Monique
With or Without u
Pershendetje te gjithve!
Ja ku erdhem serisht me krijime te reja ne nje muaj te ri.
Tema e ketij muaji ishte "Monolog", dhe krijuesit tane kane folur ne vete te pare
Me poshte do gjeni te renditura te gjitha krijimet dhe nga ju te gjithe pa perjashtim mirepresim si komplimentat po aq edhe kritikat.
Mire u lexofshim muajin tjeter me krijime te reja !
1.Une ...!?
Nganjehere …
Dashuroj, luaj, gezoj, jetoj, vuaj e ndoshta shpesh dhe te lendoj
Po ti?
Ti, behesh prape Une
Prape te dua, te përqafoj, te shtrengoj, te dashuroj…
Une, serisht
Une te fal, por ndalo mendohemi pak!!
Une apo ti?
Dashuria jone, dashka me patjeter nja pari?
Pse me patjeter duhet Une apo Ti?
A mundemi të jemi thjesht ne te dy?
…..Hesht Ti,
Hesht edhe une
Heshtja, po më ngjall trishtim
Eh, e ky trishtim, neveri
Me patjeter, kjo sduhet të jetë dashuri
Heshtja vazhdon përseri e per cudi, spaska ndjenje me te piset se kjo neveri….
Vazhdojme I dashur, me thuaj pse, Une apo Ti?
3.Nje bisede me veten..
C’ben ketu I vetem ne mes te erresires? Po mendoj…
Cfare po mendon ne kete ore te vone te nates? Kohen e bukur qe kalova krah saj, dashurise se madhe, dashurise qe me mbushte me jete, e me jepte motiv per te vazhduar fuqishem para.
C’qe ajo qe te zgjoi kujtimet dhe te struku ne erresiren e dhome dhe te shpirtit? Nje bisede qe bera me ate , e beri qe gjithcka mendoja se kisha harruar tanime , te rikthehej ne cast, e te ndjehem njelloj si atehere.
Ti e ndjen akoma? Ajo eshte vajze e bukur , vajze e embel, e sinqerte , e dashur, e sjellshme , e zgjuar , vajze qe e beri zemren time te rrah fort qe ne takimin e pare. Vajze qe vjen njehere ne jete. Mbi te gjitha
Eshte tatuazh I zemres sime….e si te mos e ndjeje si?
Po shoh qe fliske me te njejtat fjale si dikur , e ndaj po te them – Ndize driten, dil nga guacka qe je mbullur dhe kujto! Ka mbaruar asgje nuk te kthen me pas , as mbylljet e tua ne mes te territ.
Ti e ke kaq lehte te flasesh me si “ duhet bere”, sepse kjo eshte detyra jote , te gjykosh ftohte …por harron , harron qe zemra nuk ben shume llogari…ajo struket , ajo futet neper labirinthe te se shkuares dhe e ka te veshtire rrugen e daljes.
C’te tha ajo qe te paska future ne nje gjendje gati gati te pa “shprese”? Ajo? Ajo fliste sikur te isha ndonje I panjohur qe I fliste per here te pare. Ne zerin e saj ndjehej nje ftohtesi polare dhe dukej sikur mezi priste qe biseda jone te mbyllej sa me shpejt…ne fund te fundit ishte nje bisede e ftohte. I gjithe faji I nje marredhenie te shkaterruar ram bi mua. Kjo beri qe dhimbja te rritej deri ne thellesi te shpirtit dhe erdha u ula ne kete cep te erret, duke u future ne mendime, duke kujtuar me mall cdo copez jetova me te!!!
4.Hutimi i fatit!
Po ecja qete e qete, pas rrugeve te fatit, te djeshmit dhe te sotshmit.
Dje s’u takuam askund ne fakt ,me thane qe ishte i zemeruar nga disa shira qe i kishte lagur rrobat,pastaj kishte rreshkitur ne nje rruge te baltosur,e diku priste te bente dush te thahej e pastaj do kerkonte rrugen qe te takohej me mua.
Por s"me shqeteson fati i djeshem,se e djeshmja iku,tani shume shume ai do cirret duke kerkuar pak uji per shpelarje pluhurash,por s’do me arrije dot sot,sado qe do te doje te me ndricoje.
Fati dhe koha nuk mund te kapercejne njera-tjetren, ndaj dhe une i kam ndare fatet ne dite.
E sic po ju thoja sot perseri, kam dale ne keto rruge te vrazhda te veshura me gjurme hijesh te shume njerezve qe shtypin kete toke pa pike meshire, me hapat e tyre gjigande. E te mendosh qe gjithe kete shtypje, toka duhet ta duroje se keto qenie "statike" frymore, duhet te qendrojne ne kembe duke ecur ne kerkim te fatit! Pas fatit! Me fatin! Per fatin e fatit te tyre!
Po c’faj ka toka te duroje keto qenie alienante te cuditshme,qe cdo dite zgjohen me idene e kerkimit te ti.
E sic po ju thoja, po ecja ngadale dhe une ne kerkim te fatit, ne fakt une se kerkoj cdo dite. Jo per gje por eshte e lodhshme, sepse atij gjithmone i ndodh dicka pak pa u takuar me ne, dhe gjithmone te streson kur ti e kerkon.
Nganjehere me vjen me gjynah per te, se sa per veten qe lodhem dite per dite duke e kerkuar.
Ka dhe ai te vetat,here me gric ,here ne shi e here ne diell te forte,here me nerva e here i lodhur..
Ndoshta eshte lodhur e nervozuar sepse e presin aq shume njerez, fytyra te lodhura e te trishta. Ke te perqafoje dhe ai me te parin, apo te fundit ne rradhe?!
Ndoshta preferon te rrije dhe ai vetem nganjehere.Se jo rralle dhe ate e sakatepsim e perbuzim dhe s’kemi pike durimi me te.
Pastaj ne te tille situate c’te bej i shkreti fat.
...e nejse se ju lodha me peripecite e tij kaq shume,, sic po ju thoja,po ecja qete te takoja fatin e sotshem,me thane qe ka fjetur mire mbreme,e sot do e takosh ne filan rruge.
U drejtova ashtu si pergjumshem, as kafen e megjesit se piva, me idene qe te vazhdoj rrugen heret sot drejt tij .
Me kishte marre malli te them te drejten, kaq kohe pa takuar nje fat, dhe sot doja me c’do kusht ta takoja.
Thoshin-Eshte vete miresia, lumturia, buzeqeshja…etj etj.
Ishte fati i diteve me diell,e jo i diteve me shi dimri,sepse ishin dite vere.
Mendoja me vete sikur ta takoja sot, ashtu te veshur me shkendia shkelqyese, ne formen e nje ylli ndricues ne keto rruge kaq te varfera.
Po po do e takojme j’u thoja hapave tek ecnin me hije te rende drejte fatit te sotshem ,dielli u be me ndricues ,hapat mu lodhen,pa kuptuar u gjenda buze nje deti me dallge,mijera pasqyra natyre thyheshin dhe zbertheheshin neper brigje,nje tufe femijesh burburizeshin dhe luanin ne shkumezime valesh.Me vete mendova keta e paskan gjetur fatin!
Ah,retorikisht mora pergjigjen e ti dhe une per sot,ai ishte me pushime ne det ,ne cdo rreze te ylberte,ne cdo brohorim femijesh,ne cdo dallge qe shkumonte bregun,ai ushtonte me ngrohtesi.Por une perseri dhe pse shijova pak aromen e tij,egoizmi s’me la me gjate te shijoja fatin ditore te te tjerve.U ngrita perseri ne perendim per te bere e ca hapa me tej,pastaj do flija ku te me zinte nata,per te nisur prape hapat e fatit, ne nje dite te re,me nje shprese te re,per nje fat te ri...
Ah fatet tona ditore dhe mendore,jane bere dashurite e pamundura njerzore...,pasqyrat e fatit jane shembelltyrat e mendimeve tona.Por me degjo nja dy tre fjale i dashur fat.-Diten qe do takohemi balle per balle,do kemi shume muhabete per te zgjidhur e vendosur...deri atehere ne do ecim per dite bashke duke kerkuar njeri-tjetrin…
5.Caste sa nje jete!
Nganjehere hap fotografite, e vendosur per te shfletuar te shkuaren...E njejta gje ndodhi dhe sot, por sot me ka qelluar nje album i diteve te gezuara, ne faqen e pare te tij eshte nje stacion...nje kafene ...vende keto qe nisin rruget e qytezes se embel, romantike, e cila eshte e mbushur me flladin pranveror, fllad qe vjen e me percjell aq gjalle castet..imazhet...e paharruara... TY!!
Me vjen ti uleras, por sme degjon jo...e ne fund pranoj qe keto caste me kane bere te ndihem plotesisht e varur nga ti...nga ti qe karikove ne mua nje energji te pashpjegushme..
Ej, a thua i kujton edhe ti keto caste....?!
Ja ndjeje.... flladi mori nje imazh tjeter, jazz...drite e kuqerremte...dy gota vere te kuqe ne nje tavoline aq intime , e syte e tu qe shkelqenin si rrezet e henes... Kujtoj qe vjedhurazi te rrembeja veshtrime, terhiqja doren nga e jotja e pickohesha per t'u zgjuar dhe po ... Po ti ishe real..! Gotat nderkohe u bene shume se edhe koha eci, marshoj ne ritmin rutine te saj , derisa ajo qyteze magjike, endrrimtare u mbyll me nje shampanje e me frutin e ngjyres...
E di qe sdo kuptohet ky frut i ngjyres, por ne fund s’dua ta kuptoni dua thjesht te dini qe ishte aq i embel nen feshferimen e shampanjes,midis buzeve te embelsuara qe ..ah ...me te vertete ishin buzet e tua apo ai frut me ate embelsi qe ne cdo cast qe te kujtoj ndjej te me pershkoje te gjitha ndjesite??!
Tani te ndjej tek rreshket bulezat mbi kerthize... kishe etje, kisha etje.. u dehem me ato dy buleza....Flladi tashme si per ironi te fatit, me ledhato me puthjet e tua ne balle
Kujdesu per veten ... te lutem! Pse nuk fola valle? Pse nuk bera sikur te pakten??? Por jo zbrita, te ktheva shpatullat, eca duke ndjere peshen ne supe...u largova nga endrra...trupi im mbeti larg ...
trup i boshatisur qe tani shikon fotot e kujteses e nderkohe klith i vrare : Ej ti ndalo se shpirtin me ke marre !
6.Monolog me gjethen.
Kishte kohë që kjo mendja ime, mendje e turbullt tashmë, urdhëronte këmbët drejt shtegut të malit të اikës. E trupi rezistonte. Por sot, trupi im nën bashkimin e tyre, tashmë i dorëzuar, përpëlitej nën dridhmë por kot, se këmbët kishin marrë rrugën e tyre e shtegu konsumohej duke zvogluar largësinë mes meje e ahut të vjetër dydegësh. Dridhmat sa vinin e shtoheshin nga një lëngim, nga një shqetësim, nga një tronditje e nga të ftohtit e kesaj vjeshte dhe nën këto dridhërima mbylla sytë, për të mos parë një trup koti që lëvizte kuturu i yshtur nga një mendje e këmbë koti kur papritmas këmbët ndaluan e trupi u lëshua si pa ndjenja.
Hapa sytë dhe një qetësi varri. Une dhe ahu i vjetër dydegësh. Unë i zverdhur dhe ai i zverdhur. Unë me pak shpirt dhe ai me pak shpirt. Dikur ai ishte plot gjallëri. Eh dhe unë atëherë kisha gjallëri. Kisha Lulen e sot kam vetëm ahun, te zverdhur, të lodhur, të pa shpirt. Aty nën kurorën e tij kisha marrë dridhmat e para të puthjeve, dridhmat e para të dashurisë, dridhmat e para të pritjes, dridhmat e para të ……, por tani më jepte vetëm dridhërima vetmije. Asgjë më shumë. Ashtu i shtrirë shikoja kurorën dhe sikur e pyesja: çfarë do më japësh sot? Dridhma gëzimi apo dridhma lotësh? Një gjethe e zverdhur, si përgjigje, nën dridhmat e erës erdhi e u plandos në fytyrën time.
Hë moj kush je ti?
Gjethe, gjethe e ahut dydegësh në vjeshtë.
Po mirë mo, se je gjethe e shof, por çfarë të ndodhi?
Po ja si çdo gjë dhe unë kam fundin. Dola nga një syth dhe u bëra gjeth. Shijova të mirat e natyrës dhe i dhurova ahut të vjetër dydegësh ujë, ajër dhe ushqime. E tash humba energjitë, konsumova kohën, u zverdha dhe erërat dhe pika shiu më hudhën në fytyrën tënde.
Deshe të thuash fortunat e jetës dhe ca pika loti?
Edhe si të tilla mundë ti marrim.
A do të thot kjo se me ty ka përfunduar çdo gjë dhe ti je e pa vlerë?
Jo ore jo! Unë tani do bëhem bashkë me të tjerat. Do kalbem, do përzihem me dheun, me ujin, me mineralet dhe në pranverë do ngjitem në ahun dydegësh. Do jem në njëfar mënyre jeta e tij. Pra unë dhe ahu ka kohë që jemi të pa ndarë. Ai me mba dhe unë e mbajë. Hove – hove fortunat dhe na ndajnë ama ne prapë jemi bashkë. Unë i jap ujin dhe ai më jep gjelbërimin. Unë i jap freskinë e ai më jep ushqimin. Kur unë zverdhem ai bëhet i pa shpirt. Kur ai bëhet i pa shpirtë unë plandosem në tokë. Por prap ngrihem dhe i futem nga brenda nga fillimi dhe ai më merr. Unë jetojë brenda tij dhe ai jeton me mua brenda vetes……..
8."Te kerkoj ne heshtje"
Mendja ime po gumezhin, zhurmon sikur te ishte nje koshere bletesh nga mendimet. Nuk dua qe ky labirinth mendimesh te zgjidhet e ato te fluturojn te lira.
Thuhet se kur je e lumtur nuk duhet ta thuash me ze te larte sepse dicka e keqe do te ndodhi, por, ketu eshte e kunderta. Nuk ka asgje per tu lumturuar, vetem per tu hidheruar. Neqoftese keto mendime do dilnin, do shkaktonin vetem dhimbje. Do shkerrmonin akoma me shume shpirtin tim te brishte. Mendoja se isha e paprekur, si ato lulet mos-me-prek, qe jane aq te bukura ne vetmine e tyre, duke lulezuar hareshem derisa, derisa vjen momenti qe dikush me dashje apo pa dashje shkon dhe e prek. Pikerisht aty, fillon dhimbja e tyre, nisin pak nga pak te vyshken tek pika ku jane prekur. Ashtu jam edhe Une. Pika ime ishte shpirti. Aty ne qender te tij, sikur dikush ka hapur nje humnere te thelle dhe cdo here hedh nje dicka brenda. Dhe ja ku nis dhimbja, nje grryerje nga thellesia. Duket sa e larget aq e afert njekohesisht. Ajo qe me mbetet eshte te hedh sa me shume fjale, po fjale, jo te miat. Poezi, cdo lloj shkrimi qe mund te me bej te ndihem mire dhe njekohesisht keq. Nuk mund te mungoj edhe muzika. Oh muzika, dashuria ime me e madhe, shpetimtarja ime qe me con ne cdo skaj te kthetrave te shpirtit tim. Fal saj ndihem mire por edhe keq. Me hap disa kanale qe shpeshhere si e marre mendoja mos ishin mbyllur. Dhe cdo here jam aty duke vajtuar qe te mos i lejoj te hapen, qe te mbyllen, por pa sukses. Eshte aq e fuqishme kjo muzika saqe, melodia, fjalet me cojne drejt nje drejtimi te paditur, ne nje cep diku larg cdo gjeje. Larg njerezve, larg teje. Po kjo gjendje zgjat pak caste, pasi cdo tekst me con tek ti. Ne cdo vend me shfaqesh ti, ajo fytyra jote serioze, me ate buzeqeshjen enigmatike, ai veshtrimi i serte…oh ata syte jeshile, qe une i adhuroj aq shume. Eshte e pamundur te mos flas per ta, kane nje fuqi te madhe mbi mua, qelizat e mia terbohen perpara ketij spektakli dhe mendja ime s’ka cfare te bej tjeter, vetem te veshtroj e strukur ne nje cep te dhomes se trurit. E kupton se cfare me ke bere? Nuk besoj, nuk besoj ta dish se cdo qelize e trupit tim te deshiron ty, ne cdo moment, ne cdo vend, gjithe kohes. Trupi, mendja, une e gjitha te dua ty. Sa keq qe tashme eshte vone. E di! Duhet te mesohem por eshte kaq e veshtire. Nuk jam akoma gati. Nuk e di ne do te ndodhi ndonjehere dhe dhe kur? Me duket e larget dhe e pamundur te te harroj, jo sepse koha eshte e pafuqishme per ta sheruar kete plage. Por une vete nuk dua. Nuk dua te te harroj, une te dua prane, te dua tani. Po ti, Ti, ku je?
Ja ku erdhem serisht me krijime te reja ne nje muaj te ri.
Tema e ketij muaji ishte "Monolog", dhe krijuesit tane kane folur ne vete te pare
Me poshte do gjeni te renditura te gjitha krijimet dhe nga ju te gjithe pa perjashtim mirepresim si komplimentat po aq edhe kritikat.
Mire u lexofshim muajin tjeter me krijime te reja !
1.Une ...!?
Nganjehere …
Dashuroj, luaj, gezoj, jetoj, vuaj e ndoshta shpesh dhe te lendoj
Po ti?
Ti, behesh prape Une
Prape te dua, te përqafoj, te shtrengoj, te dashuroj…
Une, serisht
Une te fal, por ndalo mendohemi pak!!
Une apo ti?
Dashuria jone, dashka me patjeter nja pari?
Pse me patjeter duhet Une apo Ti?
A mundemi të jemi thjesht ne te dy?
…..Hesht Ti,
Hesht edhe une
Heshtja, po më ngjall trishtim
Eh, e ky trishtim, neveri
Me patjeter, kjo sduhet të jetë dashuri
Heshtja vazhdon përseri e per cudi, spaska ndjenje me te piset se kjo neveri….
Vazhdojme I dashur, me thuaj pse, Une apo Ti?
3.Nje bisede me veten..
C’ben ketu I vetem ne mes te erresires? Po mendoj…
Cfare po mendon ne kete ore te vone te nates? Kohen e bukur qe kalova krah saj, dashurise se madhe, dashurise qe me mbushte me jete, e me jepte motiv per te vazhduar fuqishem para.
C’qe ajo qe te zgjoi kujtimet dhe te struku ne erresiren e dhome dhe te shpirtit? Nje bisede qe bera me ate , e beri qe gjithcka mendoja se kisha harruar tanime , te rikthehej ne cast, e te ndjehem njelloj si atehere.
Ti e ndjen akoma? Ajo eshte vajze e bukur , vajze e embel, e sinqerte , e dashur, e sjellshme , e zgjuar , vajze qe e beri zemren time te rrah fort qe ne takimin e pare. Vajze qe vjen njehere ne jete. Mbi te gjitha
Eshte tatuazh I zemres sime….e si te mos e ndjeje si?
Po shoh qe fliske me te njejtat fjale si dikur , e ndaj po te them – Ndize driten, dil nga guacka qe je mbullur dhe kujto! Ka mbaruar asgje nuk te kthen me pas , as mbylljet e tua ne mes te territ.
Ti e ke kaq lehte te flasesh me si “ duhet bere”, sepse kjo eshte detyra jote , te gjykosh ftohte …por harron , harron qe zemra nuk ben shume llogari…ajo struket , ajo futet neper labirinthe te se shkuares dhe e ka te veshtire rrugen e daljes.
C’te tha ajo qe te paska future ne nje gjendje gati gati te pa “shprese”? Ajo? Ajo fliste sikur te isha ndonje I panjohur qe I fliste per here te pare. Ne zerin e saj ndjehej nje ftohtesi polare dhe dukej sikur mezi priste qe biseda jone te mbyllej sa me shpejt…ne fund te fundit ishte nje bisede e ftohte. I gjithe faji I nje marredhenie te shkaterruar ram bi mua. Kjo beri qe dhimbja te rritej deri ne thellesi te shpirtit dhe erdha u ula ne kete cep te erret, duke u future ne mendime, duke kujtuar me mall cdo copez jetova me te!!!
4.Hutimi i fatit!
Po ecja qete e qete, pas rrugeve te fatit, te djeshmit dhe te sotshmit.
Dje s’u takuam askund ne fakt ,me thane qe ishte i zemeruar nga disa shira qe i kishte lagur rrobat,pastaj kishte rreshkitur ne nje rruge te baltosur,e diku priste te bente dush te thahej e pastaj do kerkonte rrugen qe te takohej me mua.
Por s"me shqeteson fati i djeshem,se e djeshmja iku,tani shume shume ai do cirret duke kerkuar pak uji per shpelarje pluhurash,por s’do me arrije dot sot,sado qe do te doje te me ndricoje.
Fati dhe koha nuk mund te kapercejne njera-tjetren, ndaj dhe une i kam ndare fatet ne dite.
E sic po ju thoja sot perseri, kam dale ne keto rruge te vrazhda te veshura me gjurme hijesh te shume njerezve qe shtypin kete toke pa pike meshire, me hapat e tyre gjigande. E te mendosh qe gjithe kete shtypje, toka duhet ta duroje se keto qenie "statike" frymore, duhet te qendrojne ne kembe duke ecur ne kerkim te fatit! Pas fatit! Me fatin! Per fatin e fatit te tyre!
Po c’faj ka toka te duroje keto qenie alienante te cuditshme,qe cdo dite zgjohen me idene e kerkimit te ti.
E sic po ju thoja, po ecja ngadale dhe une ne kerkim te fatit, ne fakt une se kerkoj cdo dite. Jo per gje por eshte e lodhshme, sepse atij gjithmone i ndodh dicka pak pa u takuar me ne, dhe gjithmone te streson kur ti e kerkon.
Nganjehere me vjen me gjynah per te, se sa per veten qe lodhem dite per dite duke e kerkuar.
Ka dhe ai te vetat,here me gric ,here ne shi e here ne diell te forte,here me nerva e here i lodhur..
Ndoshta eshte lodhur e nervozuar sepse e presin aq shume njerez, fytyra te lodhura e te trishta. Ke te perqafoje dhe ai me te parin, apo te fundit ne rradhe?!
Ndoshta preferon te rrije dhe ai vetem nganjehere.Se jo rralle dhe ate e sakatepsim e perbuzim dhe s’kemi pike durimi me te.
Pastaj ne te tille situate c’te bej i shkreti fat.
...e nejse se ju lodha me peripecite e tij kaq shume,, sic po ju thoja,po ecja qete te takoja fatin e sotshem,me thane qe ka fjetur mire mbreme,e sot do e takosh ne filan rruge.
U drejtova ashtu si pergjumshem, as kafen e megjesit se piva, me idene qe te vazhdoj rrugen heret sot drejt tij .
Me kishte marre malli te them te drejten, kaq kohe pa takuar nje fat, dhe sot doja me c’do kusht ta takoja.
Thoshin-Eshte vete miresia, lumturia, buzeqeshja…etj etj.
Ishte fati i diteve me diell,e jo i diteve me shi dimri,sepse ishin dite vere.
Mendoja me vete sikur ta takoja sot, ashtu te veshur me shkendia shkelqyese, ne formen e nje ylli ndricues ne keto rruge kaq te varfera.
Po po do e takojme j’u thoja hapave tek ecnin me hije te rende drejte fatit te sotshem ,dielli u be me ndricues ,hapat mu lodhen,pa kuptuar u gjenda buze nje deti me dallge,mijera pasqyra natyre thyheshin dhe zbertheheshin neper brigje,nje tufe femijesh burburizeshin dhe luanin ne shkumezime valesh.Me vete mendova keta e paskan gjetur fatin!
Ah,retorikisht mora pergjigjen e ti dhe une per sot,ai ishte me pushime ne det ,ne cdo rreze te ylberte,ne cdo brohorim femijesh,ne cdo dallge qe shkumonte bregun,ai ushtonte me ngrohtesi.Por une perseri dhe pse shijova pak aromen e tij,egoizmi s’me la me gjate te shijoja fatin ditore te te tjerve.U ngrita perseri ne perendim per te bere e ca hapa me tej,pastaj do flija ku te me zinte nata,per te nisur prape hapat e fatit, ne nje dite te re,me nje shprese te re,per nje fat te ri...
Ah fatet tona ditore dhe mendore,jane bere dashurite e pamundura njerzore...,pasqyrat e fatit jane shembelltyrat e mendimeve tona.Por me degjo nja dy tre fjale i dashur fat.-Diten qe do takohemi balle per balle,do kemi shume muhabete per te zgjidhur e vendosur...deri atehere ne do ecim per dite bashke duke kerkuar njeri-tjetrin…
5.Caste sa nje jete!
Nganjehere hap fotografite, e vendosur per te shfletuar te shkuaren...E njejta gje ndodhi dhe sot, por sot me ka qelluar nje album i diteve te gezuara, ne faqen e pare te tij eshte nje stacion...nje kafene ...vende keto qe nisin rruget e qytezes se embel, romantike, e cila eshte e mbushur me flladin pranveror, fllad qe vjen e me percjell aq gjalle castet..imazhet...e paharruara... TY!!
Me vjen ti uleras, por sme degjon jo...e ne fund pranoj qe keto caste me kane bere te ndihem plotesisht e varur nga ti...nga ti qe karikove ne mua nje energji te pashpjegushme..
Ej, a thua i kujton edhe ti keto caste....?!
Ja ndjeje.... flladi mori nje imazh tjeter, jazz...drite e kuqerremte...dy gota vere te kuqe ne nje tavoline aq intime , e syte e tu qe shkelqenin si rrezet e henes... Kujtoj qe vjedhurazi te rrembeja veshtrime, terhiqja doren nga e jotja e pickohesha per t'u zgjuar dhe po ... Po ti ishe real..! Gotat nderkohe u bene shume se edhe koha eci, marshoj ne ritmin rutine te saj , derisa ajo qyteze magjike, endrrimtare u mbyll me nje shampanje e me frutin e ngjyres...
E di qe sdo kuptohet ky frut i ngjyres, por ne fund s’dua ta kuptoni dua thjesht te dini qe ishte aq i embel nen feshferimen e shampanjes,midis buzeve te embelsuara qe ..ah ...me te vertete ishin buzet e tua apo ai frut me ate embelsi qe ne cdo cast qe te kujtoj ndjej te me pershkoje te gjitha ndjesite??!
Tani te ndjej tek rreshket bulezat mbi kerthize... kishe etje, kisha etje.. u dehem me ato dy buleza....Flladi tashme si per ironi te fatit, me ledhato me puthjet e tua ne balle
Kujdesu per veten ... te lutem! Pse nuk fola valle? Pse nuk bera sikur te pakten??? Por jo zbrita, te ktheva shpatullat, eca duke ndjere peshen ne supe...u largova nga endrra...trupi im mbeti larg ...
trup i boshatisur qe tani shikon fotot e kujteses e nderkohe klith i vrare : Ej ti ndalo se shpirtin me ke marre !
6.Monolog me gjethen.
Kishte kohë që kjo mendja ime, mendje e turbullt tashmë, urdhëronte këmbët drejt shtegut të malit të اikës. E trupi rezistonte. Por sot, trupi im nën bashkimin e tyre, tashmë i dorëzuar, përpëlitej nën dridhmë por kot, se këmbët kishin marrë rrugën e tyre e shtegu konsumohej duke zvogluar largësinë mes meje e ahut të vjetër dydegësh. Dridhmat sa vinin e shtoheshin nga një lëngim, nga një shqetësim, nga një tronditje e nga të ftohtit e kesaj vjeshte dhe nën këto dridhërima mbylla sytë, për të mos parë një trup koti që lëvizte kuturu i yshtur nga një mendje e këmbë koti kur papritmas këmbët ndaluan e trupi u lëshua si pa ndjenja.
Hapa sytë dhe një qetësi varri. Une dhe ahu i vjetër dydegësh. Unë i zverdhur dhe ai i zverdhur. Unë me pak shpirt dhe ai me pak shpirt. Dikur ai ishte plot gjallëri. Eh dhe unë atëherë kisha gjallëri. Kisha Lulen e sot kam vetëm ahun, te zverdhur, të lodhur, të pa shpirt. Aty nën kurorën e tij kisha marrë dridhmat e para të puthjeve, dridhmat e para të dashurisë, dridhmat e para të pritjes, dridhmat e para të ……, por tani më jepte vetëm dridhërima vetmije. Asgjë më shumë. Ashtu i shtrirë shikoja kurorën dhe sikur e pyesja: çfarë do më japësh sot? Dridhma gëzimi apo dridhma lotësh? Një gjethe e zverdhur, si përgjigje, nën dridhmat e erës erdhi e u plandos në fytyrën time.
Hë moj kush je ti?
Gjethe, gjethe e ahut dydegësh në vjeshtë.
Po mirë mo, se je gjethe e shof, por çfarë të ndodhi?
Po ja si çdo gjë dhe unë kam fundin. Dola nga një syth dhe u bëra gjeth. Shijova të mirat e natyrës dhe i dhurova ahut të vjetër dydegësh ujë, ajër dhe ushqime. E tash humba energjitë, konsumova kohën, u zverdha dhe erërat dhe pika shiu më hudhën në fytyrën tënde.
Deshe të thuash fortunat e jetës dhe ca pika loti?
Edhe si të tilla mundë ti marrim.
A do të thot kjo se me ty ka përfunduar çdo gjë dhe ti je e pa vlerë?
Jo ore jo! Unë tani do bëhem bashkë me të tjerat. Do kalbem, do përzihem me dheun, me ujin, me mineralet dhe në pranverë do ngjitem në ahun dydegësh. Do jem në njëfar mënyre jeta e tij. Pra unë dhe ahu ka kohë që jemi të pa ndarë. Ai me mba dhe unë e mbajë. Hove – hove fortunat dhe na ndajnë ama ne prapë jemi bashkë. Unë i jap ujin dhe ai më jep gjelbërimin. Unë i jap freskinë e ai më jep ushqimin. Kur unë zverdhem ai bëhet i pa shpirt. Kur ai bëhet i pa shpirtë unë plandosem në tokë. Por prap ngrihem dhe i futem nga brenda nga fillimi dhe ai më merr. Unë jetojë brenda tij dhe ai jeton me mua brenda vetes……..
8."Te kerkoj ne heshtje"
Mendja ime po gumezhin, zhurmon sikur te ishte nje koshere bletesh nga mendimet. Nuk dua qe ky labirinth mendimesh te zgjidhet e ato te fluturojn te lira.
Thuhet se kur je e lumtur nuk duhet ta thuash me ze te larte sepse dicka e keqe do te ndodhi, por, ketu eshte e kunderta. Nuk ka asgje per tu lumturuar, vetem per tu hidheruar. Neqoftese keto mendime do dilnin, do shkaktonin vetem dhimbje. Do shkerrmonin akoma me shume shpirtin tim te brishte. Mendoja se isha e paprekur, si ato lulet mos-me-prek, qe jane aq te bukura ne vetmine e tyre, duke lulezuar hareshem derisa, derisa vjen momenti qe dikush me dashje apo pa dashje shkon dhe e prek. Pikerisht aty, fillon dhimbja e tyre, nisin pak nga pak te vyshken tek pika ku jane prekur. Ashtu jam edhe Une. Pika ime ishte shpirti. Aty ne qender te tij, sikur dikush ka hapur nje humnere te thelle dhe cdo here hedh nje dicka brenda. Dhe ja ku nis dhimbja, nje grryerje nga thellesia. Duket sa e larget aq e afert njekohesisht. Ajo qe me mbetet eshte te hedh sa me shume fjale, po fjale, jo te miat. Poezi, cdo lloj shkrimi qe mund te me bej te ndihem mire dhe njekohesisht keq. Nuk mund te mungoj edhe muzika. Oh muzika, dashuria ime me e madhe, shpetimtarja ime qe me con ne cdo skaj te kthetrave te shpirtit tim. Fal saj ndihem mire por edhe keq. Me hap disa kanale qe shpeshhere si e marre mendoja mos ishin mbyllur. Dhe cdo here jam aty duke vajtuar qe te mos i lejoj te hapen, qe te mbyllen, por pa sukses. Eshte aq e fuqishme kjo muzika saqe, melodia, fjalet me cojne drejt nje drejtimi te paditur, ne nje cep diku larg cdo gjeje. Larg njerezve, larg teje. Po kjo gjendje zgjat pak caste, pasi cdo tekst me con tek ti. Ne cdo vend me shfaqesh ti, ajo fytyra jote serioze, me ate buzeqeshjen enigmatike, ai veshtrimi i serte…oh ata syte jeshile, qe une i adhuroj aq shume. Eshte e pamundur te mos flas per ta, kane nje fuqi te madhe mbi mua, qelizat e mia terbohen perpara ketij spektakli dhe mendja ime s’ka cfare te bej tjeter, vetem te veshtroj e strukur ne nje cep te dhomes se trurit. E kupton se cfare me ke bere? Nuk besoj, nuk besoj ta dish se cdo qelize e trupit tim te deshiron ty, ne cdo moment, ne cdo vend, gjithe kohes. Trupi, mendja, une e gjitha te dua ty. Sa keq qe tashme eshte vone. E di! Duhet te mesohem por eshte kaq e veshtire. Nuk jam akoma gati. Nuk e di ne do te ndodhi ndonjehere dhe dhe kur? Me duket e larget dhe e pamundur te te harroj, jo sepse koha eshte e pafuqishme per ta sheruar kete plage. Por une vete nuk dua. Nuk dua te te harroj, une te dua prane, te dua tani. Po ti, Ti, ku je?
Redaktimi i fundit:
