Rrugica jonë qe e zhurmshme.
Në ajër ndjehej një aromë qymyri dhe tallashi e perzier me të pëgëra kafshësh. Megjithëse në çdo portë e avlli vareshin degë pemësh dhe lulesh ato nuk arrinin ta mbysnin zhurmën e kovaçit, teneqexhiut, dhe të zdrukthtarit.
Aq më pak aromën që tringëllonte nëpër thundrat a këmborët e bagëtive.
Kalldrëmi qe i pastër e i lëmuar si fildish nga të shkelurat e njerëzve.
Ja kështu e mbaj mend...
Mbaj mend që ne djemtë talleshim me legjendën e fshatit sipas së cilës vajzat e atyre anëve laheshin me lulet, e kur nuk i shihte kush ktheheshin në flutura. Ndërsa natën shndërroheshin në nimfa për t'u marrë mendjen udhetarve e t'i mbytnin në lumë.
Mirëpo, ndodh që legjendën ta takosh nga afër dhe nuk di më se ku është e vërteta dhe ku miti.
Isha ende i njomë, kështu prindërit për të më sajdisur, më merrnin me vete në çdo dasmë a sebep. Unë nuk arrija asnjëherë ta shpija deri në fund festimin e rastit, gjithnjë me zinte gjumi në krahët e nënës. Deri atëherë kur ajo fluturoi nga ai fshat legjendash per t'u bërë nuse ngjitur me shtepinë time.
Nuk mbaj mend vitin por mbaj mend që ka qënë fund pranvere.
Po po kështu ka qënë,
keshtu e mbaj mend.
Nuk u mahnita nga bukuria e as nga aroma e saj.
Ndofta ishin ato veshje nusërore, ato bojatisje në fytyrë që e kishin kyçur magjinë e saj.
Por mbaj mend, mbase nga kurioziteti se kur do të shndërrohej në nimfë, nuk ja kam ndarë sytë edhe ndenja zgjuar gjersa dasma mbaroi.
Por në pak ditë magjia nisi të më zërë. Aromat, pamja e saj, edhe ku nuk ishte më shfaqej. Nisa të bëhem i pangopur me frutat që më parë nuk i honepsja dot, vetëm pse binin ngjitur me shtepinë e saj.
Në çdo punë të rëndomtë, në çdo lëvizje e ndiqja edhe ku ajo s'ishte. Dilja tek porta në kohën kur e dija se do kthehej. Më kujtohet dora e saj që më ledhatonte floket në mënyrë çapkëne, e unë si një qenush duke mbyllur sytë e ngritur paksa kokën nuhasja kyçin e saj, që teksa lëvizte ëmbëlsisht nëpër fytyrën time, shpërndante një aromë marramendëse.
Edhe rrugica mbante aromë pyjesh, lulesh e myshku magjik. Zhurmat tashmë kompozoheshin si muzikë.
Ja, kështu e mbaj mend.
Por ajo që s'do harroj kurrë është dita kur isha vetëm e u rrëzova nga pema. U lëndova tek dora jo pak. Ajo si një Dianë, vetëtimthi më mori ndër krahë. Ndjeja aromën që rridhte nga kraharori dhe frymëmarrjen e saj të shqetësuar.
Doja të vdisja, kështu e mbaj mend...
Por nuk vdiqa.
Madje më kujtohet çdo buzëqeshje ledhatare që më bënte në ato çaste. Ndoshta kam qënë si në kllapi por jam thuajse i sigurt që kur ajo hapi sëndukun për të marrë një napë të bardhë verbuese, aty ndër rroba kishte plot lule. Them si në kllapi pasi kur ai sënduk u hap, unë u deha edhe s'mbaj më mend gjë, mendova se kisha vdekur.
Por nuk vdiqa.
U dënova të jetoj.
Dhe ja po jetoj.
Jam në këtë kalldrëm aspak të pastër tashmë, në këtë rrugicë pa zhurmë dhe pa aromë, si një gërdallë beqare. I vetmuar dhe i shëmtuar që thith duhan të lirë.
Ndofta ajo nuk jeton më, s'di të them. Parapëlqej të mendoj se është e mbyllur në atë sënduk me lule kur të këtë mbyllur sytë.
Teksa tymos e rreshqas hundën tek shenja e të çarës që ajo më lidhi atë ditë, as aroma e qelbur e duhanit dhe as vitet që kanë kaluar, nuk e kanë zhbërë atë aromë myshku e lulesh të pa emër.
(C) Baboon 12 maj 2023
Në ajër ndjehej një aromë qymyri dhe tallashi e perzier me të pëgëra kafshësh. Megjithëse në çdo portë e avlli vareshin degë pemësh dhe lulesh ato nuk arrinin ta mbysnin zhurmën e kovaçit, teneqexhiut, dhe të zdrukthtarit.
Aq më pak aromën që tringëllonte nëpër thundrat a këmborët e bagëtive.
Kalldrëmi qe i pastër e i lëmuar si fildish nga të shkelurat e njerëzve.
Ja kështu e mbaj mend...
Mbaj mend që ne djemtë talleshim me legjendën e fshatit sipas së cilës vajzat e atyre anëve laheshin me lulet, e kur nuk i shihte kush ktheheshin në flutura. Ndërsa natën shndërroheshin në nimfa për t'u marrë mendjen udhetarve e t'i mbytnin në lumë.
Mirëpo, ndodh që legjendën ta takosh nga afër dhe nuk di më se ku është e vërteta dhe ku miti.
Isha ende i njomë, kështu prindërit për të më sajdisur, më merrnin me vete në çdo dasmë a sebep. Unë nuk arrija asnjëherë ta shpija deri në fund festimin e rastit, gjithnjë me zinte gjumi në krahët e nënës. Deri atëherë kur ajo fluturoi nga ai fshat legjendash per t'u bërë nuse ngjitur me shtepinë time.
Nuk mbaj mend vitin por mbaj mend që ka qënë fund pranvere.
Po po kështu ka qënë,
keshtu e mbaj mend.
Nuk u mahnita nga bukuria e as nga aroma e saj.
Ndofta ishin ato veshje nusërore, ato bojatisje në fytyrë që e kishin kyçur magjinë e saj.
Por mbaj mend, mbase nga kurioziteti se kur do të shndërrohej në nimfë, nuk ja kam ndarë sytë edhe ndenja zgjuar gjersa dasma mbaroi.
Por në pak ditë magjia nisi të më zërë. Aromat, pamja e saj, edhe ku nuk ishte më shfaqej. Nisa të bëhem i pangopur me frutat që më parë nuk i honepsja dot, vetëm pse binin ngjitur me shtepinë e saj.
Në çdo punë të rëndomtë, në çdo lëvizje e ndiqja edhe ku ajo s'ishte. Dilja tek porta në kohën kur e dija se do kthehej. Më kujtohet dora e saj që më ledhatonte floket në mënyrë çapkëne, e unë si një qenush duke mbyllur sytë e ngritur paksa kokën nuhasja kyçin e saj, që teksa lëvizte ëmbëlsisht nëpër fytyrën time, shpërndante një aromë marramendëse.
Edhe rrugica mbante aromë pyjesh, lulesh e myshku magjik. Zhurmat tashmë kompozoheshin si muzikë.
Ja, kështu e mbaj mend.
Por ajo që s'do harroj kurrë është dita kur isha vetëm e u rrëzova nga pema. U lëndova tek dora jo pak. Ajo si një Dianë, vetëtimthi më mori ndër krahë. Ndjeja aromën që rridhte nga kraharori dhe frymëmarrjen e saj të shqetësuar.
Doja të vdisja, kështu e mbaj mend...
Por nuk vdiqa.
Madje më kujtohet çdo buzëqeshje ledhatare që më bënte në ato çaste. Ndoshta kam qënë si në kllapi por jam thuajse i sigurt që kur ajo hapi sëndukun për të marrë një napë të bardhë verbuese, aty ndër rroba kishte plot lule. Them si në kllapi pasi kur ai sënduk u hap, unë u deha edhe s'mbaj më mend gjë, mendova se kisha vdekur.
Por nuk vdiqa.
U dënova të jetoj.
Dhe ja po jetoj.
Jam në këtë kalldrëm aspak të pastër tashmë, në këtë rrugicë pa zhurmë dhe pa aromë, si një gërdallë beqare. I vetmuar dhe i shëmtuar që thith duhan të lirë.
Ndofta ajo nuk jeton më, s'di të them. Parapëlqej të mendoj se është e mbyllur në atë sënduk me lule kur të këtë mbyllur sytë.
Teksa tymos e rreshqas hundën tek shenja e të çarës që ajo më lidhi atë ditë, as aroma e qelbur e duhanit dhe as vitet që kanë kaluar, nuk e kanë zhbërë atë aromë myshku e lulesh të pa emër.
(C) Baboon 12 maj 2023
