
Q'do ditë monotonie
Lindë dhe perëndonë
Mbi kulmet e k'saj shpie.







Jeta dhe koha

Koha është arë
E jeta thesarë
Unë në të gërmoj
Si një lakmitarë
Unë në të frymoj
Aq sa frym të kem
Aq sa kam fuqi
Edhe gjallë sa t'jem...

















Lotët e paderdhun


S'mjafton të më thuash se më do
Se ngaherë të kam njohur , të njoh
Se ngaherë kemi ndenjun e soditun
Të fshehtat zemërave kemi qitun


Të fshehtat zemërave kemi thanun
Asnji fjalë në vehte s'kemi lanun
Asnji çast pa tjetrin nuk jetuem
E deshëm njëri tjetrin , e duem


S'mjafton të vajtoj për jetën që më shkoi
Se mbeta larg teje nuk e pranoj
Se larg teje jam e të fshehta s'kam
T'vetmën zemër kisha , ty dhan ta kam


T'vetem zemër kisha e ti ma ke marr
Më ke lanë të gjorë si qyqja mi varr
Më ke lanë të shkretë edhe të pajetë
Ndoshta se beson por është e vërtetë


Se deri më sot u lava në lot
Ti zemërën ma ngrive , nuk ta fali dot
Nuk ta fali dot , aq sa gjall të jem
Fytyrën pa ndjenja në mendje do kem






























Lufta e përbotshme

Shekujt po shlyjn' gjrumat
E kalorësvet t'humbun
Me shpatat e përgjakta
E zemërat e lakta

Shekujt po ndrrojnë pozitat
e personazheve statike
puth si ndal as vdekja
në luftat mitike

Flamujt e tyne të shqyem
Po valojnë pa ndalë
Edhe në motet e prishta
Edhe në kohnat e trishta














Madhështia e fjalës

Madhështia e fjalës
Nuk ashtë bij' e sinqeritetit
Por mbesë e matunisë
E matunia nana e menqunisë...























Ndjeja ngrohtësi

Dikur fëmijë isha dhe pa faj
Gjyshi më tregonte përrallën e mbrëmjes
E unë me ëndje e ndigjoja
Dikur kur bota kishte ngjyra
E sot është aq e zymtë
Koha ndreq dhe prish ëndërrat
Po përrallat mbeten të njëjtat
Sot kur dëgjojë ato përralla
Nuk ndjej asnjë gjë
E dikur ma ndriqonin natën nën qirinjë
Ma ngrohnin dhomën me vatër pa zjarr
Ma begatonin sofrën e zbrazët
E mi zbukuronin ëndërrat
Sikur të mund të kthehesha prapa
Për vetëm një qast
Fëmijëria ime ishte aq e bukur
E unë se dinja
E kuptova tani I dëshpëruar me botën
Me kohën që po gëlltit q’do ëndërr
Po përpiqet të gëlltit edhe kujtimet
Por ato të forta mbesin në mua
Dikur fëmijë që doja ta njihja botën e të rriturit
Tani kam frikë të ndahem nga fëmijëria
Por koha më pengon për q’do gjë
Pse të ekzistojë koha?
ثshtë ajo që më solli në këtë jetë
Po më shkatërron q’do gjë
Dhe është ajo që do më marrë
E pas meje do mbeten të tjerë fëmijë
Të tjera ëndërra të prishura
Kujtime që rrojnë sa jeta
E që vdesin me jetën
Q’do gjë ka një fillim dhe një fund
Edhe koha.




























Në rrugë të gabuar

Koka më është e tendosur
Syt më shohin qfar nuk dua të shohë
Veshët më dëgjojnë qfar nuk dua të flasë
Goja më fletë qfar nuk dua të dëgjojë
Dora më shkruan qfar nuk ndua të lexoj
Lexoj qfar nuk dua të shkruaj
Jam i lumtur edhe pse duhet të vuaj
Në se kam mirë mos më thuaj
Se këto që po i them
Si bëj dot lëmsh e ti gjuaj
Me fjalë boshe është mbushur kupa
Dhe po rrjedh në trotuar
Jemi bërë si ca trupa
Që pa mend shitemi në Pazar
Por ne jemi qenje njerëzore
Si të tillë duhet të rrojmë
Sillemi vërdallë në shëtitore
E nuk dijmë nga të shkojmë
Të posalindur synojmë fronin
E jeta na rrëshqet nëpër duar
Të etur për famë shterrim kronin
Që buron si vullkan I pashuar
Në rrugë të gabuar jemi drejtuar.










Nostalgji ndaj melodisë

Oj melodi që palcën rrënqeth
Jepua tingujve si ngaherë
Që më mbysin me mallëngjim
Për jetën e shkuar të shpirtit tim
Ma zgjo zemërën e fashitun
Që më rrahë e rraskapitun...










Pa strehë

Leckave të veshuna që tokën puthisin
Rrjedhin ujët e mbledhun mbi supet e ngrysun
Rrjedh dhe lot i derdhun nga syni molisun
Po lag kambët e vakëta mbi gishtat e t'kurrun
puth frikën u kan botës , sa miza ariut
E mshefen e mshefen nga erë e veriut

Ah ,sa e ligë ish nata përmbi trotuare
Sa e qetë , e ftohtë porsi zemër e prishun
Pa dritë e pa hanë edhe pa kafshatë
I vetëm , i lanë , mbeta si i ngratë
I vetëm , i lanë , mbeta si i mjerë
Ish dimën i ftohtë e nuk ish pranverë
Ish nji jetë e egër , ku vetmia të mbytë
Varfëni gjithkah , dej ku shohin sytë...









Për Ty o Zot

Më shëro !
O Luhatësi i zemëravë të shqetësume
Ma ndrito natën si na ndritove botën e errët
Ma zgjero gjoksin dhe gjuhën ma zgjidh
Lirshëm ta thërras emrin Tand o Zot
I Pari ishe kur nuk pat as mot

I Pari ishe kur s'pat asnjeri
Je Zot i botëve , je Perëndi
Se këtë jetë për Ty e jetoj
Dhe këtë frymë për Ty e frymoj
Qdo punë të mirë punoj për Ty
Je Zot i botëve , je Perëndi

Për ty o Zot unë derdhi lot
Edhe jetën tem e jap për Ty o Zot
Njëmijë shpirta t'i kisha , sa malet të rroja
Për Ty veq për Ty o Zot do jetoja...











Ri integrimi

O lot e syvet t'mi
Që po derdheni si rrëke
Poshtë mollëzave t'plasarituna
Po m'lagni supet e ngrituna
Si pahirë qudi dëftojnë
Nga pytjet e njerëzve n'kostume
Që nuk pyesin për të ardhmen
Po për jetën teme t'shkume
Ah ç'njollë vehtit paskam ngjitun
E kurrë s'paskan mu fashitun
E kurrë s'paskan mu harrue
Njoll't e pista q'i kam shkrue
puth kam shkrue hisotrisë
Jetës tem , biografisë
Ardhmërinë që ma prangosën
Edhe shpirtin ma plagosën

Në harresë pse m'ke hedhun oj shoqëni
Jetn' e bardhë që dikur kisha , ma ke nxi
Më ke lanun porsi qyqja tuj këndue
Si një leckë me një qoshe m'ke hedhë mue...






Robi dinarit

O ti njeri puth jeton i krekosun
Punon pa e ditun pse
Rob i agallarit puth po t'man lidhun
Me prangat e kamatës t'shumfisht
Nga e cila kurr s'ke për tu zgidhun
K'te po ta them seriozisht!

E ti si n'amulli i përgjumun
Jeton me kang't e pavlera
Për t'dillën e shashtrisun
Ku shkon veshun e stolisun
Aty sillesh për dëfrim
Po s'gjen t'jetër veq zhgënjim
Se lumnia me zor s'vjen
As me pare dot se blenë
Me zemër t'mir atë e gjen!

O njeri i katandisun
Kokë e këmbë i stolisun
Me parfum i qefleisun
Për ni qast puth nuk e vlen!





Rrugë e drejtë

Rrugë e drejtë që lind me ty
Pastër si zemra jote e bardhë
Kalo asaj rruge,mos gabo e me e thy
Nga u nise në daq me ardhë

Rrugë të drejt Zoti të dha ty
Rrugë tjetër mos dëshiro
Se q’do rrugë tjetër prapa ka me të kthy
Ti prapa mos u kthe,ku je nisur shko

Rrugnë e drejtë mos guxo me ndërru
Se rrugë tjetër në humner të shpie
Atje ndër vete ke me u shkatërru
Deri sa me kokë në ferr të bie

Rrugë më të drejtë se ISLAMI s’ka
Më të drejtë se gjen sa do që e kërkon
E vetmja rrugë e drejtë në dynja
E cila në parajsën e pafund të dërgon

ISLAMIN përqafoje vëlla
Se më të bardhë ditë se aty nuk gjenë
Për këtë bindesh atje ku fund nuk ka
Por atëher më nuk e vlenë.










Streh' e saj

Asht ni cop'z e hollë pëlhure
Që e mbron nga q'do nxeht'si
Dhe nga dielli plot me zjarr
Dhe nga turpi e koria
Edhe sytë që qojnë në varr
E po marrin mend't e mia
Ajo s'humb bukuninë
Vetëm shton hijeshinë
Njerëzia le ta di
Se asaj i thonë shami
Ma të mirë s'ka hijeshi.










Si të shprehem

ثshtë një gjë e humbur
Në labirintet e shpirtit tim
Kërkon kraterin që të shpërthej
Por shiu nuk ndalet
E ajo e urren shiun.

ثshtë një fjalë e pa thënë
E fshehur në mendjen time
Kërkon momentin por nuk vie
E ajo është e padurim.

ثshtë një pikë loti
I pastër,lot gëzimi
Nuk gjen arësyen të derdhet
E syri është mbushur.

ثshtë nje zemër që s’kuptohet
Ajo flet por se kuptojnë
Iritohet pa masë por kotë
S’gjendet njeri të flas me të.

Jam unë që s’di të shprehem
Goja s’më flet,dora më dridhet
E s’gjej kund një letër të bardhë
Po letra qka kundër meje?
Q’do gjë kundër meje
Dhe unë kundër vetes
Vetja ime e mjerë
Shprehu se unë të kuptoj.



























Tingujt

E

Mëshirës



Ardhja e dritës

Ni i dashun me ni mal
Paska nxefun zemërën valë
Me besim e paska m'veshun
Dhe kurr ma s'paska me deshun
Qenka hedhun n'meditim
Se kurrkun spo gjen shpëtim
Se shpëtimin dot se gjen
N'shpellën HIRA ai i vjen
Në Hira po vjen Besniku
E nga ai po zbret Fisniku
Botën paska me ndryshu
Me mëshirë me hijeshu
Ni nga ni fjalët po zbresin
E dëshmi t'gjitha po mbesin
Fjalë të m'dhaja paskan ardhun
Fatin tonë për me z'bardhun
Për me z'bardhun fatin tonë
Sa se bani Zoti vonë.








Dashuni e pafund

Për natë po kujtojë do fjalë
puth zemrën po m'lumnojnë
Edhe and'rrat hijeshojnë
Ni dashuni e pa fashitun
Zemrës dritë puth mi ka qitun
Zemrës dritë puth mi ka dhamun
Dashuni e pa pamun
Zot i madhë puth e bekoi
Gjer sa t'vdes e gjer sa t'rroj
Sa të rroj e sa të vdes
Do ta dua pa mungesë
Me gjith shpirtë siq do njeriu
Se luhatë dot as veriu
As veriu se lëkundë
Dashuninë e pafund.






Era

Shqetëson gjethet e papenguara
Fytyrën time të njomë freskon
Për timon ka zgjedhur fatin
Dhe kujtimet mi trazon.

Vije lehtë si e paftuar
E stolisur me aromë
Që ndër lule kishte vjedhur
Ngutshëm këtu e ka sjellur.













Faleminderit Perëndisë

Faleminderit Perëndisë
Që na krijoi dhe ne të jetojmë
I përkulemi vetëm Atij
Dhe q’do herë e përkujtojmë
All-llahut I qofshim fal
Për të mirat e dunjas
Mëshirë e tij na kaploftë
E të na shpiej në parajsë
Lavdi I qoftë vetëm Atij
Që fill e fund nuk ka
E neve fundi do na vijë
Kur do përfundoj kjo dunja
All-llah të lutemi na mëshiro
Na udhëzo të dobët kur jemi
Mëshirën tënde mbi ne dërgo
Të parë shpresë dhe të fundit të kemi.












Fjala që s'luhet



Qiella me hanë

Dy fjal kan thane

S'ka tjetër Zot

Në këtë botë

Dhe dielli nxehtë

Nuk e mohon

K'te të vërtetë

Lirshëm shqipton

Se jeta vet

Në ç'do moment

E thot si thuhet

Fjalën që s'luhet

Me top as det...








Melhem i muzgut

Këto netë ma afër po të ndiejmë
Edhe zhurmën tmerrësisht të qetë
Të mëshirës që mbi ne pa llogari dërgon
Ma afër se zemrën të kemi Zoti jonë!

Agjet edhe muzgjet na gjejnë të bashkuar
Fytyrave të zbehta buzëqeshjen u'a shtojnë
Edhe zemëravet bonjake që qetësi nuk gjejnë
Të rrahurat e shpeshta u'a ngadalësojnë...








I shënj'ti muej

Han' e vjetër u plotësue
Kodra , brigje ka ndrique
Ka ndriqu dhe shpirtin tim
Në të bardhin , t'mirin agim.
Ditë e re nesër fillon
Nefsin tim e qetëson
Buk' e jona asht durimi
Bie muzgu , vie g'zimi
Vie g'zimi sa ni mal
Ma ka nxefun zemërën valë
Ditë ma t'lumtun s'kam jetue
As me mend se kam kujtue
Th'rret ni za për në tubim
Ma të mir nuk ka takim
Plot dashni me v'llezër plot
Kokën ulim T'Madhit Zot
Zot i Madh dhe i vërtet
Q'do të mirë na dhe në jetë
Edhe tokën edhe qiellin
Edhe hanën edhe diellin
Edhe nanën e babanë
Edhe motër e vëllanë
Edhe sytë që mbajë në ballë
E i ruaj si për mallë
Unë të mirat si harroj
Sa të vdes e sa të rroj
Sa të rroj e sa te vdes
Gjithë për fjale do të mbes
Përveq Teje Zot nuk di
Më fal mue Perëndi!





















Mëshirë nga Mëshiruesi

Gjethet dalëngadalë po bien
Vjeshta lehtë na përshëndetë
Ma e bukur se q'do herë
Na hap zemërën shum të gjerë
Na hap sytë ç'nau patën mshelun
E zgjoi varfëninë e shkelun
Në këtë muaj të bekuar
Zot I Madh ç'e kish uruar
Sa t'jet jeta edhe moti
Me mëshirë e bekoi Zoti
Me mëshirë q'do ditë të mirë
Që na bënë zemërën e dëlirë
Që na mbushën plot gëzim
Që nga muzgu në agim
Nga agimi dej më natë
E jetojmë një ditë të gjatë
Ditë të gjatë si një i ngratë
Që e mban barkun thatë
Veq për hatër T'Madhit Zot
Rrojm pa bukë e derdhim lot
Derdhim lotët pa pushim
Dhe dorëzohemi me pendim
Zot i Madh na mëshiro
Shpirtat tonë i begato
Me punë t'mira sa ni mal
Që e nxefin zemrën valë
E na rrahë si kurr më parë
Sa shqetëson dy sytë e ndarë
Sa i shtrydh , i lë pa lot
Edhe vdesën k'ta sy sot
Edhe vdesën për të lindun
Tjetër zemër shum të bindun
Se s'ka tjetër Perëndi
Që më dha këta dy sy...



















Nënës

Me dhimbje më linde dhe më rrite
Rënkimet tua kurr nuk I tregove
Dhimbje të dhash në këmbim të mirësive
E ti buzëqeshuri më shikove
Me fjalë të ëmbëla gjithnjë më flisje
Madje edhe sot kur unë jam I rritur
Me sofër të shtruar gjithnjë më prisje
E dikur fëmi këtë se kam ditur
Sot kur e kuptova se sa je kujdesur
Që unë ngrohtë ta kem dhe jo I uritur
Më ngrinë nostalgjia deri në qepalla
Për kohën kur ëmbël më tregoje përralla
Ti fare s’ndryshove nga nëna e mirë
Edhe pse jeta qe shum e vështirë
U plake me brenga për jetën time
Thoje jeta jote është jeta ime
Dhe baba kur të bëhem nëse gjallë do jeshë
Prapë fëmijtë e mi në prehër do I keshë
Se fëmisë në botë veq një gjë I duhet
Një nënë e mirë që nuk lodhet kurrë
Një nënë e vendosur e që kurrë nuk luhet
Nëpër sfida të jetës do qëndroj si burrë
Aso nëne kisha dhe jam I gëzuar
Se fëmi më s’bëhem,por nënë gjithmonë do kem
Edhe nëse vdes s’kam për ta harruar
Do ta kem në mendje aq sa gjallë të jem.



























Pendimi

Dua të urrej e urrej të dua
S’dua të vërej dyshime në mua
Por e kotë është qdo fjalë që e thua
Mbi faqe rrjedh djersa si mbi gurë një krua
Dyshimet prapë dalin mbi sipërfaqe
Ato janë të shumta e të paarësyeshme
Nuk di nga burojnë,ku qëndrojnë të fshehura
Punojnë ditë e natë ndërtojnë pendimin
Që me themele të forta është I parrënuar
Në mua shkakton kriza,tollovi,protest
Grindet me vendimet e prera,I mposht
Mposht qdo gjë,mua më shkatërron
Ka fuqi goditëse të pamëshirshme
ثshtë barbarë,fare i shfrenuar
Ai s’pyet në dua,vie i paftuar
Tani qdo qelizë në mua ka pushtuar
Nuk mund të vazhdoj ndihem i nënshtruar
I turpëruar,i pafuqishëm,neveritës e i pavlerë
Pendohem për qdo gjë që kam bërë
Madje pendohem edhe që kam lindur
Pendohem edhe kur pendohem
Mundohem por prap pendohem
E pendohem që mundohem
Për qdo qast vazhdoj të pushtohem
E nuk mund të mbrohem,hidhërohem
S‘di kujt ti drejtohem,qfar të bëj
Q’faj kam unë që më është vënë pas
Një armik kaq i përbetuar
Me një arm kaq të fuqishme
Unë nuk kam asnjë faj
Filloj të qaj,psherëtij
Kur për një qast dorëzohem
Lejoj lirshëm,vullnetshëm të pushtohem
Por pendimi atëher ikë
Mu atëherë kur e dëshiroj
Atij i pëlqejnë ata që se dëshirojnë
Sikur unë dikur
Por tani e dëshiroj.















Perëndojnë në agim

Q’do ditë lindin jetë të vdekura
Dhe vdesin shpirtëra plotë jetë
E nuk vërehen se lindën,vdiqën
Vijnë dhe shkojnë pa pse
Mbesin vetëm gjurmët e këmbëve të zbathura
Gjurmë të një jete të shkurtë
Po aq sa gjatësia e shputës
E dielli duke perënduar
Me frymë të fundit thanë
Ujët e mbledhura në puset e cekëta
Dielli lindë sërish
Por tani s’ka q’të thajë
S’ka jetë,e asgjë tjetër
ثshtë vetëm një njeri I mjerë
Që për të parë rrugën para tij
E pengon hunda
E për të parë prapa
E pengojnë veshët
Ai s’shehë asgjë
E dielli po perëndon sërish
Tani s’do ta sheh as hundën e veshët në pasqyrë
Gjumi,armiku I tij
E lidh me prangat e ngjyrosuna me knaqësi
E të konstruktuara me mjerim
Ngjyra u bije lehtë po nuk këputen
Të shkretat,të ligat,mizoret
Robërojnë pa mëshirë
E zgjidhen edhe me më pa mëshirë
Nuk gjendet dotë një zë
Në ndonjë fyt të shterur
Që të thërras njeriun,vehten
Të zgjohet,se dielli po lindë
Të zgjohet para se të perëndojë
E ta krijojë jetën e tij,fatin e tij
Zgjohu njeri,zgjohu vetja ime,qenja ime
Se dielli humbet në perëndim
E kënaqësit ne lindje.


















Urime për djalë

Ditë e mirë e ditë e bardhë
Vllaut tonë i paska ardhë
Zoti i madh që e ka bekue
Me nji djalë e paska gzue


U gëzoft për sa t'jet jeta
Udhës mbarë kah e vërteta
Udhës drejt ç'e bekoi Zoti
Sa t'jet jeta edhe moti

Me gjith shpirtë ne të urojmë
Edhe Zotin falenderojmë
Djalë të mirë që të ka falë
U gëzoft për jetë ai djalë.




































Zotit tonë

Zot i jonë ç'je i vërtetë
Q'do të mirë ç'na dhe në jetë
Qiellën , yjet edhe tokën
Kambët , duart edhe kokën
Nënën e shtrenj't edhe babanë
Motrën e dashur dhe vëllanë
Zot i Madh që je Një
Na dhe t'mira sa s'ka më

Mëmëdhenë që duam shum
Sa na rrjedhën gjaku lum
Edhe fushën e bleruar
Kodra , brigje si të shkruar
Edhe sytë që ti shohim
Edhe mendjen që ti njohim
Zot i Pasur , Fuqiplotë
ç'na dhe t'mira në k'te botë

Na dhe jetën me jetue
Edhe mendjen me mendue
Gjuhn' e bukurë që ne flasim
Dhe armikun me te vrasim
Edhe ujët e bekuar
Që shkon duke gurgulluar
Na dhe të mira sa s'ka më
Zot i Madh që je veq Një...

Argjend Xhelili -Permbledhja e dytë me poezi "LEXO"