WxP
Staf në FV.AL
ثndërr a ankth?
Beqë Cufaj
Këtë javë kam parë ëndrra. Domethënë, kam ëndërruar. Në gjumë. I zgjuar. Duke ecur, duke biseduar me miq, duke parë televizor, duke lexuar gazeta, por edhe duke shfletuar libra. Aq kam ëndërruar, saqë tani, kur jam ulur t’i shkruaj këto rreshta nuk jam edhe aq i sigurt nëse jam duke ëndërruar apo përjetuar realitetin e sprovës së tregimit apo, thënë edhe më mirë, tregimeve të javës që po e lëmë prapa.
ثndrrat nuk janë gjë e mirë. As kur shihen, as kur tregohen. Ka shumë, tepër shumë thënie rreth tyre dhe për to. Që duhet të tregohen sa më parë që është e mundur, në mënyrë që më pas të mos përjetohen. Që duhen pyetur fallxhore për to, sepse dinë t’i lexojnë më së miri dhe me këtë edhe të të përgatisin për të ardhmen. Që ëndrrave u duhet besuar vetëm në letërsi - sepse vetëm shkrimtarët dinë ëndrrat t’i bëjnë jetë dhe jetën ëndërr. E kështu me radhë, e kështu me radhë.
Mjekësia ende nuk na e shpjegon siç ne vdektarët e zakonshëm do të mund ta kuptonim këtë punë, prandaj, nuk na mbetet gjë tjetër pos t’i jepemi avazit të moçëm të besimit dhe besimeve, të kombinimeve dhe paradokseve që ëndrra me jetën na e gatuan si të gatshme.
ثndrrat e mia të kësaj jave gjithsesi nuk duhet të kenë qenë pasojë e ngrënies vonë. Sepse jam me dietë. As nuk duhet të jenë pasojë e gjumit të tepërt a trandjeve fizike. Kemi dimër në prag të pranverës, që do të thotë, kohë e papërshtatshme për trajnime e vrapime.
Jo. Këto ëndrra nuk janë vetëm ëndrra. Ato janë një si përzierje e çuditshme e tundimeve nga atdheu dhe pasojave të këtyre tundimeve. Mund të kenë të bëjnë edhe me muajin gjithmonë të çuditshëm, mars. Dikush, një koleg, i tha bile këtij muaji: Marsi i mirë! اfarë ironie! Për shqiptarët dhe Kosovën marsi është muaji që gjithmonë ka ditur të sjellë vetëm lajme dhe punë të këqija, tragjedi dhe vrasje, demonstrata dhe luftëra. Dhe tani, papritmas, kemi një fillim mars të mirë! Po, po të mirë. Të jashtëzakonshëm. Lexuesi duhet të më kuptojë. Janë sidomos gazetarët, janë sidomos publicistët ata që jo vetëm me muaj, por vite të tëra me radhë, nuk bëjnë gjë tjetër pos si ca qen të zgjuar kryejnë punën e tyre: përcjellin dhe vëzhgojnë, gjykojnë dhe analizojnë sjelljen e politikanëve të tyre. Dhe lexuesi duhet ta kuptojë që këta gazetarë, shumica absolute prej tyre, tashmë kishin filluar të humbnin çdo shpresë, edhe shpresën më të vogël që diçka do të ngjaste, një fuqi mbi apo nëntokësore do të vinte dhe do ta trandte gjithë atë katrahurë publike e politike të mbërthyer në të qenit politikan që vepron pa kurrfarë përgjegjësie, morali dhe kulture të përgjithshme apo nëse doni edhe të veçantë. Me një fjalë, fshesa politike që fshiu këtë kastë politikanësh është një prej sadisfaksioneve të mëdha që duhet të kenë ngjarë sidomos për mediat - sidomos për mediat e shkruara të cilat edhe ashtu, apo pikërisht ngase lexohen aq pak. Më në fund, edhe këta kolegët tanë të sipërfaqësisë - pra televizionit, duhej që të bënin paksa vend në skenën e reflektorëve edhe për gazetat dhe njerëzit e tyre, në mënyrë që këta, pikërisht këta pra, ta çudisnin shikuesin kosovar që lexon aq pak, për shkaqe të mirëfillta, pse këta njerëz shkonin nga podiumi i të qenit pushtetarë. Nga podiumi i të qenit pushtetarë të padurueshëm që me sjelljen dhe sjelljet e tyre ditë dhe natë me radhë, javë dhe muaj me radhë, na fyenin në mënyrën më të paskrupullt të mundshme duke filluar nga vilat e tyre luksoze, gardërobat dhe celularët nga më të modës (në vendin më të varfër të Evropës!) e deri te mercedezët e tyre të “punës”.
A është ky spastrim pushtetarësh një kategori e re për ata që do të pasojnë? Pra, a është kjo ëndërr, realitet që nëse nuk iu mbush mendtë, atëherë së paku, do t’i bëjë t’i vënë gishtin kokës para se të dalin në publik, atyre që do të pasojnë? Nuk e di!
Ajo që di, është vetëm se ky ndërrim që ka ngjarë ishte më tepër se i domosdoshëm. Që ky është bërë nga lart-lart (pra nga njerëzit e politikës janë ndërruar njerëzit e politikës) është një shenjë e mirë dhe e keqe. E mirë, sepse ata lart e kanë kuptuar që po qe se nuk hiqet kjo garniturë, atëherë mund t’u ngjajë skenari tjetër, shumë më i tmerrshëm: detyrimi për ndryshim nga poshtë (pra nga populli) - lart. E keqe, sepse ky ndryshim nuk na siguron që pasuesit, e përsëris, pasuesit, pra dhe jo pasardhësit, janë ata që do të vendosin a do të ndryshojnë jo vetëm fytyrën, por edhe thelbin e të qenit politikan. Pra, nëse këta pasues nuk do ta kenë të qartë që duhet të ndryshojnë rrënjësisht dhe esencialisht sjelljen e tyre dhe përgjegjësinë për punët publike që bëjnë, atëherë të mos çuditen kur në vend të ëndrrave (si kjo e javës që lëmë) do të kemi ankthe! Dhe ankthet thuhet të jenë shumë më të rënda sesa pararendëset e tyre: ëndrrat!
Beqë Cufaj
Këtë javë kam parë ëndrra. Domethënë, kam ëndërruar. Në gjumë. I zgjuar. Duke ecur, duke biseduar me miq, duke parë televizor, duke lexuar gazeta, por edhe duke shfletuar libra. Aq kam ëndërruar, saqë tani, kur jam ulur t’i shkruaj këto rreshta nuk jam edhe aq i sigurt nëse jam duke ëndërruar apo përjetuar realitetin e sprovës së tregimit apo, thënë edhe më mirë, tregimeve të javës që po e lëmë prapa.
ثndrrat nuk janë gjë e mirë. As kur shihen, as kur tregohen. Ka shumë, tepër shumë thënie rreth tyre dhe për to. Që duhet të tregohen sa më parë që është e mundur, në mënyrë që më pas të mos përjetohen. Që duhen pyetur fallxhore për to, sepse dinë t’i lexojnë më së miri dhe me këtë edhe të të përgatisin për të ardhmen. Që ëndrrave u duhet besuar vetëm në letërsi - sepse vetëm shkrimtarët dinë ëndrrat t’i bëjnë jetë dhe jetën ëndërr. E kështu me radhë, e kështu me radhë.
Mjekësia ende nuk na e shpjegon siç ne vdektarët e zakonshëm do të mund ta kuptonim këtë punë, prandaj, nuk na mbetet gjë tjetër pos t’i jepemi avazit të moçëm të besimit dhe besimeve, të kombinimeve dhe paradokseve që ëndrra me jetën na e gatuan si të gatshme.
ثndrrat e mia të kësaj jave gjithsesi nuk duhet të kenë qenë pasojë e ngrënies vonë. Sepse jam me dietë. As nuk duhet të jenë pasojë e gjumit të tepërt a trandjeve fizike. Kemi dimër në prag të pranverës, që do të thotë, kohë e papërshtatshme për trajnime e vrapime.
Jo. Këto ëndrra nuk janë vetëm ëndrra. Ato janë një si përzierje e çuditshme e tundimeve nga atdheu dhe pasojave të këtyre tundimeve. Mund të kenë të bëjnë edhe me muajin gjithmonë të çuditshëm, mars. Dikush, një koleg, i tha bile këtij muaji: Marsi i mirë! اfarë ironie! Për shqiptarët dhe Kosovën marsi është muaji që gjithmonë ka ditur të sjellë vetëm lajme dhe punë të këqija, tragjedi dhe vrasje, demonstrata dhe luftëra. Dhe tani, papritmas, kemi një fillim mars të mirë! Po, po të mirë. Të jashtëzakonshëm. Lexuesi duhet të më kuptojë. Janë sidomos gazetarët, janë sidomos publicistët ata që jo vetëm me muaj, por vite të tëra me radhë, nuk bëjnë gjë tjetër pos si ca qen të zgjuar kryejnë punën e tyre: përcjellin dhe vëzhgojnë, gjykojnë dhe analizojnë sjelljen e politikanëve të tyre. Dhe lexuesi duhet ta kuptojë që këta gazetarë, shumica absolute prej tyre, tashmë kishin filluar të humbnin çdo shpresë, edhe shpresën më të vogël që diçka do të ngjaste, një fuqi mbi apo nëntokësore do të vinte dhe do ta trandte gjithë atë katrahurë publike e politike të mbërthyer në të qenit politikan që vepron pa kurrfarë përgjegjësie, morali dhe kulture të përgjithshme apo nëse doni edhe të veçantë. Me një fjalë, fshesa politike që fshiu këtë kastë politikanësh është një prej sadisfaksioneve të mëdha që duhet të kenë ngjarë sidomos për mediat - sidomos për mediat e shkruara të cilat edhe ashtu, apo pikërisht ngase lexohen aq pak. Më në fund, edhe këta kolegët tanë të sipërfaqësisë - pra televizionit, duhej që të bënin paksa vend në skenën e reflektorëve edhe për gazetat dhe njerëzit e tyre, në mënyrë që këta, pikërisht këta pra, ta çudisnin shikuesin kosovar që lexon aq pak, për shkaqe të mirëfillta, pse këta njerëz shkonin nga podiumi i të qenit pushtetarë. Nga podiumi i të qenit pushtetarë të padurueshëm që me sjelljen dhe sjelljet e tyre ditë dhe natë me radhë, javë dhe muaj me radhë, na fyenin në mënyrën më të paskrupullt të mundshme duke filluar nga vilat e tyre luksoze, gardërobat dhe celularët nga më të modës (në vendin më të varfër të Evropës!) e deri te mercedezët e tyre të “punës”.
A është ky spastrim pushtetarësh një kategori e re për ata që do të pasojnë? Pra, a është kjo ëndërr, realitet që nëse nuk iu mbush mendtë, atëherë së paku, do t’i bëjë t’i vënë gishtin kokës para se të dalin në publik, atyre që do të pasojnë? Nuk e di!
Ajo që di, është vetëm se ky ndërrim që ka ngjarë ishte më tepër se i domosdoshëm. Që ky është bërë nga lart-lart (pra nga njerëzit e politikës janë ndërruar njerëzit e politikës) është një shenjë e mirë dhe e keqe. E mirë, sepse ata lart e kanë kuptuar që po qe se nuk hiqet kjo garniturë, atëherë mund t’u ngjajë skenari tjetër, shumë më i tmerrshëm: detyrimi për ndryshim nga poshtë (pra nga populli) - lart. E keqe, sepse ky ndryshim nuk na siguron që pasuesit, e përsëris, pasuesit, pra dhe jo pasardhësit, janë ata që do të vendosin a do të ndryshojnë jo vetëm fytyrën, por edhe thelbin e të qenit politikan. Pra, nëse këta pasues nuk do ta kenë të qartë që duhet të ndryshojnë rrënjësisht dhe esencialisht sjelljen e tyre dhe përgjegjësinë për punët publike që bëjnë, atëherë të mos çuditen kur në vend të ëndrrave (si kjo e javës që lëmë) do të kemi ankthe! Dhe ankthet thuhet të jenë shumë më të rënda sesa pararendëset e tyre: ëndrrat!
