sweetzzinna
Dum spiro, spero くる
Na ishte nje here nje plak i varfer, por shume i varfer ama. Ai jetonte ne breg
te lumit bashke me plaken e teij grindavece dhe shpirtkeqe. Jetonin te dy ne
skamje dhe ne mjerim te plote. Plaku zinte ndonje cirua ne lume dhe plaka e
gatuante. Nje dite dimri plaku ndenji aty me ore te tera, por nuk zuri gje.
Ishte ftohte. Ai donte te kthehej ne shtepi, por kur kujtonte plaken rrinte
aty me shprese se mund te kapte dicka. Dhe me ne fund fija e vjeter e
filispanjes u lekund dhe plaku nxitoi ta terhiqte. Kur c'te shihte? Nje cirua
i vogel, fare i vogel vazhdonte te perpelitej ne majen e grepit. Plaku e mori
ne dore. Cironka kishte ca vezullime te arta. Plaku hapi torben e tij te
vjeter dhe...
-Te lutem, me hidh perseri ne lume!
Plaku u habit.
-Kush foli?- Tha.
-Te lutem me hidh ne lume,- tha cironka- dhe une do te te realizoj cdo
deshire qe te kesh.
Plaku i shkrete ishte zemermire. Ai e kuptoi se as ai e as plaka e tij
s'ngopeshin dot me nje cironke aq te vogel dhe e hodhi ne lume. Ne cast,
cironka doli nga uji dhe i tha:
-Me thuaj nje deshire!
-Te kisha nje torbe me cironj...
Pa mbaruar plaku fjalen, torba me cironj i erdhi prane. Plaku i mori dhe u
nis ne shtepi. Ne fillim plaka e shau, por pastaj natyrisht u kenaq. Plaku se
mbajti dot te fshehten (Ah, keta pleqte e mire!) dhe ja tregoi gjithe
historine...Plaka lakmitare i tha:
-Pse nuk i the qe cironjte te ishin te tiganisur? Shko, thuaji!
Plaku i shkrete shkoi neper te ftohte, e thirri cironken dhe ja tha deshiren.
Kur shkoi ne shtepi, plaka kishte perfunduar gjysmen e cironkave...Por kjo
s'ishte asgje.
Sa here qe plakes i kujtohej ndonje gje ajo dergonte plakun t'ia thoshte kete
deshire cironkes. Dhe plaku (Ah, i shkreti plak!...) shkonte ne lume dhe
therriste cironken. Dhe cironka bente realitet deshiren e plakes. Keshtu
pleqte u bene zengjine. Ata kishin shtepi te mire, kuaj, hyzmeqare...Cdo gje,
cdo gje. Aq sa plaka s'kishte me cafre te kerkonte dhe nje dite e urdheroi
plakun:
- Shko merre cironken tende te qelbur dhe sille ketu!
Plakut te shkrete i therri ne zemer dhe cale-cale u nis e shkoi ne ane te
lumit dhe i thirri cironkes.
Ajo doli ne cast mbi uje. Cironka ishte e arte. Edhe zemren e kishte te arte.
-Me thuaj nje deshire!- i tha ajo plakut si gjithmone.
-Plaka me tha...- Plaku u gelltit.- se ti duhet te vish me mua tani.
Pra...plaka do qe ti ta lesh lumin dhe te vish me mua...
Cironka e vogel heshti. Heshti disa caste dhe pafolur fare u krrodh thelle ne
ujrat e turbullta te lumit per te mos dale me kurre.
Plaku u kthye ne shtepi..shtepia s'ishte me. Ne vend te saj gjeti kasollen,
plaken e tij te keqe dhe te njeten varferi te dikurshme. Ndoshta kishte
kerkuar shume...
te lumit bashke me plaken e teij grindavece dhe shpirtkeqe. Jetonin te dy ne
skamje dhe ne mjerim te plote. Plaku zinte ndonje cirua ne lume dhe plaka e
gatuante. Nje dite dimri plaku ndenji aty me ore te tera, por nuk zuri gje.
Ishte ftohte. Ai donte te kthehej ne shtepi, por kur kujtonte plaken rrinte
aty me shprese se mund te kapte dicka. Dhe me ne fund fija e vjeter e
filispanjes u lekund dhe plaku nxitoi ta terhiqte. Kur c'te shihte? Nje cirua
i vogel, fare i vogel vazhdonte te perpelitej ne majen e grepit. Plaku e mori
ne dore. Cironka kishte ca vezullime te arta. Plaku hapi torben e tij te
vjeter dhe...
-Te lutem, me hidh perseri ne lume!
Plaku u habit.
-Kush foli?- Tha.
-Te lutem me hidh ne lume,- tha cironka- dhe une do te te realizoj cdo
deshire qe te kesh.
Plaku i shkrete ishte zemermire. Ai e kuptoi se as ai e as plaka e tij
s'ngopeshin dot me nje cironke aq te vogel dhe e hodhi ne lume. Ne cast,
cironka doli nga uji dhe i tha:
-Me thuaj nje deshire!
-Te kisha nje torbe me cironj...
Pa mbaruar plaku fjalen, torba me cironj i erdhi prane. Plaku i mori dhe u
nis ne shtepi. Ne fillim plaka e shau, por pastaj natyrisht u kenaq. Plaku se
mbajti dot te fshehten (Ah, keta pleqte e mire!) dhe ja tregoi gjithe
historine...Plaka lakmitare i tha:
-Pse nuk i the qe cironjte te ishin te tiganisur? Shko, thuaji!
Plaku i shkrete shkoi neper te ftohte, e thirri cironken dhe ja tha deshiren.
Kur shkoi ne shtepi, plaka kishte perfunduar gjysmen e cironkave...Por kjo
s'ishte asgje.
Sa here qe plakes i kujtohej ndonje gje ajo dergonte plakun t'ia thoshte kete
deshire cironkes. Dhe plaku (Ah, i shkreti plak!...) shkonte ne lume dhe
therriste cironken. Dhe cironka bente realitet deshiren e plakes. Keshtu
pleqte u bene zengjine. Ata kishin shtepi te mire, kuaj, hyzmeqare...Cdo gje,
cdo gje. Aq sa plaka s'kishte me cafre te kerkonte dhe nje dite e urdheroi
plakun:
- Shko merre cironken tende te qelbur dhe sille ketu!
Plakut te shkrete i therri ne zemer dhe cale-cale u nis e shkoi ne ane te
lumit dhe i thirri cironkes.
Ajo doli ne cast mbi uje. Cironka ishte e arte. Edhe zemren e kishte te arte.
-Me thuaj nje deshire!- i tha ajo plakut si gjithmone.
-Plaka me tha...- Plaku u gelltit.- se ti duhet te vish me mua tani.
Pra...plaka do qe ti ta lesh lumin dhe te vish me mua...
Cironka e vogel heshti. Heshti disa caste dhe pafolur fare u krrodh thelle ne
ujrat e turbullta te lumit per te mos dale me kurre.
Plaku u kthye ne shtepi..shtepia s'ishte me. Ne vend te saj gjeti kasollen,
plaken e tij te keqe dhe te njeten varferi te dikurshme. Ndoshta kishte
kerkuar shume...