Lauri
Anunnak
Një lexim krejt ndryshe i zhvillimeve të deritashme në Siri
I- Katër vjetët e konfliktit brutal kanë zhytur popullin e Sirisë në errësirë. Pamjet satelitore tregojnë se 83 përqind e dritave që ishin të dukshme kur protestat filluan në mars të vitit 2011 tanimë janë të shuara. Miliona njerëz kanë qenë të detyruar të largohen nga shtëpitë e tyre dhe shumë janë duke luftuar për t'u furnizuar me ushqim, ujë dhe strehim, gjëra që ata kanë nevojë për të mbijetuar. Me mijëra refugjatë rrugëve të shkretëtirës së Lindjes së Mesme, rrugëve të shkreta të Evropës, të ikur nga lufta, duke u përballur me dhunën e kërbaçit, gazit lotsjellës në tokën e civilizuar evropiane, në atë që quhet kriza më e rëndë e refugjatëve në Evropë që nga Lufta e Dytë Botërore, me dhjetëra prej tyre që i shpëtuan plumbave e thikës së ‘djallit’ me njerëzit në valle, vdiqën rrugëve të Evropës në hambaret e kamionëve, janë duke kërkuar shpëtimin që nuk po e gjejnë dot.
Kryengritja filloi në mars 2011 me protesta paqësore, me sirianët të cilët shprehnin pakënaqësinë me padrejtësitë sociale dhe politike. Qeveria u përgjigj me dhunë, madje edhe duke përdorur armët e zjarrit kundër tyre. Nga ana tjetër, protestuesit ishin armatosur kundër qeverisë, të vendosur për të kërkuar të drejtat e tyre politike dhe civile. Pastaj erdhën të huajt: perëndimorët me saudët, rusët me iranianët dhe Hezbollahun – aty ku të gjithë donin të përfshiheshin, por jo për ta qetësuar situatën.
Megjithatë, ajo që dukej si një "Pranverë Arabe" dhe kryengritje e një populli, doli të jetë një plan i orkestruar nga familja 'Saude' të mbështetur gjerësisht nga Perëndimorët, në radhë të parë ShBA-të, kuptohet për interesa të përbashkëta. Familja mbretërore e Arabisë Saudite vazhdon të copëton koka njerëzish pa asnjë dallim nga ideologjia ISIS, siç kam shkruar në një nga artikujt e mi të mëparshëm për Gazetën JNK — “Dënimi me Vdekje”.
Sot tre vjet kur unë po raportoja nga Siria, qeveritë perëndimore trumbetonin vazhdimisht se janë duke e mbështetur opozitën siriane, si në aspektin e logjistikës ushtarake ashtu edhe të inteligjencës. Megjithatë, kryengritësit sirianë nuk i kanë konfirmuar pretendimet e tilla, ndërsa ndryshe raportohej për audiencën ndërkombëtare. Ndërkohë qeveria siriane kishte marrë mbështetje politike dhe ushtarake nga Irani, Rusia dhe Hezbollahu.
Perëndimi i quante paqësore kryengritjet e 'Pranverës' dhe në të njëjtën kohë, pretendonin se po dërgonin armë për kryengritësit e 'rebelimit paqësor' të shkretëtirës së Lindjes së Mesme! Ka diçka që nuk shkonte në krejt këtë situatë. Dikush thjesht po gënjente dhe po përpiqej të mashtronte mbarë botën.
Mbase gjenerali i pensionuar amerikan Wesley Clark, i cili ishte komandant i NATO-s gjatë Operacionit të Forcave të Atlantikut në vitin 1999 në Kosovë, mund të na tregoj diçka. Ai ka krahasuar përfshirjen e SHBA-së në Siri, me bombardimet e Irakut në vitin 1993. Në një intervistë të transmetuar nga 'Democracy Now' në mars të vitit 2007 ai foli për një plan të SHBA-së për ta pushtuar Sirinë pas Irakut, si dhe Libanin, Libinë, Somalinë, Sudanin dhe Iranin. Trazirat në Liban, thuajse janë në prag të shpërthimit, kjo do të ç'orientonte një barazpeshim të operacioneve të Hezbollahut, ndërkohë që në Libi, siç edhe dihet tanimë, Agjencia Qendrore e Inteligjencës “CIA” ishte thellësisht e përfshirë, siç raportonte AP, material i transmetuar në 'NY Post'.
Për gjashtë muaj isha dëshmitar në territorin e trazuar sirian, ku konflikti i armatosur ishte mjaft ndryshe nga ajo që udhëheqja perëndimore ka pretenduar dhe vazhdon të pretendoj. Ata thonin se e kanë mbështetur Ushtrinë اlirimtare të Sirisë (UاS) në fillim të kryengritjes së armatosur - por në fakt Perëndimi qëllimshëm i kishte shkaktuar një rrëshqitje sistematike drejt kolapsit, pikërisht atëherë kur qeveria intensifikoi veprimet e saj ushtarake në fund të korrikut të vitit 2012, pasi në qershor komanda e përgjithshme e UاS-së, ua kishte prerë gjërat qartë Perëndimit: "Ne nuk jemi të interesuar për luftëra të zgjeruara, aq më pak me fqinjët tanë!"
Kjo ishte kështu, pasi gjatë periudhës maj-qershor 2012, disa të dërguar perëndimorë kishin depërtuar në territorin e trazuar, por pa sukses, ngase u bënin thirrje sirianëve që të futeshin në disa kompromise shumë delikate.
Abdulqader Al-Salah, i njohur si "Haxhi Marea", ishte një nga komandantët e kryengritësve në luftimet brenda dhe rreth Alepos. Ai ishte një nga kundërshtarët e zëshëm të planeve të huaja për tokën e Sirisë.
"Ata donin të na vënin në funksion të kompanive dhe korporatave perëndimore ushtarake, pas çlirimit nga Assadi," — më kishte thënë ai, gjatë intervistës sime të gjatë. "Ne i kemi refuzuar ata, por po kështu kërkuan edhe turqit, por u thamë jo," shtoi Al-Salah.
Al-Salah ishte plagosur në një sulm ajror më 17 nëntor të vitit 2013. Në atë kohë komanda qendrore “El-Teuhid” do të më shkruante për të më treguar dhe hapur dyshime se plagët e Al-Salah (si shumë të tjerëve!) nuk ishin kërcënuese për jetën. Megjithatë, ai më vonë ishte raportuar të ketë vdekur në një spital turk në Gaziantep.
Abu Mariam, një mësues i gjuhës angleze në Universitetin e Alepos, gjatë vitit 2012 më shpjegoi pse kryengritësit i hodhën poshtë propozimet e ndërkombëtarëve.
"Kërkesat e tyre vetëm do të përkeqësonin papunësinë në vend, varfëria do të thellohej edhe më shumë dhe do të shkaktonte një katastrofë të re humanitare pas çlirimit", tha ai. Ai tha se sirianët nuk duan të bëhen kurban i interesave të huaja për të krijuar një fushëbetejë të re me Iranin. "Ne kemi nevojë për paqe me fqinjët tanë, mjaft më me vrasje," shtoi ai.
Në atë kohë Abu Mariam komandonte një 'brigadë çlirimtare' të përbërë nga studentët e tij, duke mbajtur vijën e luftimeve në zonën e lashtë të Alepos. Shumë nga studentët e tij thuhet se janë të vdekur, dhe unë nuk kam qenë në gjendje për të kontaktuar me atë që nga viti 2014, mirëpo një nga ushtarakët e tij, i cili e ka humbur këmbën A. Brahim, më ka treguar së fundmi se edhe Abu Mariam tanimë është radhitur në faqen e të ndjerëve në Siri.
/Vedat Xhymshiti — Gazetar i Pavarur
I- Katër vjetët e konfliktit brutal kanë zhytur popullin e Sirisë në errësirë. Pamjet satelitore tregojnë se 83 përqind e dritave që ishin të dukshme kur protestat filluan në mars të vitit 2011 tanimë janë të shuara. Miliona njerëz kanë qenë të detyruar të largohen nga shtëpitë e tyre dhe shumë janë duke luftuar për t'u furnizuar me ushqim, ujë dhe strehim, gjëra që ata kanë nevojë për të mbijetuar. Me mijëra refugjatë rrugëve të shkretëtirës së Lindjes së Mesme, rrugëve të shkreta të Evropës, të ikur nga lufta, duke u përballur me dhunën e kërbaçit, gazit lotsjellës në tokën e civilizuar evropiane, në atë që quhet kriza më e rëndë e refugjatëve në Evropë që nga Lufta e Dytë Botërore, me dhjetëra prej tyre që i shpëtuan plumbave e thikës së ‘djallit’ me njerëzit në valle, vdiqën rrugëve të Evropës në hambaret e kamionëve, janë duke kërkuar shpëtimin që nuk po e gjejnë dot.
Kryengritja filloi në mars 2011 me protesta paqësore, me sirianët të cilët shprehnin pakënaqësinë me padrejtësitë sociale dhe politike. Qeveria u përgjigj me dhunë, madje edhe duke përdorur armët e zjarrit kundër tyre. Nga ana tjetër, protestuesit ishin armatosur kundër qeverisë, të vendosur për të kërkuar të drejtat e tyre politike dhe civile. Pastaj erdhën të huajt: perëndimorët me saudët, rusët me iranianët dhe Hezbollahun – aty ku të gjithë donin të përfshiheshin, por jo për ta qetësuar situatën.
Megjithatë, ajo që dukej si një "Pranverë Arabe" dhe kryengritje e një populli, doli të jetë një plan i orkestruar nga familja 'Saude' të mbështetur gjerësisht nga Perëndimorët, në radhë të parë ShBA-të, kuptohet për interesa të përbashkëta. Familja mbretërore e Arabisë Saudite vazhdon të copëton koka njerëzish pa asnjë dallim nga ideologjia ISIS, siç kam shkruar në një nga artikujt e mi të mëparshëm për Gazetën JNK — “Dënimi me Vdekje”.
Sot tre vjet kur unë po raportoja nga Siria, qeveritë perëndimore trumbetonin vazhdimisht se janë duke e mbështetur opozitën siriane, si në aspektin e logjistikës ushtarake ashtu edhe të inteligjencës. Megjithatë, kryengritësit sirianë nuk i kanë konfirmuar pretendimet e tilla, ndërsa ndryshe raportohej për audiencën ndërkombëtare. Ndërkohë qeveria siriane kishte marrë mbështetje politike dhe ushtarake nga Irani, Rusia dhe Hezbollahu.
Perëndimi i quante paqësore kryengritjet e 'Pranverës' dhe në të njëjtën kohë, pretendonin se po dërgonin armë për kryengritësit e 'rebelimit paqësor' të shkretëtirës së Lindjes së Mesme! Ka diçka që nuk shkonte në krejt këtë situatë. Dikush thjesht po gënjente dhe po përpiqej të mashtronte mbarë botën.
Mbase gjenerali i pensionuar amerikan Wesley Clark, i cili ishte komandant i NATO-s gjatë Operacionit të Forcave të Atlantikut në vitin 1999 në Kosovë, mund të na tregoj diçka. Ai ka krahasuar përfshirjen e SHBA-së në Siri, me bombardimet e Irakut në vitin 1993. Në një intervistë të transmetuar nga 'Democracy Now' në mars të vitit 2007 ai foli për një plan të SHBA-së për ta pushtuar Sirinë pas Irakut, si dhe Libanin, Libinë, Somalinë, Sudanin dhe Iranin. Trazirat në Liban, thuajse janë në prag të shpërthimit, kjo do të ç'orientonte një barazpeshim të operacioneve të Hezbollahut, ndërkohë që në Libi, siç edhe dihet tanimë, Agjencia Qendrore e Inteligjencës “CIA” ishte thellësisht e përfshirë, siç raportonte AP, material i transmetuar në 'NY Post'.
Për gjashtë muaj isha dëshmitar në territorin e trazuar sirian, ku konflikti i armatosur ishte mjaft ndryshe nga ajo që udhëheqja perëndimore ka pretenduar dhe vazhdon të pretendoj. Ata thonin se e kanë mbështetur Ushtrinë اlirimtare të Sirisë (UاS) në fillim të kryengritjes së armatosur - por në fakt Perëndimi qëllimshëm i kishte shkaktuar një rrëshqitje sistematike drejt kolapsit, pikërisht atëherë kur qeveria intensifikoi veprimet e saj ushtarake në fund të korrikut të vitit 2012, pasi në qershor komanda e përgjithshme e UاS-së, ua kishte prerë gjërat qartë Perëndimit: "Ne nuk jemi të interesuar për luftëra të zgjeruara, aq më pak me fqinjët tanë!"
Kjo ishte kështu, pasi gjatë periudhës maj-qershor 2012, disa të dërguar perëndimorë kishin depërtuar në territorin e trazuar, por pa sukses, ngase u bënin thirrje sirianëve që të futeshin në disa kompromise shumë delikate.
Abdulqader Al-Salah, i njohur si "Haxhi Marea", ishte një nga komandantët e kryengritësve në luftimet brenda dhe rreth Alepos. Ai ishte një nga kundërshtarët e zëshëm të planeve të huaja për tokën e Sirisë.
"Ata donin të na vënin në funksion të kompanive dhe korporatave perëndimore ushtarake, pas çlirimit nga Assadi," — më kishte thënë ai, gjatë intervistës sime të gjatë. "Ne i kemi refuzuar ata, por po kështu kërkuan edhe turqit, por u thamë jo," shtoi Al-Salah.
Al-Salah ishte plagosur në një sulm ajror më 17 nëntor të vitit 2013. Në atë kohë komanda qendrore “El-Teuhid” do të më shkruante për të më treguar dhe hapur dyshime se plagët e Al-Salah (si shumë të tjerëve!) nuk ishin kërcënuese për jetën. Megjithatë, ai më vonë ishte raportuar të ketë vdekur në një spital turk në Gaziantep.
Abu Mariam, një mësues i gjuhës angleze në Universitetin e Alepos, gjatë vitit 2012 më shpjegoi pse kryengritësit i hodhën poshtë propozimet e ndërkombëtarëve.
"Kërkesat e tyre vetëm do të përkeqësonin papunësinë në vend, varfëria do të thellohej edhe më shumë dhe do të shkaktonte një katastrofë të re humanitare pas çlirimit", tha ai. Ai tha se sirianët nuk duan të bëhen kurban i interesave të huaja për të krijuar një fushëbetejë të re me Iranin. "Ne kemi nevojë për paqe me fqinjët tanë, mjaft më me vrasje," shtoi ai.
Në atë kohë Abu Mariam komandonte një 'brigadë çlirimtare' të përbërë nga studentët e tij, duke mbajtur vijën e luftimeve në zonën e lashtë të Alepos. Shumë nga studentët e tij thuhet se janë të vdekur, dhe unë nuk kam qenë në gjendje për të kontaktuar me atë që nga viti 2014, mirëpo një nga ushtarakët e tij, i cili e ka humbur këmbën A. Brahim, më ka treguar së fundmi se edhe Abu Mariam tanimë është radhitur në faqen e të ndjerëve në Siri.
/Vedat Xhymshiti — Gazetar i Pavarur