Tartarian
Ndryshe!!
Pa diskutim.
Ti shko te Arbana apo si quhet ajo e emisionit te Top-i e une po vete te Maria, C'é posta per te, ne Itali ti therrasim te dy njeheresh
Dicka cilesore ju lutem!!
- Hapësi i temës NeVertiti
- Start date
Ti shko te Arbana apo si quhet ajo e emisionit te Top-i e une po vete te Maria, C'é posta per te, ne Itali ti therrasim te dy njeheresh
Ca jan femra ndihet shum munges e tyre
Aman,sa vuan dhe tiCa jan femra ndihet shum munges e tyre
Nuk kam të drejtë ta quaj veten një që e di. Unë isha ai që kërkoj, dhe ende jam, por nuk kërkoj më në yje ose në libra; po filloj të dëgjoj mësimet e gjakut tim që pulson brenda meje. Historia ime nuk është e këndshme, nuk është e ëmbël dhe harmonike si historitë e shpikura; ka shije marrëzie dhe hutimi, çmendurie dhe ëndrre, si jeta e të gjithë njerëzve që nuk duan të gënjejnë më veten.
~Hermann Hesse
~Hermann Hesse
Një paragraf i fundit i këshillës: mos e digjni veten. Bëhu kështu siç jam - një entuziast i ngurruar, një kryqtar me kohë të pjesshme, një fanatik me gjysmë zemre. Ruani gjysmën tjetër të vetes dhe jetëve tuaja për kënaqësi dhe aventurë. Nuk mjafton të luftosh për tokën, është edhe më e rëndësishme ta shijosh atë. Ndërsa ju mundeni. Ndërsa është ende këtu. Kështu që dilni atje dhe gjuani, peshkoni dhe rrëmuani me miqtë tuaj, gjuajni jashtë dhe eksploroni pyjet, ngjituni maleve, çani majat, drejtoni lumenjtë, thithni thellë atë ajër të ëmbël dhe të kthjellët, uluni në heshtje për një kohë dhe mendoni qetësinë e çmuar, hapësirë e bukur, misterioze dhe e mrekullueshme. Kënaquni, mbani trurin në kokë dhe kokën tuaj të lidhur fort pas trupit, trupin aktiv dhe të gjallë, dhe unë ju premtoj këtë shumë; Unë ju premtoj këtë fitore të ëmbël mbi armiqtë tanë, mbi ata burra dhe gra të lidhur në tavolinë me zemrat e tyre në një depozitë të sigurt kuti, dhe sytë e tyre të hipnotizuar nga llogaritësit e tavolinës. Unë ju premtoj këtë; Ju do të jetoni më shumë se bastardët.
~Edward Abbey
~Edward Abbey
Jo të gjithë njerëzit toksikë janë mizorë dhe të pakujdesshëm. Disa prej tyre na duan shumë. Shumë prej tyre kanë qëllime të mira. Shumica janë toksike për qenien tonë thjesht sepse nevojat dhe mënyra e të ekzistuarit në botë na detyrojnë të kompromentojmë veten dhe lumturinë tonë. Ata nuk janë në thelb njerëz të këqij, por nuk janë njerëzit e duhur për ne. Dhe sado e vështirë të jetë, duhet t'i lëmë të shkojnë. Jeta është mjaft e vështirë pa qenë pranë njerëzve që të rrëzojnë, dhe aq sa të intereson, nuk mund ta shkatërrosh veten për hir të dikujt tjetër. Ju duhet ta bëni mirëqenien tuaj një përparësi. Pavarësisht nëse kjo do të thotë të ndahesh me dikë që të intereson, të duash një anëtar të familjes nga distanca, të lësh një mik ose të largosh veten nga një situatë që ndihet e dhimbshme - ke të gjithë të drejtën të largohesh dhe të krijosh një hapësirë më të sigurt për veten.
~Daniell Koepke
~Daniell Koepke
Në traditën kelte, ekziston një kuptim i bukur i dashurisë dhe miqësisë. Një nga idetë magjepsëse këtu është ideja e dashurisë së shpirtit; termi i vjetër gaelik për këtë është anam cara. Anam është fjala gaelike për shpirtin dhe cara është fjala për mikun. Pra, anam cara në botën kelte ishte "shoku i shpirtit. "
Ne jeten e te gjitheve, ka nevoje te madhe per nje anam cara, nje mik shpirti. Në këtë dashuri, kuptohesh ashtu siç je pa maskë apo pretendim. Gënjeshtrat sipërfaqësore dhe funksionale dhe gjysëm të vërtetat e njohjeve sociale bien larg, mund të jesh ashtu siç je në të vërtetë. Dashuria lejon mirëkuptimin të agojë, dhe mirëkuptimi është i çmuar. Aty ku kuptohesh, je në shtëpi.
Eksperienca anam cara hap një miqësi që nuk është e lënduar ose e kufizuar nga ndarja ose distanca. Miqësia e tillë mund të mbetet e gjallë edhe kur miqtë jetojnë larg njëri tjetrit. Për shkak se ata kanë thyer përmes barrierave të personave dhe egoizmit në nivelin e shpirtit, uniteti i shpirtrave të tyre nuk shkëputet lehtë. Kur shpirti zgjohet, shpërfytyrohet hapësira fizike. Edhe përtej distancës, dy miq mund të qëndrojnë të lidhur me njëri-tjetrin dhe të vazhdojnë të ndjejnë rrjedhën e jetës së njëri-tjetrit. Me anam cara-n tuaj zgjoni të përjetshmen.
~John O'Donohue
Ne jeten e te gjitheve, ka nevoje te madhe per nje anam cara, nje mik shpirti. Në këtë dashuri, kuptohesh ashtu siç je pa maskë apo pretendim. Gënjeshtrat sipërfaqësore dhe funksionale dhe gjysëm të vërtetat e njohjeve sociale bien larg, mund të jesh ashtu siç je në të vërtetë. Dashuria lejon mirëkuptimin të agojë, dhe mirëkuptimi është i çmuar. Aty ku kuptohesh, je në shtëpi.
Eksperienca anam cara hap një miqësi që nuk është e lënduar ose e kufizuar nga ndarja ose distanca. Miqësia e tillë mund të mbetet e gjallë edhe kur miqtë jetojnë larg njëri tjetrit. Për shkak se ata kanë thyer përmes barrierave të personave dhe egoizmit në nivelin e shpirtit, uniteti i shpirtrave të tyre nuk shkëputet lehtë. Kur shpirti zgjohet, shpërfytyrohet hapësira fizike. Edhe përtej distancës, dy miq mund të qëndrojnë të lidhur me njëri-tjetrin dhe të vazhdojnë të ndjejnë rrjedhën e jetës së njëri-tjetrit. Me anam cara-n tuaj zgjoni të përjetshmen.
~John O'Donohue
Zana
🇦🇱 Braveheart 🇦🇱
❤
ViktoriA~
*Histori*
La straordinaria illusione ottica del XVII secolo delle piastrelle di marmo del pavimento della cattedrale metropolitana di Santa Maria del Fiore, conosciuta comunemente come duomo di Firenze.
Se vista dall’alto, l’intricata geometria crea l’illusione di un gigantesco abisso.
Ovviamente il piano è interamente pianeggiante. L’obiettivo dei costruttori era quello di superare lo splendore dei pavimenti imperiali romani, soprattutto quelli del Pantheon. Il pavimento in marmo rosso, bianco, nero e verde è stato un lavoro colossale che ha richiesto 160 anni per essere completato.
La pavimentazione del duomo di Firenze fu avviata dal Canova e alla sua morte proseguita da Francesco da Sangallo e Giuliano di Bacci d’Angolo. Il lavoro fu completato nel 1660.
Mu duk interesante dhe cilesore per ta ndar me ju.
Se vista dall’alto, l’intricata geometria crea l’illusione di un gigantesco abisso.
Ovviamente il piano è interamente pianeggiante. L’obiettivo dei costruttori era quello di superare lo splendore dei pavimenti imperiali romani, soprattutto quelli del Pantheon. Il pavimento in marmo rosso, bianco, nero e verde è stato un lavoro colossale che ha richiesto 160 anni per essere completato.
La pavimentazione del duomo di Firenze fu avviata dal Canova e alla sua morte proseguita da Francesco da Sangallo e Giuliano di Bacci d’Angolo. Il lavoro fu completato nel 1660.
Mu duk interesante dhe cilesore per ta ndar me ju.
Zana
🇦🇱 Braveheart 🇦🇱