Robert Burns.

Morena

...Δʝɛя...
Lamtumire

E dashur, leri oret e ndarjes te pikojne vetmine mbi ne,
le te numerojme castet e humbura te vetem
dhe shpirtrat le ta kuptojne nese gjeten
...tek njeri-tjetri ndonjehere strehe...

...Pra, le te endet dhimbja ne shpirtrat tane egoist,
le te thyhet amalgami i fundit qe na bashkon !
Ti mos qesh kur te me shohesh duke qare si femije
sepse dashuria e patrembur burrerine e rrezon !

Lamtumire...lamtumire e dashur
tani pas po shkoj te numeroj oret e lumtura bashke,
po shkoj te numeroj puthjet e permalluara
kohen time askush nuk do ta vras !

Vec ca puthje do vjedh per buzet e deshperuara
...Sigurisht ti ne nje zjarr tjeter je duke u ngrohur
ne nje zjarr perkedhelish qe trupin ta ftoh
por gjithsesi une te fal, te fal kur ti mizorisht vetveten lendon

Heshtja le ti thyeje dyert e harrimit
qe kujtimet me ty mos ti harroj asnjehere...
Me uisky le te dehem ta pi vetmin e gjate
Te cirrem, te uleras, te mallkoj.....Lamtumire prape...
 
Pe: Robert Burns.

Robert Burns lindi në Alloway, Ayrshire në 1759 djal i William Burns (bujk), ishte më i madhi nga shtatë fëmijët e familjes. Rininë e tij e kaloi duke punuar në fermën e babait të tij, dhe pavarësisht nga varfëria,babai i mundësoi arsimim shumë mirë sepse me këmbëngulje angazhoi një mësues për të dhe dhe vëllaun e tij më të rij Gilbert-in.

Nga mosha 15 vjeçare, i ra barra e punëtorit kryesor në fermë. Për t’i ikur lodhjes, ai i rrekej shkrimit që e bëntë të haroj punën e rëndë dhe të vështirë duke medituar për një botë më të mirë. Në këtë moshë edhe duelën në dritë vargjet e tij të parë, odë për Skotllandën dhe për gratë ; « Nela ime e bukur ».

Kur babai i tij vdiq në vitin 1784, Roberti dhe vëllai i tij e vazhduan bashkërisht punën në fermë. Megjithatë, Robertin më shum e tërhiqte natyra romantike e poezisë dhe femrat (me të cilat pati plotë aventura dhe disa fëmijë jashtëmartesorë nga të cilët edhe bineqët me Jean Armour e cila më vonë do të bëhet bashkëshorte e tij), se sa lëvrimi i tokës. Në këtë kohë, për të ikur nga puna e rëndë, ai planifikoi të largohet drejtë drejt klimës së Antiljeve.

Megjithëse nuk udhëtoi, ai u dha pas pasionit të vet të parë dhe publikoi librin me poezi Poems, Chiefly in the Scottish Dialect, kryesisht në dialektin skocez ku kendon për dashuri të « thyer ». Këto këngë u pranuan shum mirë nga lexuesit dhe nga kritika. Kjo e shndërroi në të përkëdhelurin dhe në krenari të familjes. Me këtë, ai ngriti dorë nga mërgimi dhe filloi të udhëtoj nëpër vendlindje. Kështu mbërrini në Edinburg ku u bashkua me rrethin e shquar të artistëve dhe shkrimtarëve të cilët të prekur nga bukuria e poezisë së tij e pranuan mirë (megjithëse më vonë disa e quajtën « poeti fshatarë ») dhe e pëlqyen punën e tij poetike.

Në mes të viteve 1793 e 1818 iu botua kolekcioni A Select Collection Of Scottish Airs for the Voice në gjashtë volume dhe 114 këngë të tjera popullore. Që nga kjo kohë, filloi të konsiderohet si poet i parë romantik dhe gjithëmonë u shërbeu gjeneratave si inspirim.

Fatkeqësisht, Burns vdiq i ri, në moshën 37 vjeçare nga një sëmundje e zemrës, sigurisht pasojë e lodhjes së tepërt me punët e fermës që nga koha më e hershme. Vdekja e gjeti ditën kur gruaja e tij Jean, lindi djalin e tyre të fundit të emëruar Maxwell. Në varrim morrën pjesë rreth 10.000 vetë. Në këtë kohe, lavdia e tij nuk kishte arritur as nga larg nivelin që e fitoi më pas.

Pas vdekjes së tij, për çdo vjet, për ditëlindje, Skotllandezët nga do ku janë, organizojnë darkë dhe festojnë me krenari poetin e tyre, « haggis » (plënc (plëndës) i mbushur me mish delje), zonjat dhe Whisky-n.

Dashuria dhe Varferia

Me ndoqi dashuria bashke
Me varferine e shkrete
Ne shteg te tyre heret rashe
Me zune shpejt ne rrjete
Por varferine e zboj e tremb
Dhe s’ka me varferi
Vec dashurine dot se shemb
Se mbetet dashuri
Pse dashurise si pengese
I del perpara ndarja?
Dhe pse te mbetet robereshe
Nga smira dhe nga paraja?
Dhe pasuria dhe hambari
Pak lumturi na japin
Por frikacaku dhe truthari
Pushtetin shpejt e kapin
Me flet me sy per dashurine
Kur humb mes perqafimit
Ndersa me buzet ftohtesine
Ma shfaq permes gjykimit
Me keshillon te jem i matur
Te kem dhe pak durim
Sic duket, pret nje oxhak te pasur
Dhe s’pret oxhakun tim!
Po si ta mbaj gjakftohtesine
Kur jemi prane e prane
Kur dy veshtrime dashurine
Burim te vetem kane?
Vec fukarai ka lumturi
Me vashezen e dashur
Ai s’ka smire e s’ka zili
Per dere e rang te pasur
Ah, dashurine c’e pengon
Ky fati i lig tiran!
Dhe gonxhe e saj pse s’lulezon
Pa pasuri dhe nam?

(perkthyer nga Dritero Agolli)
 
Robert Burns

Robert Burns (Alloway, 25 janar 1759 – Dumfries, 21 luglio 1796
220px-Robert_Burns_1.jpg

Ai u lind në ALLOWAY, Ayrshire, Skoci, në një familje fshatare, me i madhi në moshë i shtatë fëmijëve. Megjithë vështirësitë ekonomike ati i gjeti me një mësues, sipas të cilit njeriu i ri "ishte duke bërë përparim të shpejtë në lexim edhe në qoftë se ajo ishte vetëm tolerueshme në shkrim." Bërns u bë pesëmbëdhjetë vjet punëtor kryesor në fermë, deri në pikën që kërkojnë për të shkruar u bë për të një prizë dhe një ikje nga "rrethanat e tij" në këtë moshë shkroi poemën e tij të parë, Nell im i pashëm, i cili tashmë është treguar në këto Ajetet e para të sens të madh të ritmit në shkrimin e poetit.
Pas vdekjes së babait të tij, Robert ishte me i interesuar në poezinë sesa për të udhëhequr fermë me Gilbert vëllai i tij. Duke pasur disa probleme për shkak të fëmijës së paligjshëm kishte me Jean Armour (e cila do të bëhej gruaja e tij), poeti u përgatitur të largohej në Indokinë. Ndersa në prill të vitit 1786 per te mos qen nje nga emigrantet e shumte te amerikes , publikoi permbledhjen e tij të parë me poezi, Poems - Kryesisht në dialektin skocez Kilmarnock (Edition), një përmbledhje e poezive me teme satirike dhe i dashur. Poezi ishin mjaft të suksesshme në rajonin e saj, dhe i dha atij vëmendjen e parisë disa të pasur të zonës, duke përfshirë Dunlop pasur Mis, asgjë më pak se një pasardhës i William Wallace, duke siguruar se suksesi i tij në letrat e poetit ishte në gjendje që të mbetet në Skoci.

Fama e tij u rrit me shpejtësi menjëherë pas botimit të parë të veprës së tij për gazetën Magazine Edinburg kushtuar një artikull, dhe miqtë e tij e këshilluan atë për të shkuar në kryeqytet për të promovuar veprat e tij. Pra, ajo ishte se në 1787 poeti vizitoi Edinburg për herë të parë me qëllim të përgatitjes së një botim të ri nga poezitë e tij. Në kryeqytet, erdhi në kontakt me njerëz të ditur të kohës, duke përfshirë Henry Mackenzie, i cili përkufizuar atë si punëtor ferme qiell mësonte (fermer udhëzuar nga qielli) dhe pesëmbëdhjetë vjeçar Walter Scott, i cili ishte i admiruar nga sjellja e tij dhe karakterin e tij. Megjithatë, fama e fituar nën elitës nuk ishte një zgjidhje për vështirësitë ekonomike (sidomos tani që ai kishte martuar Jean), kështu që poeti filloi për të praktikuar si një tagrambledhës, por vazhdoi të shkruajë poezi dhe këngë tradicionale ( në të gjitha kompozime mbajë rreth 600).

Përveç veprave, figura e poetit ishte viktima, dhe ende është, paragjykimet dhe gjykimet negative themeluar, sipas shumë dijetarëve të këtij shekulli, vetëm në thashetheme. Prodhimi në vitin 2001 e Canongate Burns ka përhapën polemika në një energjik mes dy rrymave: Canongate në fakt ofron disa poezi të panjohur deri tani dhe tani atribuohet Burns, megjithatë, kontestohet nga studiues të ndryshëm. Të gjitha që mbetet është që të presë për fund eventual të këtij fjalim i ashpër për të shpresojë për një punë serioze të analizës mbi kompozime pretenduara të reja, duke përfshirë edhe nëse ata janë të ndryshme se disa kanë një ngjashmëri të fortë me atë që ne e kemi njohur si punën e Bard të Skocisë. Përveç kësaj, në botën akademike është gjithashtu duke u zhvilluar për të promovuar një Burns nxehta diskutim në rangun e poetit të madh. Burns siguri ndikuar nga veprat e tij dhe të gjuhës së tij poetike artistëve vitale dhe të pasionuar të mëdha të tilla si Hugh MacDiarmid, Ralph Waldo Emerson, William Butler Yeats, Seamus Heaney. Përveç kësaj, 800 dhe 900 Këngët e kompozuara nga Burns dhuruar edhe në koleksionet e James Johnson dhe George Thomson kishte një përhapje të madhe në Shtetet e Bashkuara, por që kontributi i poetit ka qenë kryesisht anonim, askush nuk e dinte se ajo ishte pothuajse të gjitha rezultat i përbërjes aftësi të Robert Bërns.
Vitet e tij të fundit ishin të përkushtuar për përbërjen e veprave të mëdha të tilla si dashuria ime është si skoceze një e kuqe, e kuqe rose i madh apo i Tam o' Shanter.'. Puna e vështirë ndërmarrë gjatë adoleshencës rënduar efektet e një sëmundje të zemrës që çoi në vdekjen e tij në moshën 37 vjeç, pas një ditë në të cilën gruaja e tij lindi djalin e tij të fundit, Maxwell.
Mbi 10.000 njerëz morën pjesë në varrimin e tij. Kjo, megjithatë, ishte e parëndësishme në krahasim me popullaritetin që autori ka arritur në Skoci. Ai është "skocez Bard", i cili mbahet mend nga të gjithë kombit çdo vit në përvjetorin e lindjes së tij, me gosti famshme Burns, Burns "gosti", gjatë së cilës kohë, luan këngë dhe fjalime të kujtojnë njeriun që ndihmoi vënë me shkrim identitetin e një kombi.


Dashuria

Si trendafil cel dashuria
Ne mes te kopshtit tim
Dhe si nje kenge bukuria
S’me ndahet ne udhetim

Kjo bukuri mbi gjitha mbetet
Asgje mbi dhe s’e tund
Me mua ecen gjersa detet
Te thahen gjer ne fund

Nuk thahen detet zemra ime
Graniti nuk firon
Nuk ndalet rera ne udhetime
Se rera vec vrapon…

Mbec me shendet per ty ngre gotten
Mos u merzit o shpirt!
Sikur te bredh me kembe boten
Te gjej, por vetem prit

#################################

Tek une, i dashur, mund te vish...

-Oborri naten pa njeri
Vec muzg e s'ka gje fare
E dashur, valle a mund te vij
Nga muri ne dritare?

-Vertet, te falemnderit, shpirt
E shoh, s'e ke me hile
Por afer meje mund te vish
Permes Gjendjes Civile!...

######################################

Male me shkrepa

O male me shkrepa, ku rete dremitin,
Ku valet e lumit mes endrrash me ndritin,
Kur shkurta ne shkurret nga skaji ne skaj
I merr t’i mekoje perdite zogjte e saj

Ju dua me shume, gungace me mjeker,
Me shume se brigjet e detit te gjelber,
Ju dua se thelle, ku rrjedh nje burim,
Jeton nje sorkadhe qe ngroh shpirtin tim!

Hyjneshe ajo s’eshte dhe s’ka ar e prike,
Por s’ka me te mire, ta themi pa frike!
Qe diten e pare me dogji me sy
E dogja dhe une, u ndezem te dy

Dhe para dy syve, dy faqeve prush
Nuk mund te qendroje padjegur askush!
Sikur te kish pasur dhe pak mend me shume
Betohem se globin e linte pa gjume!

Elmazet dhe perlat s’i dua, s’i mbaj
Kur kam ngrohtesine e syve te saj
Permes perqafimesh ne shkrijme te gjalle
Gjemon dashuria mes gjakut te vale

######################################

Puthja

Gjurme e njohjes se sivjetshme
Dhe premtim me fshehtesi,-
Puthja – lulebore e hershme,
Bore e bardhe e pasterti;

Nje lekundje: desha, s’deshe!
Miqesi e njome e re
Prej pellumbi, pellumbeshe,
Gazi i pare e plot hare;

Mall i ndarjes se trishtuar
Dhe dyshimi: “po me pas”?
S’e gjej fjalen e bekuar
Qe mendimin larg ta ngas!


###############################

Lumturia ime

Ju dua , te vegjel dhe ju te medhenj!
Sikur te me derdhen te ligjte perrenj,
U thyej dhe qafen , i coj mu ne djall
Me goten perpara, me kengen me mall!

Shpesh vuaj dhe dhembet kercas domosdo,
Po jeta eshte lufte dhe une jam hero;
Ndaj jam i shkujdesur, pa pare ne xhep,
As mbreti te drejtat s’m’i merr e s’m’i jep

Me shtyp zgjedhe e skamjes nga viti ne vit,
Por mbremjes me miqte une vitin e ndrit;
Kur mbrrijme qellimin dhe gazi na djeg,
Perse t’i kujtojme ca ferra ne shteg?

C’te merrem me fatin, me kalin germuq?
Pa hiqmu nga syte, i poshtri thuthuq!
Kur brenga dhe gazi trokasin ne xham,
U them: “Mire se vini, nje sofer e kam”!
 

Attachments

  • 220px-Robert_Burns_1.jpg
    220px-Robert_Burns_1.jpg
    19.7 KB · Shikime: 0
Titulli: Robert Burns

Meri Morisan

O Meri eja ne dritare
Eshte ora jone e deshiruar?
C’kushtojne mijera thesare
Perpara syve te adhuruar!
Mundim te madh do te duroja
Si skllavi qe duron i strukur
Kur zemren tende ta fitoja
Moj Meri Morisan e bukur!

Dje me muzike e me vjoli’
Nder djem e vajza kercimtare
Mendimi me shkoi tek ti
Une isha atje po s’ndjeja fare
Kish fort te bukura nder to
Kish plot me nur sa s’behet me
Po une thashe: “Nuk ka jo
si Meri Morisan asnje!”

O Meri do ti ta mundosh
Ate qe zbret per ty ne varr?
Dhe shpirt e zemer t’i coptosh
Per fajin se te do me zjarr?
Ne s’me pranon si dashuror
Trego per mua pak meshire!
Ti s’mund te kesh nje shpirt mizor
Moj Meri Morisan e mire.

(perktheu Lasgush Poradeci)



################################

Shendetin tend te pime

Te lashe lamtumiren, shpirt
Shendetin tend te pime!
S'te sillem pas e s'te merzit
Aspak me dashurine

Mbec me shendet! Dhe une shpejt
Me ndarjen do lidh paqen
Ti fat te kesh, nje mik te gjesh
T'i japesh doren, faqen

Me thua: - "Dale, ca nga ca
Te piqem per martesen."-
Pergjigjem: "S'jam aq budalla
Ta bej terkuze shpresen."

E di farefisi yt
Kerkon nje lloz te pasur
Po une litarin s’kam ne fyt
Pac fat te mire, e dashur!

Ky fis me quan leckaman
Pa toke e pa shkelqime!
Asgje s’me duhet, bukur jam
Kur kam lirine time!

Kam koke e duar dhe fuqi
Me shpatulla caj detin
Dhe djalli vete behet hi
Kur ke ne trup shendetin!

Dhe une e di, ka zog vertet
Qe lart mbi rete cohet
Por ndodh qe zogun gjate e pret
E pret e nuk afrohet…

Haj, lamtumire, ja po shkoj
Mes shtigjeve ne ugare
Por s’dihet, vij dhe te pergjoj
Nje natez ne dritare.
 
Last edited by a moderator:
Titulli: Robert Burns.

ME ZURI NATA RRUGES

Ne mal me zuri nata pus
Debora shfrynte , ish janar
C´do porte ish kycur, s´dilte kush
Dhe s´gjeja vend te ndizja zjarr.

Papritur fati shpejt mu qas.
Nje vajze poqa per cudi!
Ajo me ftoi ta ndiqja pas.
Te gjeja vater e shtepi.

Ne gjunje u fala mu ne prag.
Qe s´ngriva akull e kallkan;
I thashe -shtrome nje jatak
I thashe -hidhme nje jorgan.

Ajo me gjeti nje carcaf,
Ma shtroi dyshekun shpejt e shpejt,
Nje vere nxorri nga nje raft
Me tha te flija me shendet .

Te ndahesha me vinte keq ,
dhe mora zemer gjeta shkas.
- I kendshem qeka ky dyshek
por nje jastek une e kam pak .

Me solli ne ode nje jastek ,
Ma vuri me kujdes nen vesh,
dhe une i dhashe fet e fet
nje puthje te embel si peshqesh .

Ju skuqen faqet si perri
i derdhi fjalet si mendafsh.
Nese ke nder e dashuri ,
me ler te paster , ahh me qafsh.

Mendafsh i bute ish flok i saj
dhe bar mbi shteg e monopat.
Ish trendafil i kuq ne maj ,
ajo qe shtroi ate krevat.

E kish te bukur kraheror
nje kraheror qe vetem zbardh,
si dy kodrina me debore
qe ngre mes eres dimri i madh.

E perqafova plot me mall
ate qe shtroi ate krevat.
E paster ish , o Zot me fal,
si ky tufan qe fryn ne shpat.

Ajo me mua nuk u sha,
dhe nuk i hapi syt e zez,
Mes meje dhe mes murat ra
dhe s´fjeti dot gjer ne mengjes.

Dhe kur dremitur prap mu qas
e perkedhela perseri.
Ma prishe jeten ,ah me qafsh
me foli e imja dashuri.

Dhe tek i puthja ata sy ,
me belbezonte , mos e mos
I thosha kur te jem me ty,
Sa here shtratin do ma shtrosh!

Gjilperen mori ne mengjes,
u ul e heshtur ne minder.
Kemishen time me kujdes
e qepi plot me mall e nder.

Dhe ikin vitet nje nga nje ..
dhe lulja cel dhe fryn tufan.
Por se harroj ne jete ate,
qe shtroi dyshekun me jorgan!...
 
Titulli: Robert Burns

Hiç

Ju jap dhe kalin, po të doni,
Pegasin tim dobiç,
Shpërblim për kalin mos dërgoni,
Shpërblim nuk dua hiç.

Shkujdesjen time prej poeti
Më falni ju, or miq,
Kjo mburrje dreqi prej qyteti
Për mua nuk vlen hiç!

Fitimi mendjen sjell vërdallë,
Floriri Zotin prish,
Po shpirti s'rri në vend pa dalë, -
Dhe ç'mbetet? S'mbetet hiç!

Zyrtari mat me hap sallonin
Dhe digjet për ofiq,
Në qafë e var dhe medalionin,
Po ç'ka medalja? Hiç!

Peshkopi mban në kokë mitrën
Dhe xhybe mban një prift.
E ç'ndosh pastaj? Të gjitha ikën,
Prej tyre del një hiç!

E do djaloshi vajzën shumë,
I sillet si ogiç,
Dhe dasmën shtron me prikë e zhurmë,
E ç'vjen prej dasmës? Hiç!

Rimon poeti rima-rima,
اmon veten sigurisht,
Dhe merr kurora me dafina,
Më vonë e pret një hiç!

Rreh gjoksin rrugës mburraveci
Dhe shkrofëtin si viç,
Kërcen krekosur karkaleci, -
Krekosja pjell një hiç!

Me drojtje sillet ndaj poetit
Kjo çupkë buzka-fiq,
Kërkon çudira prej të shkretit
Dhe s'gjen çudira hiç!

Ia do poetit përkëdheljet
Vajzushka gjer në shpirt.
Nga përkëdheljet çfarë i mbetet?
I mbetet veç një hiç!

Kanos peshkopi heretikun,
Që mbledh pas tij të liq
Dhe botën prish e shton rrezikun,
Po bota s'ndreqet hiç!

Hajt, lamtumirë, e pres anijen
Me valët kalakiç.
Sikur të vdes e të përpihem,
S'ju dhëmb kjo vdekje hiç!

Shqipëruar nga Dritëro Agolli
 

Konkursi Letërsisë

  • 1-Bëju.

    Votat: 11 40.7%
  • 2-Ankth mesnate.

    Votat: 3 11.1%
  • 3-Të dua ty.

    Votat: 8 29.6%
  • 4-Nje kujtim.

    Votat: 5 18.5%
Back
Top