duke ju afruar nga pas, si një kone vogel qe kerkon te lëpihet per pak qumësht ,
uli buzet e saja ke qafa e tij ,
ndërkohe puth ai ishte shume i perqendruar para ekranit te kompjuterit, ashtu si i humbur. ajo mundohej ti terhiqte vemendjen, por çdo levizje e saj dukej e pasukseshme ,
(kohët e fundit ishin larguar disi, ai ne nje anë, ajo ne te sajën, dhe nje monotoni mbytese po binte rëndshëm midis tyre, )
ne nje çast, i levizi karriken, e kthehu perball vetes,
(ai nuk kishte veshur asgjë,
i ishte bër zakon tashmë te rrinte ashtu i ç'veshur neper shtepi, dhe nëse asaj ne fillim i vinte turp ta shikonte, tani i dukej mese normale, dhe jo vetem, por as qe nuk e eksitonte me ta shihte trupin e tij te ç'veshur, qe levizte...
