Pritja nuk të le asnjehere vetëm dhe pse të merzit me monotonin e
saj.Të duket sikurë sekondat ecin në blloqe të medha betoni dhe
imagjinata nuk kalon dot në anën tjetër të sëndeve. Një sekond tani,
katër me vonë. Minutat janë ata me të padurueshmit. Askush nuk pret që
të kalojnë dyzetekatër minuta. ثshtë çmenduri të presesh që të kalojnë
dyzetekatër minuta. Për të mos folur për oret. Një ore pritje, nëse
duron, të bën të pavdekshem por askush nuk e nderron përjetësinë me
disa ore pritje. Bie shi dhe çdo gje behet më e ngadaltë,
më e përballueshme, ashtu si fjalet e nje të dehuri i cili pasi kupton
se ka humbur shishen bisedon me hijen e tij për të mos u ndjerë i
vetmuar. Sekondat largohen lirshëm dhe te çkujdesur mbi akrepat e
bezdisur prej shikimit tënd. Nderkohe nuk kanë kaluar as njezet
sekonda qëkure ke nisur të mendosh me veten.
Pak me tutje, në anën tjetër të rruges, një i moshuar, lagur, nxiton
që të arrijë stacionin e autobuzit. Zhurma e makinave është në harmoni
të plotë me nevojen për të hedhur hapin mbi asfalt. Përshpejtimi në
rritje i zhurmes se makinës që afrohet e turpëron të moshuarin e
ndrojtur nga nxitimi për të kaluar në anën tjetër.
Hapi i pezulluar i lejlekut.
Autobuzi afrohet me ngadalë me gjithë qetësinë që karakterizon një
autobuz . Ti mendon: Ai po që e meriton parajsën. Do të këtë valle
nevoje parajsa për nje autobuz? Nëse po ai e meriton me tepër se cdo
mjet tjetër udhetimi.
Në castin që ndalet pritësit e tij të jashtzakonshem nxitojnë pa asnje
fare rregulli për të hypur. Ti ngjitesh i fundit. Kur mbetësh I
parafundit është mire të mos nxitosh. Të gjithe ata që nxitojnë do
shkojnë në ferr dhe ti nuk do të shkosh në ferr duke nxituar. Në
parajse hypet sipas rradhes dhe kjo është nje gje shume e mire.
Vajza që tu duk sikure njihje dhe që me vonë do zbriste tek pallati i
verdhe pa dicka të cuditshme: hija e të moshuarit e shikonte plot
kureshtje . Në sytë e saj shikoheshin castet e nxitimit, kohet e
humbura duke kaluar përtej, kohet e kaluara këndej, ankthi i të
hedhurit të hapit të pare. Nje jetë e cuar dem dhe turpi nga pamundesia e të
qëndruarit në nje vënd. Kohe, kohe dhe vetëm kohe.Shpirti dhe trupi i
të moshuarit nuk kishin pushuar kurre se vrapuari dhe për këtë do
dënohej. Hija e tij e kishte mallkuar. Nxitonte, nxitonte, nxitonte.
Trupi i mallkuar që nxitonte për në asnjevënd.
Tu duk sikure ai nuk arriti ta kalonte rrugën, apo jo? Po c’rëndesi ka
tashme? Kurioziteti zhvendoset në dicka tjetër.
Autobuzi niset me ngadalë. Mbi xhamin e kristaltë dhe të pisët
pasqyrohen fytyra të lumtura dhe të lodhura. Pasagjeret behen
mishërimi i vetëkënaqësise se ardhjes se autobuzit. Ata ngasin
furishem fantazinë e tyre mbi asfaltin e lagur. Pjesmarresit shikojnë
shfaqjen pa levizur. Koha ndalet. Autobuzi ndal cdo gje. I moshuari
qëndron pa levizur në anën tjetër të rruges. Në cepin e erret të saj
pret castin e duhur për të kaluar matanë. Ai cast nuk do vije kurre.
Vajza që do zbriste tek pallati i verdhe mendon për natën e meparshme
kur kishte bere dashuri mbi nje dyshek të ndryshkur nën dritën e
zbehur të qirinjeve . Nje hije e rënde i përshkon gjithe trupin e
lagur duke ja mpiksur shikimin mbi dyshemenë e autobuzit.Ti e veshtron
me kujdes por nuk kupton gje.
Vajza që zbriste tek pallati i verdhe përshkohet nga hija plakut me
hapin e lënë pezull. I kujtohet vetja e plakur në të shkuarën.
اdo fundjave Lejleku shetit i qetë nëpër rruget e Tiranës.
Autobuzat janë gjithnje të mbushur plot. Askujt nuk i interesont se
çbehet në nje fundjave të jashtzakonshme Nëntori ndërsa ti pret
autobuzin dhe nje i moshuar përpiqet të kaloje rrugën përvec vajzes që zbriste tek pallati i verdhe e cila rikujtonte
natën e kaluar. (nga Behemoth)