Pe: Si ti dallojme ziliqaret!
Zilia është një prej ndienjave më të zakonshme të njerëzve, por ekziston edhe një mënyrë për të zbuluar ata që shprehin zili ndaj teje.
Pas një studimi të detajuar, një revistë italiane arriti të indentifikonte tre shenjat më të zakonshme që shprehin në mënyrë “të heshtur” zilinë e një njeri që të qëndron pranë.
Dhe ndryshe nga gjuha e folur, ajo e trupit nuk gabon asnjëherë.
1. Një njeri që ndien zili e ka të vështirë të shikojë në sy njerin ndaj të cilit provon këtë ndienjë. Në gjuhët me prejardhje latine, ekzistojnë për ziliqarë fjalë të ngjashme me prejardhje nge fjala latinisht “invidere”, që do të thotë të shohësh dikë përtej ose nga pas.
2. Ziliqari nuk të shtrëngon kurrë dorën me kënaqësi. Psikologët e quajnë këtë si “qëndrim shmangës” dhe kjo lloj sjellje bëhet veçanërisht e dukshme në rastet kur ndienja e zilisë arrin kulmin e saj.
3. Mungesa e spontanitetit dhe ekzistenca e formalitetit është një tjetër simptomë e dukshme e zilisë. Për shkak të pasojave psiqike që krijon zilia tek një njeri, është e zakonshme që ai të bllokohet dhe të mos dijë të sillet lirshëm përballë njeriut që është objekt i kësaj ndienja.
Burimi: idividi.com.mk
a themi qe qënia njerëzore esht e joshur nga bukuria? kuptohet qe secili mund te përgjigjet me një po, sepse e vlerëson, ne mos e vlerëson, e quan si diçka normale ate. Nuk esht pikërisht kaq e thjesht. po sikur këto gjera të bukura te jen ne zoterim të dikujt tjetr, çfar ndjenjash lindin tek ne? gjonat e bukura joshin per natyr, ti nuk e zotëron, dhe brenda teje deshira për ta pasur, shndrohet ne nje perbindesh që shqyen brendesinë e qënies me kthetrat e veta.
dëshira per ta pasur diçka te bukur, e cila i përket tjetrit, lind zilinë. them se esht i rrall kush e pranon, sepse njekohsisht zbulon perpara botës edhe nje dobsi e cila jo gjithmon, thuajse asnjiher nuk te krijon prehje, perkundrazi, pranon diçka meskine, tregon shpirtvogëlsi.
zilia, ndoshta (them ndoshta, duke mos përdorur ësht, per te mos i heq padrejtësisht mundsinë e të qënit mas e ndryshueshme) esht e mir nëse nxit, stimulon forcat tona, t'i gjejm ato brenda vetes dhe t'i perdorim si ndihm për t'arrit nje piksynim, aty ku pikërisht ka mbrritur tjetri dhe qe e ke deshiru gjith jeten. e zejm se esht një Bukurosh si e atletve, athere le te fitoj mi i zoti, nuk na mbetet gjë tjeter veç te ëndërojm. stop, deri ktu, me tej shkelim në nje terren tjeter, terren i smirës, smirës qe te shtyn t'i vesh këmbën atij përpara teje për ta rrëzu. si tendenc njerzore qe e mëshiron tjetrin kur hiqet zvarrë dhe e var kur e shikon mirë, veçanrisht me mir se veten.
