Cikël poetik nga Sokrat Habilaj

BUKURIA JOTE Mث TREMB

Kam frikë nga bukuria jote,
Dhe thur plane, të fshehur të të mbaj.
Unë jam pjesë e kësaj bote,
Dhe ca urdhra i marrë prej saj.
　
Të dy krahët i hap si bedena,
Jo se dua të të puth nurin tënd.
Por kur rreth teje fryjnë erëra,
Bukuria jote mua më tremb.
　
Nuk është fjala për plagë, a gjak,
A nëse të dridhet ty qerpiku.
Por dua të grimoj, pak nga pak,
Si personazh të kohës që iku.
　
Dhe prapë sfilitem e mendoj më kot,
Nga drithërima për ty i strukur.
Veten edhe botën, se ndryshoj dot,
Po ti, të mos ishe kaq e bukur!
　
Fytyrën ta ledhatoj me gishta,
(Pse je kaq e bukur, më thuaj, pse !?)
E djallëzisht njolla të pista,
Nga dy duart e mia lë atje.
　
Kam frikë nga bukuria jote.
Dhe dua nën njolla, fshehur të mbaj.
Unë jam pjesë e kësaj bote,
Edhe ato janë pjesë e saj.

Por dhe ashtu më tremb bukuria,
Më trembin ata që kalojnë pranë,
Që të pëshpëritin për njollat e mia:
"ا'nur i jep në faqe, ai nishan!"
　

######################################
　
　
　　
GRI

Me fëmijët, e kush vjen pas tyre,
E di se do ndodh pak a shumë, kështu:
Sytë do t'u mbeten peng të një ngjyre,
Të grisë së heshtur, të syve të tu.
　
Ti s'je gruaja e parë, Eva s'je.
Unë jo Adami i lashtësisë.
Dihet, njeriu s'ka filluar me ne,
Po grija, duket se me ne paska nis.
　
Sytë me njeri-tjetrin do ndeshin shpesh,
E do të pyesin të zënë ngushtë.
Po ç'kohë ta mbolli atë vjeshtë,
Që të endet në sy si shall i butë?
　
Ti nga muri ku do të rrish në letër,
Do përpëlitësh sytë e tu vjeshtak.
Vërtet, njeriu është kaq i vjetër,
Po ky peizazh me ty është binjak.
　
Fëmijët tanë, e tjerët me ndrojtje,
Do të ndalen tek ajo fotografi.
Ndërsa do pëshpërit fytyra jote:
"Më ndjeni, po koha jonë ishte gri"!


########################################


MENDO PثR MUA, KUR TI NIS NJث LUFTث

Ti, ke bërë një zgjedhje jo të lehtë,
Të pranosh luftërat që ndizen ndaj teje.
Unë s'mund të them, leri ato në mes,
Por mendo për mua para beteje!
　
Mendo për mua, jo se jam frikacak,
Dhe trembem t'i përgjigjem thirrjes tënde.
Unë do çohem të hidhem në flakë,
Sa të të shoh mes një zjarri a zënke.
　
S'do të pyes, kush e nisën të parët,
S'do të pyes kush qe fajtor, kush pa faj.
As do të kërkoj që të ulen armët,
Për pak paqe e të rinisim pastaj.
　
S'do të pyes kush ka të drejt mes palëve.
As kush është viktimë s'dua t'ia di.
Por mes luftës a tymit të fjalëve,
Do të pyes : "Në cilën anë je ti"!?
　
Si trim i çartur do të ndez shtrëngatë,
Kundër të gjithëve në anën tjetër.
Kur të hysh në luftë, mendohu gjatë,
A kur hap një sherr të ri, a të vjetër!

Pastaj, ti do më pastrosh plumbat në mish,
A llogoren nga trupi im pa jetë.
Njerëzit do të thonë:Vërtet trim ish!
Dhe pse këtë luftë nuk e zgjodhi vet.
　
Po nëse humb në fjalë a zënka,
E baltë më bie mbi flokët e butë.
Tallja e botës do më djeg nga brenda.
...Mendo për mua kur e nis një luftë!
　

##########################################


RRI DHE PAK ME MUA
　
Në qiell ndrinë ende e bukur, hëna,
Po ti, rri dhe pak me mua, rri dhe pak.
Nis më çuçuritë ca fjalë të ëmbla,
Do të ikësh? Ikë kur të iki kjo natë!
　
Unë zgjat dorën e yjet derdh përmbi ty,
Por ditën mbrapsht nuk mundem ta kthej.
Ti më thua, shikomë veç mua në sy,
Ikë prej meje, kur nata të iki andej.
　
Ikë kur sytë e mi, të mos kenë më terr,
Dhe gjithë yjet, atje të jenë fikur.
Në shtratin e syve, ti në gji më merr,
Ndërsa lë pas, një natë duke ikur.
　
Ma puth natën, më lutesh si e marrë,
Dhe si kurmin tënd, më hedh natë mbi krye.
Zhvishma natën i dashur, të digjesh ti zjarr,
Hyrë në natën time, të më ndezësh yje.
　
Pi tek nata ime, të mbytemi bashkë,
Rri brenda natës dhe vdis vetë i dytë,
Mos kërko të ikësh nëse ditë është jashtë,
Ikë kur nata ime, të më ikë nga sytë.

Titulli: Cikël poetik nga Sokrat Habilaj

AI ISHE ARMIKU
　
E pritën armikun, me net, me ditë,
Po armiku, nuk erdhi, s’dihet ku u fsheh.
E ndoshta, ata u mërzitën në pritë,
Ndoshta u trishtuan duke pritur atje.
　
Ndoshta u trishtuan duke pritur atje,
Ndoshta ndjen mall për armikun! (Mall për atë!?)
Ndoshta donin ta ftonin, po eja ku je.
Për rreth kishte heshtje, heshtje dhe asgjë.
　
Për rreth kishte heshtje, heshtje dhe asgjë.
Kur njeri prej tyre, iku tej në kreshtë.
Brenda tij një prush, prushërohej me të,
E priste e dashura, që digjej eshkë.
　
E priste e dashura, që digjej eshkë.
Në akullin e ngrirë të ndizte një zjarr.
E priste me gjinjtë e fryrë si pjeshkë,
Dhe buzët e kuqe si shegë e çarë.
　
Dhe buzët e kuqe si shegë e çarë,
Afroi te vetja, u mbështet në gjinj.
Harroi armikun, u bë si і marrë,
Pëshpëriti: "Tani dua një fëmijë!"
　
Pëshpëriti: "Tani dua një fëmijë!"
U këput mbi të si lisi, prerë në mes.
E dashura, si ylber u mbështoll, rreth tij.
Mbi ta, binte trishtim і akullt reshë.

Mbi ta, binte trishtim і akullt reshë.
Dhe era ulërinte në degë ahu.
Sa u kthye, komandanti e nxori në shesh,
"Ja ky është armiku!", - tha. Dhe e vrau.
　

######################################


TRISHTIMI IM I BRAKTISUR
　
Dhe pse unë shpesh kam shumë trishtim në shpirt,
nuk kam të drejt që ta ndaj atë në tezga,
as me këtë qytet, një park, a rrugicë,
se u shtoj të tjerëve fare kot, brenga,
　
as më këtë lum, ku shelgu i kreh gjethet,
se tremb ofshamën e puthjes së një vajze,
as me hënën e verdhë, tretur nga ethet,
se boll ka dhembjen e atyre në varre,
　
as me parfumin e gjinjve si pjeshkë,
se u jap aromë temjani, si qiri,
as me atë që qanë, e atë që qeshë,
se më tallin, apo dhe më mbajnë mëri,
　
as me zemrën nuk e bëjë vet i dytë,
se kam frikë se nuk do të më ngrohet më,
as me sytë. Ah mos m'u afro te sytë,
se s'dua të të njohin! Aty kam dikë!
　
Aty kam dikë, dikë që di veç të qesh,
Unë s’dua ta trembësh ti gazin e saj.
Në mundesh, më derdh fshehur rrëkeza reshë,
Nga malli trazuar për të, të qesh e qaj.
　
...Trishtimi im i braktisur nga të gjithë,
që rrokullisesh si pikë loti në faqe,
duke kërkuar me të tjerët mos të lidh,
mos po të bëjë kështu dredhi, pa dashje!?

###########################################

PثR VETEN
　
Unë do të vdes para teje, do të vdes,
Me të tjerët do ndahem ndryshe, me ty ndryshe.
Ata, të më ftohin do më hedhin vesë,
Ndërsa unë për ty do të qaj në ikje.
　
Ti s'do të jesh pranë të më shohësh si qaj,
As unë të të shoh ty në loton pa zë.
S'do më përcjellësh, kokulur në pllajë.
Ti s'do të mësosh kurrë që unë s'jam më.
　
As nuk do të rrish për ca çaste e heshtur,
Të më lëmosh gurin, përbaltur nga shiu.
Ti as që e di se ç'kërkon një i vdekur.
Madje ti se di se edhe vdes njeriu.
　
Atëherë, kur për ty isha i vetmi,
Të puthja se të doja, të mbysja në shtrat.
Po ti s'di ta duash atë që të deshi,
Ti nuk di të mbash mëri, apo as inat.
　
Kur dikush tjetër, rri për ty pas një prite,
Do tretesh me të, si pëshpërima në erë.
Po ti s'di se si t'i qëndrosh kujt besnike,
Ti nuk di as që ta dredhësh me të tjerë.
　
Unë do të vdes para teje, do të vdes,
Me të tjerët do ndahem ndryshe, me ty ndryshe.
Ata të më ftohin do më hedhin vesë.
Unë për ëndrrën time do qaj në ikje.

Titulli: Cikël poetik nga Sokrat Habilaj

ZJARRIN S'E SHUAJNث LOTثT
　
Zjarrin e shpirtit kurrë s'e mbajta fikur,
Të gjithë janë afruar për ngrohtësi,
Mbasi morën ç'deshën, një nga një kanë ikur,
Ndërsa vazhdon të ngrohesh aty vetëm ti.
　
Morën sa mundën, të gjithë nga zjarri im,
Po ti mërzitesh mos unë e ndeza kot,
I trazon thëngjijtë në vetmi e trishtim,
Duke derdhur mbi ta, pa reshtur lot.
　
Zhyten thëngjijtë në lotët e tu, pa zë,
Unë s'kam frikë mos ngrohtësi ti s’merr!
Zjarri s'shuhet nga lotët që bien mbi të!
Ai shtegton në shpirtra të tjerë.

####################################

Tث KISHA THثNث PثR LOTIN...
　
Të kisha thënë se loti që rrjedh në faqe,
ثshtë shpirt i vrarë që humbet për pak çaste...
　
Të kisha thënë, loti është një funeral,
Kur kalon ai, veç trishtimi s'bindet të ndalë...
　
Të kisha thënë, edhe kur sheh diku një lot,
Ndalu, përule kokën, hesht, nëse s'loton dot.
　
Të kisha thënë...Kot të kam thënë gjithsesi,
Se s'bëre asgjë për të ndalur lotët e mi...

############################################

اAST
　
Pastroj qiellin nga retë që mbetën diku,
Atje shtrij hapësirën e syve, të bëhet më blu...
　
Shkund andej, pikëza vese mbi lule e gjeth,
A në s'mjaftojnë, lot gëzimi mbi to derdh...
　
Kur gjithçka është gati, pëshpërit si me ndrojtje:
O shpirt, ç'pret, kalo tani, është radha jote!

############################################


FUNDI I NJث LOJE...
　
Kur duheshim ne, ndryshe dukej se ish' gjithçka,
Dhe të gjithë na donin tek na shihnin në krah.
　
Por kur u ndamë, gjithë mëri e urrejtje,
Njerëzit u hutuan dhe ikën në heshtje.
　
Veç sa shfaqesha unë dhe i shihja në sy,
Ata më donin mua dhe të urrenin ty.
　
Ndërsa kur shfaqeshe ti, në një tjetër vend,
Ata urrenin mua dhe donin shpirtin tënd.
　
Atëherë kohës, ndal këtu, i thirra me zë,
Dhe vet humba larg, humba...Nuk u shfaqa më..
　
　

Titulli: Cikël poetik nga Sokrat Habilaj

KUR Mث MUNGON TI
　
Do më mungosh një javë këto ditë të nxehta,
Mbi supe një flutur e trishtuar më ulet,
Në ikje, ca fjalë të thjeshta, vërtet të thjeshta:
''Sa herë që të më kujtosh, vadit lulet!''
　
Do më mungosh shtatë ditë e shtatë net,
E mbase aty larg ty nuk të tundon vetmia?
Por kur ti të kthehesh, të lutem mos qesh,
Ou, lulet po kalben krejt...nga lagështia.

######################################


KUJTIM I LARGثT
　
Ishte ashtu, si në një baladë të vjetër,
E donim dy atë, unë dhe një tjetër...
　
Po ajo qeshte e thoshte gjithë dritë në sy:
''اfarë t'u jap!? Unë jam një e ju jeni dy...!''
　
Dhe nuk ndodhi si në baladë, s'kish sesi.
Unë s'e rrëmbeva, s'e rrëmbeu as ai...
　
Ajo iku larg dhe tha: Shpirtin tim po ju lë,
ثshtë i madh, mos u grindni për të!
　
Ishte ashtu, si në një baladë të vjetër,
Atë e donim ne, ajo mori një tjetër...

###########################################

DY GJYSMA DASHURISH
　
Asgjë s’mund të jetë siç ishte më parë,
Sepse kemi brenda vetes diçka tepër.
Një gjysmë dashurie nga ty e vrarë,
Dhe atë që ruaj unë, gjysma tjetër.
　
Por sot të ndara janë ato, veç e veç,
Ashtu siç jemi të ndarë unë dhe ti.
Tek njeri rri ajo që nuk di të vdesë,
Dhe e vdekura pa një varr tek tjetri rri.
　
Ndodh rrallë të shihemi në sy të heshtur,
Mbështjellë me urrejtje, mbështjellë me mall.
Unë që s’vrava kam pjesën tënde të vdekur,
Ti që vrave ke pjesën time të gjallë.

###########################################

TI DOJE TE BISEDOJE ME YJET...
　
Ti më kërkove të rrije vetëm, pak kohë,
''Do të bisedoj me yjet më the, sy më sy''
E unë natyrisht s'ta prisha, po të thashë shko,
Veç ktheu shpejt, se s'mund të rri dot gjatë pa ty!
　
Dhe ike ti për tek ata, në një tjetër vend,
(Unë them në një bar, a lulishte diku...)
Ndërsa rri e pres, meraku për ty po më tremb,
Si s'të thashë, biseduesit ku i prisje, ku?
　
Ti the, s'vonohem po më prit, patjetër më prit,
(Yjet të pëlqyen, që vonuan ardhjen tënde?!)
ثshtë vonë, po mbyllen baret, birraritë,
E stolat në park po lahen në dritë hëne.
　
Ti the, takimi është si takimet e tjerë,
(Unë të besova, por si s'mendova atë çast!?)
Se yjet nga qielli s'zbresin asnjëherë...
Duan që të flasin me dikë? E marrin lart...

###########################################

NثSE Tث MثRZITA
　
Të mërzita? Ik nga unë për pak kohë.
Mbase diku tjetër do të gjesh qetësi.
Po unë, s'mund të isha ndryshe, apo jo,
Në këtë botë të mbushur gjithë mërzi.
　
Megjithatë, ik, madje më merr inat.
Dhe në ndjehesh mirë, këtu më mos u kthe.
Harromë fytyrën si një degë të thatë,
Në pllajën e vetmisë të mbështjell me re.
　
Larg meje, ti kryeneçe le të më rrish,
pa më shtrirë dorën nëse gjendesh ngushtë.
Po unë, që vij nga bota e mërzisë,
Do ta kuptoj në çast kur ke rënë në kurth.
　
Dhe do të vij pranë, me pamje krejt ndryshe,
Të mos më njohësh që jam ai i pari.
E dashur, kjo botë, është e mërzitshme,
Nëse të thash ik, s’ta prisha thjesht nga malli.
　
Kur të ndjesh të ftohtë, të dridhesh në acar,
Do të vij ngrohtësi në vatër të të ndez.
Dhe ti, duke afruar duart në zjarr,
Do të shohësh pranë teje një eskimez.
　
Kur nga zhegu, të përvëlohet kurmi yt,
Një grusht uji burimi, do të sjell s'largu.
E ti do të qeshësh, duke larë sytë,
Se do të shfaqet një fytyrë zezaku.
　
Unë nuk e di, kur të më shohësh ndryshe,
Nëse do ta shtysh tutje, ujin a zjarrin.
Kjo botë që gjithçka bëri të mërzitshme,
Nuk di a mundi ta mërzis edhe mallin?
　
...Po kur buzët të të tundohen për puthje,
Kë do të kërkosh ti në dallgë dashurish?
Buzët e mia, do t’i gjakos me ndukje,
Veç me fytyrë tjetër, s'të shfaqem ta dish!