Tradita fatale e mitizimit
Tradita fatale e mitizimit
Bashkimi Evropian është krejtësisht i pakënaqur me proceset që zhvillohen në Maqedoni. Nervi i faktorit ndërkombëtar është zbrazur përmes përfaqësuesit të BE-së në Shkup, z.Ervan Fuere, i cili nuk ka ngurruar t’i bëjë me dije lidershipit maqedonas që të mos fshihet pas gjethes së emrit me Greqinë.
“Problemet e brendshme e largojnë së tepërmi Maqedoninë nga ftesa në NATO dhe BE”, kjo është në esencë vërejtja e faktorit ndërkombëtar në adresë të lidershipit maqedonas. Me gjithë kritikën e ashpër të të dërguarit të BE-së, Shkupi zyrtar paradoksalisht me kontekstin e ri të vlerave po vazhdon traditën mitizuese të vetizolimit.
Sipas të gjitha gjasave, për kryeministrin maqedonas Gruevski, sinjalet ndërkombëtare janë të papërfillshme krahasuar me reputacionin që gëzon në elektorat përmes populizmit të tij. Rrjedhimisht, delirantizmi i pashoq i kreut të ekzekutivit e vendos (FRYROM-in) në konflikt të hapur me standardet dhe direktivat e komunitetit ndërkombëtar.
Pra, përkundër domosdoshmërisë për korrigjim të kursit të dyzuar politik, shteti i brishtë vuan mungesën e një burrështetasi për ta orientuar vendin drejt vlerave euroatlantike. Mungesa e një strategjie në planin e jashtëm, plus hapja e plagëve të vjetra në rrafshin e brendshëm po e ndërlikojnë ndjeshëm situatën politike dhe shtetërore. Qasja e gabuar ndaj çështjes së emrit me Greqinë, vonesat e panevojshme për njohjen e pavarësisë së Kosovës, nxjerrja e bishtave vetëm për shqiptarët e Shqipërisë në kufi, ngecja e reformave në drejtësi, gjyqësor dhe administratë, janë disa nga elementët që agravojnë distancën e madhe të këtij shteti me standardet evropiane.
Kjo është njëra anë e medaljes sepse lidershipi maqedonas, i sëmurë pas traditës mitizuese, po shpërdoron kontratën e bërë me elektoratin e saj duke e futur vendin në një situatë tejet të komplikuar sa i përket kohezionit të brendshëm. Anashkalimi i Marrëveshjes së Ohrit, shkelja flagrante e Ligjit të Amnistisë (procedimi i katër rasteve te Hagës), mosnjohja e Pavarësisë së Kosovës, shpërfillja e simbolit kombëtar shqiptar, ai i ligjit për të rënët gjatë konfliktit të armatosur, nxjerrja e ligjit famëkeq që stimulon vetëm natalitetin për nënat maqedonase, etj., e bëjmë akoma më të brishtë stabilitetin në (FYROM).
Sigurisht që shpërthimi i të dërguarit të posaçëm të BE-së, z.Fuere, nuk është as spontan dhe as i rastësishëm. Madje, deklarata e tij duhet kualifikuar si sinjal për t’i paraprirë fenomenit që Maqedonia të mos shkelë edhe më shumë në dërrasë të kalbur, se mund të thyejë zverkun. Në këtë kuptim, heshtja ndaj paudhësive të ekzekutivit, pranimi pa kushte në qeverisje nga ana e Ahmetit, mungesa e një debati të sinqertë politik dhe publik, trimërimi burravec i Gruevskit përmes kartonëve në parlament, apo votave të grumbulluara bëri që plagët të mbajnë erë.
Tashmë, era e keqe nëse nuk i gjendet ilaçi mund të përhapë epidemi që vështirë se mund të lokalizohet. Pra, atë që nuk e bëri bota intelektuale, analitike, apo politike në Maqedoni, e bënë përfaqësuesit ndërkombëtare të cilët detektuan në kohë se nuk mban më ujë pilafi. Për pasojë fshehja pas gjethes së emrit është alibi, problemet e brendshme janë shkaktarë kryesorë që Maqedonia ka zgjedhur rrugën e gabuar, rrugë e cila nuk përkon aspak me përcaktimet dhe orientimet e BE-së.
Në fakt, panorama e ngjarjeve të deritanishme është e dhimbshme saqë krizat janë ulur këmbëkryq. Përtej rrëfimeve mashtruese të pushtetmbajtjeve, ndryshe nga këndshikimi i zbehtë i realitetit të përçudnuar, shtrihet pafuqia e politikëbërjes së ekzekutivit për të marrë vendime të guximshme që do ta divorconin Maqedoninë nga paranojat, frustracionet dhe dyzimi orientues dhe përcaktues. Ajo që nuk kuptohet nga garnitura drejtuese e ekzekutivit është se në kushtet dhe rrethanat e kontekstin e ri historik për të gjitha shtetet, sidomos për ato me probleme të mprehta në kohezionin e brendshëm, ka vetëm një rrugë: hyrja në strukturat Veri-Atlantike.
Në këtë sens kam drojën se lidershipi politik maqedonas nuk e ka marrë me seriozitet, madje po ia shtojnë zullumin vetes duke vazhduar traditën e mitizimit absurd. Të tundësh zinxhirin e kryeneçësisë dhe mendjemadhësisë dhe të vazhdosh traditën fataliste të mitizimit, me hajvar (speca turshi me domate), kësaj i thonë vetëvrasje.
Të gjithë e dimë sesa potencial kanë vendet e Ballkanit Perëndimor për t’i bërë karshillëk perëndimit. Sikundër dihet potenciali i këtyre shteteve, veçmas i Maqedonisë, për të mbijetuar pa infuzion nga jashtë. Dimë edhe atë që është ashiqare se sa resurse posedohen për të sfiduar vetizolimin ekonomik, social e politik. Së këndejmi, do të ishte sfilitesë dhe vdekje klinikale nëse elita politike maqedonase nuk do t’i thirrte mendjes: gjithçka duhet të ndryshoje.
Pikënisja e fillimit të mbarë është eliminimi i parashtesës nënvleftësim. Kam bindjen e thellë, ose nga budallallëku, ose nga fudullëku, se elita shtetërore maqedonase e ka nënvleftësuar faktin vendimtar të vlerësimit të proceseve nga ana e faktorit ndërkombëtar. Së dyti, gjykoj se Kryeministri dhe Presidenti aktual maqedonas vazhdojnë ta nënvleftësojnë kapacitetin politik të shqiptarëve duke manifestuar tendenca të rrezikshme diskriminimi.
Pra, ekzekutivi maqedonas duhet të nisë të vlerësojë, faktorin ndërkombëtar, rekomandimet e tij, me shpresën e madhe për të qenë pjesë e familjes së saj. Të vlerësojë praktikisht potencialet e shqiptarëve dhe t’u japë atyre hisen që u takon për të qenë luajalë ndaj shtetit. Të vlerësojnë realisht proceset në rajon dhe në planin global me qëllim që të përfitojnë sa më shumë që është e mundur për progresin dhe përparimin. Të vlerësojnë se është domosdoshmëri përafrimi i standardeve me ato evropiane, në planin institucional, në administratë, gjyqësor, prokurori, drejtësi, ushtri, etj. Të vlerësojnë se marrëdhëniet ndëretnike janë alfa dhe omega për mbijetesë.
Të vlerësojnë se përparimi në marrëdhëniet ndërfqinjësore është në të mirë të zhvillimit dhe të stabilitetit. Në këtë rrafsh, njohja e shtetit të Kosovës nuk ka arsye të vijë si rezultat i presionit dhe i trysnisë së faktorit të jashtëm, por si nevojë dhe domosdoshmëri për forcimin e marrëdhënieve ndërshtetërore. Të vlerësojnë se gërvishtja e dosjes së Hagës e bën të pandalshme hemorragjinë dhe është potencial i rrezikshëm për kohezionin e brendshëm. Të vlerësojnë se dialogu politik është shkronja A për parandalimin e krizave. Të vlerësojnë se institucioni i Parlamentit nuk mund të jete rezervat për të konservuar të drejtat e shqiptarëve. Të vlerësojnë se dialogu dhe konsensusi politik janë domosdoshmëri.
Të vlerësojnë se paralel me ligjin për “branitelat” duhet edhe ai për ish-ushtarët e UاK-së, se pas propozim ligjit për natalitetin duhej të ishte edhe për nënat shqiptare, ligji për flamurin e kështu me radhë. ا’është më kryesorja, të vlerësojnë se tradita mitizimit të nacionalizmit verbal maqedonas është shkatërrimtare dhe se barazia institucionale e shqiptarëve është e vetmja alternative për stabilitet politik dhe shtetëror, është shtegu nga mund të udhëtohet për në NATO dhe BE. Ndërkaq, ecja në gjurmët e traditës mitizuese të nacionalizmit të shfrenuar, shkakton pasoja të rrezikshme për stabilitetin dhe perspektivën e shtetit.
shekulli