Ware ështe emri i një infermiereje australiane, që ka qëndruar afër pacientëve që kishin vetëm 12 javë jetë të mbetur. Ajo ka hartuar një libër me dëshmi dhe vëzhgime, i quajtur “5 gjërat që i mbesin peng atyre që po vdesin”. Për shumë pak kohë ky libër u bë një model frymëzimi dhe mori shumë vëmendje.
Mes 5 gjërave, spikat tek meshkujt fjalia: “Do të doja të mos kisha punuar aq fort”.
Në këtë vepër autorja shkruan për qartësinë fenomenale të vizionit, që i vjen këtyre njerëzve, kur ata e dinë se nuk kanë edhe shumë kohë të mbetur.
“Kur i pyesja për ndonjë peng që i kishte mbetur apo diçka e tillë, vura re se që tema të ngjashme u përflitnin sërish dhe sërish” – thotë Wave.
Më poshtë keni listën e 5 gjërave që shumica e këtyre pacientëve kanë thënë, sipas dëshmisë së Wave:
1. Do të doja të kisha pasur kurajon të jetoja jetën sipas meje, jo sipas pritshmërisë së tjerëve.
“Ky ishte pengu më i shpeshtë i të gjithëve. Kur njerëzit vënë re që jeta e tyre është gati në fund, arrijnë të kthejnë kokën pas dhe të shohin me qartësi dhe lehtësi se sa ëndrra nuk i kanë përmbushur. Shumica e njerëzve nuk kishin plotësuar as gjysmën e ëndrrave të tyre dhe tani do të vdisnin duke ditur, që kjo kishte ndodhur pë shkak të vendimeve që kishin marrë ose nuk kishin marrë. Shëndeti i mirë sjell një liri, që shumë pak veta e vënë re, derisa nuk e kanë më.”
2. Do të doja të mos kisha punuar aq fort.
“Këtë e ka thënë pothuajse çdo pacient mashkull, të cilit i shërbeja. Ato e humbën kohën pa vëzhguar rininë e fëmijëve dhe shoqërinë e partneres së tyre. Edhe gratë e shprehën këtë peng, por si brez i vjetër, shumë prej pacienteve femra nuk kishin qenë krahu i shtëpisë. Të gjithë burrat shprehën pengun e kalimin të kohës duke punuar dhe anashkaluar gjërat e tjera të jetës”.
3. Do të doja të kisha pasur kurajon të shprehja ndjenjat e mia.
“Shumë njerëz shtypën ndjenjat e tyre, për të qenë në paqe me të tjerët. Si rezultat, ato vazhduan një ekzistencë mediokër dhe kurrë nuk u bënë vërtetë ata që ishin në gjendje të bëheshin. Shumë zhvilluan sëmundje në lidhje me pendesën dhe hidhërimin që mbajtën si rezultat i kësaj.”
4. Do të doja ti kisha mbajtur kontaktet me miqtë e mi.
“Shpesh, ato nuk arrinin të vinin re përfitimet që vinin nga miqtë e vjetër, deri në javët e fundit të vdekjes dhe për fat të keq, atëherë ishte tepër vonë për ti gjetur dhe kontaktuar ato. Shumë veta ishin ngatërruar me jetët e tyre kaq rëndë, sa kishin lënë pas dore shoqëritë e arta që kishin pasur gjatë viteve. Pati shumë pendesa dhe pengje të thella rreth shoqërive, kohës dhe vëmendjes që ato kishin merituar. اdokush dëshironte të shihte miqtë e tij, para se të vdiste.”
5. Do të doja t’ja kisha lejuar vetes të isha më i lirë.
“اuditërisht ky është një nga pengjet më të shpeshta. Shumë prej pacientëve nuk e vunë re deri në fund të jetës së tyre, që lumturia është një vendim. Ato kishin ngecur në zakonet dhe sjelljet e vjetra. I ashtuquajturi “komfort” i kishte pushtuar emocionet si dhe jetët e tyre fizike. Frika nga ndryshimi i kishte bërë të silleshin si dikush tjetër, sikur ishin të lumtur, por në thellësinë e vetes ato dëshironin të kishin pasur mundësi të qeshnin me lot dhe të kishin përjetuar qetësi shpirtërore në jetët e tyre.”
The Guardian
b;bletapertace
