braziljania
Anëtar i Nderuar
Nga shehidi nënës së vet
E dashura nënë!
E di se je e mërzitur. E di se edhe sot kur ta dëgjosh ndonjë grua tek thërret birin e vet, sytë e tu mbushen me lot. Sot kur i sheh fëmijët tek kridhen në përqafim të baballarëve të tyre ndërsa ti sheh fëmijët e mi të strukur, të mërzitur, mërzitesh shumë. Të gjitha këto i di...
Por, nëna ime, ty nënë që aq shumë të desha, të lutem mos u mërzit për mua. A të kujtohen ditët kur unë fillova të rekrutohem në grupin e Allahut, në grupin e shpëtuar, në grupin e atyre që luftuan e luftojnë për ta zhdukur të kotën dhe padrejtësinë? Ta përmendja shpërblimin e njerëzve të tillë ndërsa ti, sa e dëshiroje ketë shpërblim, po kaq, në mos më shumë, mërziteshe për mua. Nuk dua të të akuzojë për këtë, ngase ke patur shumë të drejtë të mërziteshe për mua; sa mundin e sa mërzinë e pate; ishim të varfër, të anashkaluar nga të pasurit, punonim për kafshatë goje, ishim më pak të shkolluar, ishim e ishim, po çka nuk ishim?!
Megjithatë, nëna ime, nënë e dashur, sot kur po të shkruaj nga Xhenneti, dua ta largoj dhimbjen njëherë e përgjithmonë. Ndonëse ende nuk të ka arritur lajmi për mua, paraprakisht po të informoj: Unë kam rënë dëshmor ne rrugën e Allahut. Nënë, kam vdekur për hirë të fesë së Allahut, dhe Allahu, siç ka premtuar, më ka shpërblyer shumë. Rrobat e vjetra e të përlyera me gjak me dhanë epitet dhe më bën të famshëm në qiell. Këtu nuk po u vlerësuaka njeriu në bazë të pasurisë, jo, këtu i mirë qenka ai që paska qenë i devotshëm.
Do ta rrëfej tregimin tim në tërësi. Me të rënë përtokë si dëshmor, pashë melekë të shumtë të cilët erdhën ta merrnin shpirtin tim. Ishin të zbukuruar, ta kishte ëndja vetëm t’i shihje. Pastruan shpirtin tim dhe menjëherë, pa asnjë pushim, u nisa lart në qiell. Depërtova atje ku asnjëherë më parë as teknika më e zhvilluar astronomike nuk ka arritur. Fluturova dhe veten e ndieja sikur të isha një melek. M’i hapen dyert e qiellit dhe nënë, nga gëzimi, mikpritja dhe dashuria që gjeta atje, harrova dynjanë. Po të mos lëndoja, nënë do të thosha, se edhe ty të harrova. Për Zotin, sikur tërë dynjanë të ma jepnin, kurrë nuk do të harroja por në këtë botë puna qenka ndryshe. Shkova tek Allahu dhe nën Arshin Madhështor bëra një sexhde. Ah! اfarë sexhde. Arrita kënaqësinë e Allahut dhe më pas u ktheva prapë në varr.
E dashura nënë!
E di se je e mërzitur. E di se edhe sot kur ta dëgjosh ndonjë grua tek thërret birin e vet, sytë e tu mbushen me lot. Sot kur i sheh fëmijët tek kridhen në përqafim të baballarëve të tyre ndërsa ti sheh fëmijët e mi të strukur, të mërzitur, mërzitesh shumë. Të gjitha këto i di...
Por, nëna ime, ty nënë që aq shumë të desha, të lutem mos u mërzit për mua. A të kujtohen ditët kur unë fillova të rekrutohem në grupin e Allahut, në grupin e shpëtuar, në grupin e atyre që luftuan e luftojnë për ta zhdukur të kotën dhe padrejtësinë? Ta përmendja shpërblimin e njerëzve të tillë ndërsa ti, sa e dëshiroje ketë shpërblim, po kaq, në mos më shumë, mërziteshe për mua. Nuk dua të të akuzojë për këtë, ngase ke patur shumë të drejtë të mërziteshe për mua; sa mundin e sa mërzinë e pate; ishim të varfër, të anashkaluar nga të pasurit, punonim për kafshatë goje, ishim më pak të shkolluar, ishim e ishim, po çka nuk ishim?!
Megjithatë, nëna ime, nënë e dashur, sot kur po të shkruaj nga Xhenneti, dua ta largoj dhimbjen njëherë e përgjithmonë. Ndonëse ende nuk të ka arritur lajmi për mua, paraprakisht po të informoj: Unë kam rënë dëshmor ne rrugën e Allahut. Nënë, kam vdekur për hirë të fesë së Allahut, dhe Allahu, siç ka premtuar, më ka shpërblyer shumë. Rrobat e vjetra e të përlyera me gjak me dhanë epitet dhe më bën të famshëm në qiell. Këtu nuk po u vlerësuaka njeriu në bazë të pasurisë, jo, këtu i mirë qenka ai që paska qenë i devotshëm.
Do ta rrëfej tregimin tim në tërësi. Me të rënë përtokë si dëshmor, pashë melekë të shumtë të cilët erdhën ta merrnin shpirtin tim. Ishin të zbukuruar, ta kishte ëndja vetëm t’i shihje. Pastruan shpirtin tim dhe menjëherë, pa asnjë pushim, u nisa lart në qiell. Depërtova atje ku asnjëherë më parë as teknika më e zhvilluar astronomike nuk ka arritur. Fluturova dhe veten e ndieja sikur të isha një melek. M’i hapen dyert e qiellit dhe nënë, nga gëzimi, mikpritja dhe dashuria që gjeta atje, harrova dynjanë. Po të mos lëndoja, nënë do të thosha, se edhe ty të harrova. Për Zotin, sikur tërë dynjanë të ma jepnin, kurrë nuk do të harroja por në këtë botë puna qenka ndryshe. Shkova tek Allahu dhe nën Arshin Madhështor bëra një sexhde. Ah! اfarë sexhde. Arrita kënaqësinë e Allahut dhe më pas u ktheva prapë në varr.
