Lauri
Anunnak
TRISHTIMI I NJE FEMIJE KUR HUMBET NJE MIK
"Vdekja e zogut" është një tablo e një prej përfaqësuesve të epokës viktoriane, piktorit, George Elgar Hicks (13 mars 1824-1914). Me gjithë përpjekjet gjithnjë e më insistuese, për të zënë një vend në interesimin e publikut londinez, fillimet e tij nuk rrokin ndonjë interesim dhe konsideratë nga kritika. Tematika e trajtesës e shtyn atë në sprova të ndryshme ku spikatin portretet dhe tablotë me tematikë historike.
Pa u ndalur tek zbatimi ose jo me rigorozitet i elementeve shprehëse estetike nga ana e piktorit, "Vdekja e zogut" është një pikturë shumë prekëse. Admiruesit para tablosë nuk kanë mjaftueshëm kohë të ndalen e të zbërthejnë dilemat e teknikës realizues, ata thjeshtë bëhen pjesë e ndjesisë që përçon momenti i fiksuar.
Një çast i "fotografuar" në tablo për të mbetur gjithnjë i tillë si komunikim i ndjenjave delikate, si afri e gjërave të zakonshme që ndodhin kaq beftas dhe tragjikisht do të zhdukeshin në honet e errëta të harresës nëse një shpirt i pasur dhe një penel delikat nuk cytet ta jetësojë në përjetësi këtë shkreptimë momenti.
Një vajzë e vogël që mbanë në duar zogun e saj të ngordhur. Në çdo elemet promovues të kësaj tabloje spikat ajo gjendje pikëllimi, të cilën mund ta dallosh fare lehtë në vështrimin e përhumbur të vajzës, e cila në këtë kllapitje rreket të gjej një pikvështrim ku të vërshojë dhimbjen dhe zemërimin e saj. Një zog i ngordhur, ndoshta për shumëkënd është një shpend pa jetë dhe vetëm kaq. Por për vajzën kjo është një humbje e madhe, sepse cicërima e atij zogu ishin nga të paktat gjera që asaj i kanë dhuruar çaste gëzim në jetën e saj plot privacione. Piktori e ka përcjell këtë moment me një vërtetësi prekëse dhe forcë shprehëse.
Albert Vataj
"Vdekja e zogut" është një tablo e një prej përfaqësuesve të epokës viktoriane, piktorit, George Elgar Hicks (13 mars 1824-1914). Me gjithë përpjekjet gjithnjë e më insistuese, për të zënë një vend në interesimin e publikut londinez, fillimet e tij nuk rrokin ndonjë interesim dhe konsideratë nga kritika. Tematika e trajtesës e shtyn atë në sprova të ndryshme ku spikatin portretet dhe tablotë me tematikë historike.
Pa u ndalur tek zbatimi ose jo me rigorozitet i elementeve shprehëse estetike nga ana e piktorit, "Vdekja e zogut" është një pikturë shumë prekëse. Admiruesit para tablosë nuk kanë mjaftueshëm kohë të ndalen e të zbërthejnë dilemat e teknikës realizues, ata thjeshtë bëhen pjesë e ndjesisë që përçon momenti i fiksuar.
Një çast i "fotografuar" në tablo për të mbetur gjithnjë i tillë si komunikim i ndjenjave delikate, si afri e gjërave të zakonshme që ndodhin kaq beftas dhe tragjikisht do të zhdukeshin në honet e errëta të harresës nëse një shpirt i pasur dhe një penel delikat nuk cytet ta jetësojë në përjetësi këtë shkreptimë momenti.
Një vajzë e vogël që mbanë në duar zogun e saj të ngordhur. Në çdo elemet promovues të kësaj tabloje spikat ajo gjendje pikëllimi, të cilën mund ta dallosh fare lehtë në vështrimin e përhumbur të vajzës, e cila në këtë kllapitje rreket të gjej një pikvështrim ku të vërshojë dhimbjen dhe zemërimin e saj. Një zog i ngordhur, ndoshta për shumëkënd është një shpend pa jetë dhe vetëm kaq. Por për vajzën kjo është një humbje e madhe, sepse cicërima e atij zogu ishin nga të paktat gjera që asaj i kanë dhuruar çaste gëzim në jetën e saj plot privacione. Piktori e ka përcjell këtë moment me një vërtetësi prekëse dhe forcë shprehëse.
Albert Vataj