Poezi nga shkrimtari NEZIR PROKSHI

YJTث MENGJESOR

Dymijvjet të pritëm
Të lëshohësh buzagimeve
Mbi supët e bjeshkve të nemura
Udhëve të Luboteni, Qyqavicës
Cep-em cep kah shpien
Gjeografia e atdheut
Atje në Perandorinë e Butrintit
Sezamit
Ku të dridhëtuara dallëzohën
Durrësi Saranda,Gjirokastra
Ku liqenjtë blerojnë
N’ Paradec,Shkoderë në Lurë
Në Bushat,Has, Fushë Arzë
Të pritnin Yllë mengjesi
Në fusha e shkrepa
Të urë e Milotit
Drejtë kuvendit
Pastaj qdogjë iula kohës

E P I T A F

U nisë nga pranverat e përgjumura
Sall sqotë e përcjellë me ërëra
Të serta
Të kërkoj një mesdite diellore

Ecte mengjeseve të friksuara
Përtej maleve,fushave, oazave
Plotë shkëmbi
Udhëve të pluhërosura
Lakuriqët ia prenin udhët
Guartë e thepisur ia lendonin këmbët
Lëndinat më lule e bare
Ia përgdhelnin ecjen e tij
Dhe një buzëmbemje
Të kroj verdhak
E shuajti etjen
Etjen të mbetur pengë
Kohëve të përflakura.

Titulli: poezi nga shkrimtari NEZIR PROKSHI

A f a r I z m e

1. Frika rrallë mashtron, ndersa shpresa është zanatë I keq.
2. Frika eshtë qelsi për deshprimin e mjerimit.
3. Kopsht I bukur është aj që mbanë gjelbrim çdo stinë.
4. Ta fillosh karierën nga kuajtë është gjeja më e mirë sepse nga këta hajvanë të zotit nuk të vien asnjë intrigë.
5. gjithë ata që rrexohën në karierëë e pësojnë prej intrigave që u vijnë prej ish bashkëpunëtorve të tyre.
6. Kush kërkon drejtsi, është denuar loo vjet më parë.
7. Ai që nuk din për vete, nuk din as për në gjeti.
8. Po shijimin e hidhërimit nuk shijohët e embla.
9. Leni budallanjët të flasin,dituria ka vleren e vet të patjetersueshme.
10. Arsyja shkaktonë plagë, atom und ti sheroj vetem koha.
11. Prej një trungu del lisi që nuk ka nevojë me e drejtue, e ngjetë shpesh që prej të njejtit trung del lisi që loo pyka me ja dha nuk ka kush që e qet në hatullë.
12. Kur shtrohet sofra e ulën l2 burra mos thuaj nuk e ha një jemek që servirohet se e ha gjuhen dhembë(M.P).
13. Eshtë koha të mendojmë për fartin tonë kolektiv…
14. Qdo njeri zihet në yndyrën e vet.
15. Kur njeriu është I smuar nuk duhët ti bjer burisë.
16. Qdo kush mundet e dinë me kendue në kerstin vetëm,por në odë burrash është pak më zor me kenë këngëtarë
17. Burr e udhëheqsi I mirë është si dielli,benë dirtë e nxenë për të gjithë njësoj.
18. Njeriu në mal të huaj nuk zgjedh dru, por prêt me radh të drejta dhe të shtrembrta,kurse në mat të vet I zgjedh vetëm ato në të shtrembrat.
19. MENDIME POPULLORE Tث MOQME
20. Qoft me fat, qoftë pa fat,I padishmi është I ngratë

Titulli: poezi nga shkrimtari NEZIR PROKSHI

Pershendetje miqe te nderuar
poeti ne fjale eshte babai im
edhe pse nuk kam arritur te jem ne
hapat e tij
po mundohem disi
ti qendroj pran

sheki said:

yjtë mengjesor

dymijvjet të pritëm
të lëshohësh buzagimeve
mbi supët e bjeshkve të nemura
udhëve të luboteni, qyqavicës
cep-em cep kah shpien
gjeografia e atdheut
atje në perandorinë e butrintit
sezamit
ku të dridhëtuara dallëzohën
durrësi saranda,gjirokastra
ku liqenjtë blerojnë
n’ paradec,shkoderë në lurë
në bushat,has, fushë arzë
të pritnin yllë mengjesi
në fusha e shkrepa
të urë e milotit
drejtë kuvendit
pastaj qdogjë iula kohës

e p i t a f

u nisë nga pranverat e përgjumura
sall sqotë e përcjellë me ërëra
të serta
të kërkoj një mesdite diellore

ecte mengjeseve të friksuara
përtej maleve,fushave, oazave
plotë shkëmbi
udhëve të pluhërosura
lakuriqët ia prenin udhët
guartë e thepisur ia lendonin këmbët
lëndinat më lule e bare
ia përgdhelnin ecjen e tij
dhe një buzëmbemje
të kroj verdhak
e shuajti etjen
etjen të mbetur pengë
kohëve të përflakura.

Click to expand...

Vjeresha per me te vegjelit nga poeti N.PROKSHI

Nezir PROKSHI



HAJDE FIQ

Nga Golemi
Ditë për ditë
Muharremi
Vjen me fiq
Të ngarkuar
Mbi gomar
Dy kofinjë
Me fiq e dardhë
Më të z’bardhë
I bie n’pazar
Ndalon n’pllazhë
Se ka shum miq
Hajde fiq
Hajde fiq

I shërben
Me plotë ngrohtësi
Nga gjithë bota
Pleqë e fëmijë
Plotë buzëqeshje
E kënaqësi
Se i ka miq

Hajde fiq
Hajde fiq
Dhe kështu dita
I shkon mbarë
Ejani miq
Bleni t’freskta
Nektorina
Pjekë i ka’
Diell i mengjesit
Me freskinë
E dallgëve t’detit
Hajde miq
Ejani miq
Nektorina
Dardhë e fiq
Udhëroni miq
Të pjekur fiq
Të ëmbel fiq
Dhe kështu verës
Në Perdrini
Gëzuar ardhëshin
Shumë fëmijë.
Po s’erdhi Flutura
Nga Bishtazhini
Do me ik
O miq frymzimi
Urdhëroni fëmijë
Ejani miq
Nektorina
Dardhë e fiq

Hajde fiq
Hajde fiq
Nektorina
Dardhë e fiq
Nezir PROKSHI



HAJDE FIQ

Nga Golemi
Ditë për ditë
Muharremi
Vjen me fiq
Të ngarkuar
Mbi gomar
Dy kofinjë
Me fiq e dardhë
Më të z’bardhë
I bie n’pazar
Ndalon n’pllazhë
Se ka shum miq
Hajde fiq
Hajde fiq

I shërben
Me plotë ngrohtësi
Nga gjithë bota
Pleqë e fëmijë
Plotë buzëqeshje
E kënaqësi
Se i ka miq

Hajde fiq
Hajde fiq
Dhe kështu dita
I shkon mbarë
Ejani miq
Bleni t’freskta
Nektorina
Pjekë i ka’
Diell i mengjesit
Me freskinë
E dallgëve t’detit
Hajde miq
Ejani miq
Nektorina
Dardhë e fiq
Udhëroni miq
Të pjekur fiq
Të ëmbel fiq
Dhe kështu verës
Në Perdrini
Gëzuar ardhëshin
Shumë fëmijë.
Po s’erdhi Flutura
Nga Bishtazhini
Do me ik
O miq frymzimi
Urdhëroni fëmijë
Ejani miq
Nektorina
Dardhë e fiq

Hajde fiq
Hajde fiq
Nektorina
Dardhë e fiq

Durrës,28.6.2007

PO VIJNث NIPAT
NGA KURBETI


Në portën e Durrësit
Një mengjes vere
Plotë me aromë deti
Një gjysh nga Kosova
I hamendur pretë
Nipat nga kurbeti

Po vijnë,thonë po vijnë
Dy anije të bardha
Me velët mavi
O sa qenkan mbushur
Qindra autobusa
E njëmijë vetura
Përplot me fëmijë

Gjushi në dhomë gjumi
Nipat në anije
S’shtinë kurr gjum në sy
Athua dallgët në mesdet
Do u përgdhelin ëndrrat
Pllumbave – nipave t’mi

Ata kanë shumë ëndrra
Tretur larg në kurbet
Të ngrohta i mbajnë në zemër
I tregojnë ngadale
Kur flijnë e pushojnë
Në të gjyshës preher

V L O R A

Vlora është një mbretëri
Në at mbretëri një shtepi
Në t’saj vërandë
Ballë detit
Një flamur
Në at flamuar
Një datë kuror
1912.
28.Nëntor
Të praruar
E ngrit një dorë
Dorë e fortë
Dorë graniti
Ismajl Qemajli
Lartë e ngriti

SULMET E BARBARVE

Në trupin tënd hodhen
Me topa granata
Në furrat rotulluese
Në axhaqet e gjata.

Ata që të gjuajtën
Ishin serb barbar
Korrb e paten zemrën
Fytyrën të pa larë.

Kush të hodhi bombe
Vëlla mbi atë çati
Kurr gëzim mos past
N’votër plleshmeri.

Kush të hodhi bombe
Gjigant n’shtatin tënd
N’truall të vet mos past
Dritë,diell as hënë.

Se ne po gjallërojmë
Në troje tona të lirë
Po mjekohen plaget
Shtepit janë përtrirë.

Në ara mbet djerrina
Po buqet traktori
Rrugë të reja n’fshatra
Hap eskavatori.

Maleve po i qepen
Rrugët me asfalt
Të madhërishem dëshmoret
Vlersohen shumë lartë.

Ata që u fliuan
Në altar të lirisë
N’gjemën e atdheut
Sulm i bën serbisë

Në vend krojeve të bërë
Katran me uj të zi
Nga bjeshkët po rrjedh
Uj të paster në shtepi.

Fëmijtë me zë bilbili
Ja thonë zeshem këngës
Plotë me rreze dielli
Mbushin prehrin nënës.

Ai preher i nënës
Që rriti Adema
Sikur Mic Sokoli
U hodhen n’bedena.

Në furrat rotulluese
Sot shkrihet çeliku
Sa e pasur Kosova
Të pelcas armiku.

Në furrtara të larta
Shqiponja atje ndrit
T’niklit tonelata
Shkrihen për një ditë.

Tonelata Nikeli
اelik e dukat
Duart tona punëtore
S’ndalen ditënatë.


Duart tona punëtore
Ndertojnë ardhmerin
Pas e kanë të shenjtën
Rinin dhe ushtrinë.

Titulli: Poezi nga shkrimtari NEZIR PROKSHI

Nga Golemi
Ditë për ditë
Muharremi
Vjen me fiq
Të ngarkuar
Mbi gomar
Dy kofinjë
Me fiq e dardhë
Më të z’bardhë
I bie n’pazar
Se ka shum miq
Hajde fiq
Hajde fiq

I shërben
Me plotë ngrohtësi
Nga gjithë bota
Pleqë e fëmijë
Plotë buzëqeshje
E kënaqësi
Se i ka miq

Hajde fiq
Hajde fiq
Dhe kështu dita
I shkon mbarë
Ejani miq
Bleni t’freskta
Nektorina
Pjekë i ka’
Diell i mengjesit
Me freskinë
E dallgëve t’detit
Hajde miq
Ejani miq
Nektorina
Dardhë e fiq
Udhëroni miq
Të pjekur fiq
Të ëmbel fiq
Dhe kështu verës
Në Perdrini
Gëzuar ardhëshin
Shumë fëmijë.
Po s’erdhi Flutura
Nga Bishtazhini
Do me ik
O miq frymzimi
Urdhëroni fëmijë
Ejani miq
Nektorina
Dardhë e fiq

Hajde fiq
Hajde fiq
Nektorina
Dardhë e fiq

Poezi te shkeputura nga vepra "qiejt ilirjan"te poetit nezir prokshi

VARGJE ZJARRI

Lëreni atdheun të qetë
Gjurmë të kuqërremta ndrijnë
Me bardhësinë e paanë
Aty ku në Arbërinë e Vogël
Brezat vijnë lulja shkëmbi lisat
S’deshën vend për djajtë
Vritni derrat ju të gjallët e mi
Epitafet do të jenë më të qetë
Elegjisë do t’ ia them prapë për miken
Pas ëndrrës me një tjetër diell
Që më zgjon dhe përgjërimin
Në Dardaninë time
Mes luftërash e bubullimash përftuar
Duke i fshehur dhe ofshamat
Këtu e deri në det
I lirë të jem me të shenjtit e mi
Lejlek shtegtar prehet buzë lumit tim
Si shqiponja mbi kalanë e lashtë
Me kohën në kërkim
Dhe me dashurinë tënde mëmë


MOT I PثRDALث

Aspak s’bën nder
Po qe se përditë endesh kaluar
Përmes shkëmbinjve
Duke kërkuar florinj të magjisë
S’bën nder
Kur çdo ditë harron
Nga një fjalë
Që lidhet me artin e jetës

ثshtë turp
Kur përnatë humb
Nga një yll
Duke ikur
Nga lëvozhga jote
Duke ikur nga trungu
Rropatu me hijen
Me jetën
Strehim mos kërko
Nga Djalli

Po qe se ikën
Në kohë rrëmuje
Flakë fërfllazë


10

Të gjitha kullat e përjetësisë
Kulmet e faltoreve
Flejnë në ritual
Zbulohet moti i përdalë
I gozhduar në kryq
Një zjarr idhnak
Lëshon tym e nuk pëlcet
Në majë të Dardanisë
Xhelatët tash e dy mijë vjet
Duan të më djegin
Të zdukur të tretur më duan
Tash gjithçka duket e përflakur
Shtëpitë hambarët digjen
Gjyshja hap derën e bagëtive
Mos të piqen për së gjalli
Të lidhura në zinxhir
Që mos t’u dëgjohen britmat
Në këtë rrëmujë
Gjyshi duke kërkuar barëra mjekuese
Për nipi çunin
Për të plagosurit dhe për vete








11

Mbijetesa është shpresa që kemi
Dhe zërin e luftëtarëve të lirisë
Në shtatë gryka që kanë zënë pritë
Kur buritë jehojnë nga majat e blerta
Kur shuhen e zbuten zjarret
Kur tymi tretet
Gjarpërinjtë do të ikin
Me flakët e djallit




LAK E GJAK

Si në përflakje më kujtohen
ثndrrat fëmijërore
ثndrrat djaloshare
Ishte mot me shira e shqotë
Erëra të forta
Kishim të ftohtë
Të uritur ishim
Megjithatë
Në fund të errësirës
Dritëronte një yll
Yll shprese
Moti hapej
Nën qiellin e errët
Vetëtimash të përflakura
Bubullimë e rrëmujë kishte

Koha ishte gjak e lak
Për besë nuk me kujtohet
Dielli
Hëna as yjet






13

Mbase ata bënin rrugëtimin e vet
Duke u shtirur të shurdhër
Dhe kurrë s’më kujtohet
As që ka tani rëndësi
Tregohej nga një i moshuar
Që kishte gëlltitur zjarr të ngurtë
Hi të bërë llavë
Sikur në përrallë
Lak e gjak or bir
Të përndjekur
Gati të përmbysur në humnerë

E unë ëndërroja
Një majë mali
Plot tatëpjeta
I rrëpishëm
Apo një kohë tjetër
اuditërisht
Ndihesha shumë afër
Ndihesha shumë larg
Apo dhjetë mijë vjetdritë

ثndrra qoftë e ndriçuar
Askush të mos ndiejë frikë
Yjet dhe gurët le të kremtojnë
Të frikësuarit të mos kthehen kurrë
Era dhe toka janë pranë meje

Prishtinë, korrik 1998


Nث PIKث Tث DITثS

Të marrtë tuna të marrtë
Qyqevica ime e lartë
Qyqevica ime krenare
Në hartën e fiksuar ballkanike
Ballkanit që dridhej e strukej
Nga tehmbrehta e Ahmet Delisë
E laps i Hasan Prishtinës
Ju marrtë tuna ju marrtë
Ju livadhe të Galicës
Sofër dhe fushëbetejë e trimave
Të Azemit
Ju shkrepave të Lobovecit
E të Mikushnicës
Që në hartën e botës u skicuat
Si vende që s’duan pushtues













ثNDRRAT E DITثS

ثndrrat e ditës
Bredhin lirisht salloneve të mëdha
Galerive me piktura moderne
Kopshteve hijerënda
Me fontana si femrat e pallateve
Të sulltanëve hanë mish thëllëzash
Mish të drerëve hanë trupin
E pastrojnë me qumësht dhie
Që vashat e sjellin nga bjeshka
Dhe vallëzojnë në ehon e gjëmimeve
ثndrrat e ditës
S’çajnë kokën për ndërgjegje
Ofshamën e kanë të përflakur
Mos të ngutemi pra
Pas lojës me gjarprin
Të bëhemi çfarë duhet të jemi
Shporuni pra nga unë
ا’na duhet kjo çmenduri


17.06.1998










Nث PIKث Tث NATثS

Errësira çdo gjëje ia zë frymën
Rrugicave e degëve të vetmuara
Një këngë e mekur më vjen
Në pikë të natës
Kur yjet dashurohen në hënë
Cila fjalë do ta thërrasë
Bardhësinë
Shpresa është nganjëherë
Ves i keq

Nezir Prokshi

Nezir PROKSHI:








HOMAZHE TE HIDHURA


UDHET E MIJA

Në agraja zallinore
Nëpër ara bukatore
N’çuka e kodra
N’gjitëshin shpatit
Në kohë të diellta
Kthesave të fatit

Më ëndërra e lule
Dorë për dore
Udhët e mija fëmijnore.

N’blegrimë delesh
Tinguj fyelli
Në barë e lule në luadhe
Në shtërngatë, shi e breshër
Nëpër shkronja n’Abetare

Me Naimin e اajupin
Më këngë n’Kulla Dreniçare
Më Azemin e Shabanin
Udhët e mija djaloshare

Në kështjalla dije, kabinete
Në Jubile të Skënderbeut
Më të begatë e shtronim sofrën
Në log të Dijes e t’Atdheut

Me Demaqin, Rexhep Qosjen
Bashkë me Trimat e Lirisë
U burrërua Adem Jashari
Udhëve të zjarrëta t’Shqipëtarisë



FESTA JONث

Ditëlindjen tënde vonë do ta festoj
Me buzëqeshjen hidhërimin
E gëzimin tënd
Sa kohë gjumë u dashka miku im
Që ëndrrat të zgjojnë kryelartë
Në motet e vrenjtura
Plot shtrëngatë
E rëndë rrënimtare është ditëlindja jote
Ku gjaku dhe zëri i kujtesës të zënë
Fushave e kodrave dardane
Motive radhë më radhë
Vetëm të dehur
Dhe në ëndërr ishim të lumtur



K O H A

Rrjedh nëpër kohë
Gjithçka
Dhe nuk kthehet mbrapa

Njëmijë fytyra
Ngritje nervash, temperaturë
Hyjnë në mua
Dhe loz, loz si djall
Me imagjinatën e ëndrrës
Prej një pamje në tjetër

Koha s’i mjafton ikjes
Kohë s’ka të zgjohet me ferkun
Dhe mbetët e varrur në Univers
O Zot sa mallëngjyese
O zot sa madhështore



MALLI MBI QEPALLث

Malli më ka rënë
Një mall mbi qepallë
Ta shoh Rifat Kukën
E mendja më thotë
Ai vdiq një Shtatori
Pranë pulëbardhave në Ulqin
Nga merrte përherë frymëzim

Malli se ç’më ka marrë
I fortë ai mall
Ta shoh Iljaz Prokshin
Sytë gjithë shkëlqim
E vëllai më thotë
Ai u dogj para kohe
Me këngë drenicare
Për një ikonë
Të Dardanisë shqiptare

Se ç’më ka marrë malli,
Të tërin më ka rrëmbyer
Për Ymer Elshanin
Me këngët plot magji
E vëllai më tha
Ai përgjysmë e la
Gotën e dhembjes
Një kobditë të përflakur
Të gjakosur deri në çmenduri
11 gusht 2008


Mث PRIT Tث RROTA E KUQE

Të Rrota e Kuqe me prit
Nisemi këmbë po deshe
Udhës së Kombit sheshojmë
Malet më maja,lugaja e kroje

Nipat atje po lahen në det
Të Shkembë i Kavajës
Vere vehtën në ballë
Anës së detit, diell plot diell
Vetëm bubullimë shekujsh
Dukën se dalin nga Shkëmbi

Të Rrota e Kuqe më prit
Në dhjetë pa pesë të mengjezit
Nipat me anije kanë ardhë
Ku nis e sosë Rruga Egnatia


Kjo ishte jehonë e përflakur
Zjarr që merr masive malesh
Këngë në ritmin e dhembjeve
Fushë pa ngjyrë e rrahur
Nga potkonj mallëngjyes
Muranë me parulla të grisura
Simbole magjike
Në universin e tërbuar
Copa librash
Flamuj të shpuar
Udhëve të djegura
Vetulla mali
Me shkëmbinj të verdhë
Flakë rrufesh tym i errët
Vaje me bubullimë
Pranë nderimit të fundit
Me heshtje njeriu
Me heshtje të çuditshme
Me dajret e natës




TEK URA

Ura mbi lumin Drenicë
Nuk ka arkitekturë klasike
Një meskënd magjepsës ka
Sa herë vjen pranvera
Në perëndim
Drenica vërshon me ujë
Tokat pëllëmbë më pëllëmbë
Në lindje
Vërshon dhe dashuria
Tek ura takohen
Dy degë të lumit
Dhe dy mijë nxënës të rinj
Të gjimnazit “Skënderbeu”




RAPSODI POPULLORE

E pyetën njëherë
E një Mot
Plakun e urtë të Brigjeve të Thata
Në një të pame mortore
ا’bereqet bën kjo tokë or
Rritet gruri fasulja shalqiri
Trangujt qepët
Jo tha zotëri
- Po misrin elbin
I bënë kjo tokë
Verave të mbara
Me shi shumë shi zotëri

Pse rrini këtu pra
Djemtë na i bënë
Të sertë
Burrëror
Dhe rrimë këtu zotëri
Tash e kushedi sa shekuj

Vërboc, 20 mars 1998




BOTA


Mbi shpinë mban gdhirjet
Pikditët errësirën
Një sy rri zgjuar
Në shtatin e saj rritet
Buka dashuria hidhërimi
Nga treqind e gjashtëdhjetë këmbë udhë
Hapat i përgjojnë
Për çdo stinë ndërton nga një shtëpi
Rreth saj sillet toka
Rreth tokës sillet bota


13.6.1997





TE KULLA E TAHIR BERISHثS

Ti që do të soditësh
Nga kjo rrafshnaltë
Sot
Nesër
Mbase kulla s’do të ketë gjurmë
As ky mur i filluar
Dëgjo
Ti dhe pasardhësit e tu
Prej këtu edhe unë
Prishtinën
Malet e Leopartës
Qyqevicën
Pullazet e shtëpive
Tej Gurit të Plakës
Tej Fushës së Mollës
Kalasë së moçme
Brezaret e ftonjve
Në truallin e Shentinëve

Te këmbë e Mujit
Një mijë shekuj i kam trilluar
Duke medituar
Sa hijshëm rrinte e kuqja në të zezën

Kundruall qiellit të hirtë
E ishte ditë vere
Bënte vapë
Dukshmëria s’ishte e qartë
Ditë e shënuar thoshin
Duke raportuar gazetat e kohës
Gjithë ç’kisha parë në këtë fushnaltë
Te Kulla e Tahir Berishës

Dhe ishte ditë vere
Ardhmëria ishte
Në urtësinë e tij
Kur të zotërojë dija mbi këto troje
Thoshte
Djalli në ikje do të thyejë qafën
Ju do ta thërrisni veten
Shekujt do të grinden e grinden
Bota do të sillet vërdallë
Këtyre grykave me zhurmë
Në një sofër të madhe
Pastaj kënga

Gjithë shkëlqim do të duket
Drenica ime që lufton për liri
Drenica ime e urtë
Drenica e përflakur nëpër kohë

Prishtina
Qyqevica
Leoparta
Pëllëmbë më pëllëmbë
Do ta shoh
Gjeografinë e Atdheut




SHENIM BIBLIOGRAFIK

Gjysmë dekada e katërt
Erdhi me një sëmundje të keqe
S’linte kope të plotë
E ngordhjet dukeshin kudo
Erë të rëndë kundërmonin

Po gjysmëmbota jetonte në shpresë
Për një diell që do të ndriste errësirën

E zhurmshme ia behu dekada e pestë
Atdheu kish veç ankth gjëmë dhe uri

Djajt zunë pritë lëmsh bënin botën
Dasmat festëlindjet ditët mortore
Vallet dhe këngët e çikave
Lojërat e burrave këngën e vajin e fëmijëve
Gjithë festonin në ditët pa festë

Dhe liri i thoshin kohës gjëmë rrëmujës
Shiut stuhisë erërave Shpresë u thoshin
Dhe ia behu e gjashta dekadë me hije bjeshke

Në kërkim të një dielli ëndërrimtar
Në do shkëndija valëvitëse
Me fjalë e shpirt nëpër dhëmb
Demaçi nis lojën me “Gjarpinjtë e gjakut”
Dauti me “Plisat e Kuq”

Drenicë e Fazli Greiçevcit
U mbështoll Kuq e Zi
Me flamur dhe mbeti përjetësisht
Nën qiellin yjeplot
Nga derdhej në shi
Atë mot toka seç u qull nga shiu i vjeshtës
Pranverën e bëri të blertë
Seç lulëzuan lulet seç bleruan fushat
Dhe erdhi tjetër kohë
Një mesëndërr e zhgjëndërr
Që i thoshim Liri

Vargje per te gjithe

NEZIR PROKSHI








LAKURIQET E NATES



SHABAN PALLUZHA

Ku është ajo grykë ai lak
Ku zë në thua historia rrokjet fjalët
Kënga ku merr flakë shkëmbi
Ku është Kulla e Hadakut
Kroi i Muçës
A janë mplakur hijet mrizet pritat
A i ka rreshkur dielli
Po Plaku fjalëpak
Ka gjurmë ka nam
Plaga e përflakur gjurmëve të kohës
Ku është fshehur
Po tradhtinë a e përkëdhel harresa
A kanë gjurmë pushka krismat
A dëgjuan moteve po kumti
Kumtin e mbetur udhëve të pluhurosura
Sa e bartën Kullat odat
Në ç’kohë në ç’vend jehuan pushkët
Kur marshonin brigadat e përgjumura
E shtigjet e udhëve deri në Llap
A i mbante një Burrë një sy
Me shpirt të butë në atë butësi اelik
Sy i Shaban Palluzhës
Me trimat e kombit
Dhe Mehmet Gradicën

Do të kthehemi në shtëpitë tona
Të vrerosur do të kthehemi
Në Drenicën tonë të tradhtuar
Po zjarri na ndjek pas
Po vatrat digjen flakë
Sa dimra të acartë Drenicë
Sa shekuj Kosovë
E përflakur me djaj
U shemben përtokë Kullat e gurta
Dhe kushtrimi për luftë اlirimtare
Të hëngri me moh
Të pranguar e dajak
Edhe lumenjtë i bëri kuq - gjak e Ne

Shqip jetonim në shtëpitë tona
Në kulla tona në Tokën tonë
Me dhembjen e ndryrë në kraharor
ثndërrimtarë mbetëm
Me sy nga vetëtimat përflakjet

Dhe s’kërkonim asgjë
Më shumë se dritë
Asgjë më shumë së frymëmarrje
Asgjë më shumë se Liri
Po zjarri do të mbetet i ndezur
Po amaneti do të përcillet brezave
Derisa të shkrep një rreze -
NJث Diell tjetër në Qyqevicë
Një ADEM të lindë
Në Drenicë


Më 5 mars 20011






ثNDRRAT E DITثS

ثndrrat e ditës
Bredhin lirisht salloneve të mëdha
Galerive me piktura moderne
Kopshteve hijerënda
Me fontana si femrat e pallateve
Të sulltanëve hanë mish thëllëzash
Mish të drerëve hanë trupin
E pastrojnë me qumësht dhie
Që vashat e sjellin nga bjeshka
Dhe vallëzojnë në ehon e gjëmimeve
ثndrrat e ditës
S’çajnë kokën për ndërgjegje
Ofshamën e kanë të përflakur
Të mos ngutemi pra
Pas lojës me gjarprin
Të bëhemi çfarë duhet të jemi
Shporuni ndaj nga unë
ا’na duhet kjo çmenduri


17.6.1998


Nث PIKث Tث NATثS

Errësira çdo gjëje ia zë frymën
Rrugicave e degëve të vetmuara
Një këngë e mekur më vjen
Në pikë të natës
Kur yjet dashurohen në hënë
Cila fjalë do ta thërrasë
Bardhësinë
Shpresa është nganjëherë
Ves i keq




DAJRET E NATثS

Kjo ishte jehonë e përflakur
Zjarr që merr masive malesh
Këngë në ritmin e dhembjeve
Fushë pa ngjyrë e rrahur
Nga potkonj mallëngjyes
Muranë me parulla të grisura
Simbole magjike
Në universin e tërbuar
Copa librash
Flamuj të shpuar
Udhëve të djegura
Vetulla mali
Me shkëmbinj të verdhë
Flakë rrufesh tym i errët
Vaje me bubullimë
Pranë nderimit të fundit
Me heshtje njeriu
Me heshtje të çuditshme
Me dajret e natës



LAKURIQثT E NATثS

Nëpër këtë natë memece
Shporre magjinë e përflakur
Që frymën ta zë
Me një ritëm dinak
Shporruni nga unë
Ju ushtarë me fytyra barbare
Se lojën e djallit e mësuam
Ikni nga kujtesa ime
Ju lakuriqët e natës
Ik edhe ti
اmenduri e fikur strehëve të rrugëve
Kthetrat tuaja më plagosën
Zëri më është bërë i vrazhdë
Derisa Pranverë e Shirave erdhi
Me magjinë e Shentinëve
Udhëve të harruara në flakë e tym
E një shterpësi errësi troket
Një zë i nemitur që merr flakë majave
Dhe netët të shkujdesura radhiten
E bie në gjumë të përgjumur
Si lakuriqët e natës

26.5.2005

SHI ME DIELL

Na i morën një të marteje
Data nuk më kujtohet
Një shi i purpurtë rigonte imët i përflakur
Nga rrezet e largëta të diellit shi idhnak
Me diell
Dymbëdhjetë ishin ata
Nga shtëpitë i nxorën ua pamë
Vetëm shpinën kokat në anën e pasme
Plisa të bardhë vetëm tre
Në sokak ku është ngritur tash ajo shtëpi
Vetëm këta ishin
Qentë lehën në barbarët
Por s’patën dhëmbë që t’i kafshonin
Nga sofrat e mëngjesit na i morën
Bukën ndër duar ua lanë
Fëmijët në prehër i kishin
Edhe nuset në Sy i kishin
Dhe s’u kthyen më kurrë
Qoftë e bardhë shpresa
Pa mort pritja

Pranverë, 1999













HOMAZHE TE HIDHURA


UDHET E MIJA

Në agraja zallinore
Nëpër ara bukatore
N’çuka e kodra
N’gjitëshin shpatit
Në kohë të diellta
Kthesave të fatit

Më ëndërra e lule
Dorë për dore
Udhët e mija fëmijnore.

N’blegrimë delesh
Tinguj fyelli
Në barë e lule në luadhe
Në shtërngatë, shi e breshër
Nëpër shkronja n’Abetare

Me Naimin e اajupin
Më këngë n’Kulla Dreniçare
Më Azemin e Shabanin
Udhët e mija djaloshare
Në kështjalla dije, kabinete
Në Jubile të Skënderbeut
Më të begatë e shtronim sofrën
Në log të Dijes e t’Atdheut

Me Demaqin, Rexhep Qosjen
Bashkë me Trimat e Lirisë
U burrërua Adem Jashari
Udhëve të zjarrëta t’Shqipëtarisë

Prizren, 10.6.2010

FESTA JONث

Ditëlindjen tënde vonë do ta festoj
Me buzëqeshjen hidhërimin
E gëzimin tënd
Sa kohë gjumë u dashka miku im
Që ëndrrat të zgjojnë kryelartë
Në motet e vrenjtura
Plot shtrëngatë
E rëndë rrënimtare është ditëlindja jote
Ku gjaku dhe zëri i kujtesës të zënë
Fushave e kodrave dardane
Motive radhë më radhë
Vetëm të dehur
Dhe në ëndërr ishim të lumtur

16.1.1998

K O H A

Rrjedh nëpër kohë
Gjithçka
Dhe nuk kthehet mbrapa

Njëmijë fytyra
Ngritje nervash, temperaturë
Hyjnë në mua
Dhe loz, loz si djall
Me imagjinatën e ëndrrës
Prej një pamje në tjetër

Koha s’i mjafton ikjes
Kohë s’ka të zgjohet me ferkun
Dhe mbetët e varrur në Univers
O Zot sa mallëngjyese
O zot sa madhështore

13.11.2008

MALLI MBI QEPALLث
Malli më ka rënë
Një mall mbi qepallë
Ta shoh Rifat Kukën
E mendja më thotë
Ai vdiq një Shtatori
Pranë pulëbardhave në Ulqin
Nga merrte përherë frymëzim

Malli se ç’më ka marrë
I fortë ai mall
Ta shoh Iljaz Prokshin
Sytë gjithë shkëlqim
E vëllai më thotë
Ai u dogj para kohe
Me këngë drenicare
Për një ikonë
Të Dardanisë shqiptare

Se ç’më ka marrë malli,
Të tërin më ka rrëmbyer
Për Ymer Elshanin
Me këngët plot magji
E vëllai më tha
Ai përgjysmë e la
Gotën e dhembjes
Një kobditë të përflakur
Të gjakosur deri në çmenduri
11 gusht 2008


Mث PRIT Tث RROTA E KUQE

Të Rrota e Kuqe me prit
Nisemi këmbë po deshe
Udhës së Kombit sheshojmë
Malet më maja,lugaja e kroje

Nipat atje po lahen në det
Të Shkembë i Kavajës
Vere vehtën në ballë
Anës së detit, diell plot diell
Vetëm bubullimë shekujsh
Dukën se dalin nga Shkëmbi

Të Rrota e Kuqe më prit
Në dhjetë pa pesë të mengjezit
Nipat me anije kanë ardhë
Ku nis e sosë Rruga Egnatia



DAJRET E NATثS

Kjo ishte jehonë e përflakur
Zjarr që merr masive malesh
Këngë në ritmin e dhembjeve
Fushë pa ngjyrë e rrahur
Nga potkonj mallëngjyes
Muranë me parulla të grisura
Simbole magjike
Në universin e tërbuar
Copa librash
Flamuj të shpuar
Udhëve të djegura
Vetulla mali
Me shkëmbinj të verdhë
Flakë rrufesh tym i errët
Vaje me bubullimë
Pranë nderimit të fundit
Me heshtje njeriu
Me heshtje të çuditshme
Me dajret e natës

TEK URA

Ura mbi lumin Drenicë
Nuk ka arkitekturë klasike
Një meskënd magjepsës ka
Sa herë vjen pranvera
Në perëndim
Drenica vërshon me ujë
Tokat pëllëmbë më pëllëmbë
Në lindje
Vërshon dhe dashuria
Tek ura takohen
Dy degë të lumit
Dhe dy mijë nxënës të rinj
Të gjimnazit “Skënderbeu”

4.4. 2005

RAPSODI POPULLORE

E pyetën njëherë
E një Mot
Plakun e urtë të Brigjeve të Thata
Në një të pame mortore
ا’bereqet bën kjo tokë or
Rritet gruri fasulja shalqiri
Trangujt qepët
Jo tha zotëri
- Po misrin elbin
I bënë kjo tokë
Verave të mbara
Me shi shumë shi zotëri

Pse rrini këtu pra
Djemtë na i bënë
Të sertë
Burrëror
Dhe rrimë këtu zotëri
Tash e kushedi sa shekuj

Vërboc, 20 mars 1998


BOTA


Mbi shpinë mban gdhirjet
Pikditët errësirën
Një sy rri zgjuar
Në shtatin e saj rritet
Buka dashuria hidhërimi
Nga treqind e gjashtëdhjetë këmbë udhë
Hapat i përgjojnë
Për çdo stinë ndërton nga një shtëpi
Rreth saj sillet toka
Rreth tokës sillet bota


13.6.1997

TE KULLA E TAHIR BERISHثS

Ti që do të soditësh
Nga kjo rrafshnaltë
Sot
Nesër
Mbase kulla s’do të ketë gjurmë
As ky mur i filluar
Dëgjo
Ti dhe pasardhësit e tu
Prej këtu edhe unë
Prishtinën
Malet e Leopartës
Qyqevicën
Pullazet e shtëpive
Tej Gurit të Plakës
Tej Fushës së Mollës
Kalasë së moçme
Brezaret e ftonjve
Në truallin e Shentinëve

Te këmbë e Mujit
Një mijë shekuj i kam trilluar
Duke medituar
Sa hijshëm rrinte e kuqja në të zezën

Kundruall qiellit të hirtë
E ishte ditë vere
Bënte vapë
Dukshmëria s’ishte e qartë
Ditë e shënuar thoshin
Duke raportuar gazetat e kohës
Gjithë ç’kisha parë në këtë fushnaltë
Te Kulla e Tahir Berishës

Dhe ishte ditë vere
Ardhmëria ishte
Në urtësinë e tij
Kur të zotërojë dija mbi këto troje
Thoshte
Djalli në ikje do të thyejë qafën
Ju do ta thërrisni veten
Shekujt do të grinden e grinden
Bota do të sillet vërdallë
Këtyre grykave me zhurmë
Në një sofër të madhe
Pastaj kënga

Gjithë shkëlqim do të duket
Drenica ime që lufton për liri
Drenica ime e urtë
Drenica e përflakur nëpër kohë

Prishtina
Qyqevica
Leoparta
Pëllëmbë më pëllëmbë
Do ta shoh
Gjeografinë e Atdheut


DAJRET E NATثS

Kjo ishte jehonë e përflakur
Zjarr që merr masive malesh
Këngë në ritmin e dhembjeve
Fushë pa ngjyrë e rrahur
Nga potkonj mallëngjyes
Muranë me parulla të grisura
Simbole magjike
Në universin e tërbuar
Copa librash
Flamuj të shpuar
Udhëve të djegura
Vetulla mali
Me shkëmbinj të verdhë
Flakë rrufesh tym i errët
Vaje me bubullimë
Pranë nderimit të fundit
Me heshtje njeriu
Me heshtje të çuditshme
Me dajret e natës

TEK URA

Ura mbi lumin Drenicë
Nuk ka arkitekturë klasike
Një meskënd magjepsës ka
Sa herë vjen pranvera
Në perëndim
Drenica vërshon me ujë
Tokat pëllëmbë më pëllëmbë
Në lindje
Vërshon dhe dashuria
Tek ura takohen
Dy degë të lumit
Dhe dy mijë nxënës të rinj
Të gjimnazit “Skënderbeu”

4.4. 2005

RAPSODI POPULLORE

E pyetën njëherë
E një Mot
Plakun e urtë të Brigjeve të Thata
Në një të pame mortore
ا’bereqet bën kjo tokë or
Rritet gruri fasulja shalqiri
Trangujt qepët
Jo tha zotëri
- Po misrin elbin
I bënë kjo tokë
Verave të mbara
Me shi shumë shi zotëri

Pse rrini këtu pra
Djemtë na i bënë
Të sertë
Burrëror
Dhe rrimë këtu zotëri
Tash e kushedi sa shekuj

Vërboc, 20 mars 1998


BOTA


Mbi shpinë mban gdhirjet
Pikditët errësirën
Një sy rri zgjuar
Në shtatin e saj rritet
Buka dashuria hidhërimi
Nga treqind e gjashtëdhjetë këmbë udhë
Hapat i përgjojnë
Për çdo stinë ndërton nga një shtëpi
Rreth saj sillet toka
Rreth tokës sillet bota


13.6.1997

TE KULLA E TAHIR BERISHثS

Ti që do të soditësh
Nga kjo rrafshnaltë
Sot
Nesër
Mbase kulla s’do të ketë gjurmë
As ky mur i filluar
Dëgjo
Ti dhe pasardhësit e tu
Prej këtu edhe unë
Prishtinën
Malet e Leopartës
Qyqevicën
Pullazet e shtëpive
Tej Gurit të Plakës
Tej Fushës së Mollës
Kalasë së moçme
Brezaret e ftonjve
Në truallin e Shentinëve

Te këmbë e Mujit
Një mijë shekuj i kam trilluar
Duke medituar
Sa hijshëm rrinte e kuqja në të zezën

Kundruall qiellit të hirtë
E ishte ditë vere
Bënte vapë
Dukshmëria s’ishte e qartë
Ditë e shënuar thoshin
Duke raportuar gazetat e kohës
Gjithë ç’kisha parë në këtë fushnaltë
Te Kulla e Tahir Berishës

Dhe ishte ditë vere
Ardhmëria ishte
Në urtësinë e tij
Kur të zotërojë dija mbi këto troje
Thoshte
Djalli në ikje do të thyejë qafën
Ju do ta thërrisni veten
Shekujt do të grinden e grinden
Bota do të sillet vërdallë
Këtyre grykave me zhurmë
Në një sofër të madhe
Pastaj kënga

Gjithë shkëlqim do të duket
Drenica ime që lufton për liri
Drenica ime e urtë
Drenica e përflakur nëpër kohë

Prishtina
Qyqevica
Leoparta
Pëllëmbë më pëllëmbë
Do ta shoh
Gjeografinë e Atdheut

Llapushnik, maj-qershor 1998

SHENIM BIBLIOGRAFIK
undje të keqe
S’linte kope të plotë
E ngordhjet dukeshin kudo
Erë të rëndë kundërmonin

Po gjysmëmbota jetonte në shpresë
Për një diell që do të ndriste errësirën

E zhurmshme ia behu dekada e pestë
Atdheu kish veç ankth gjëmë dhe uri

Djajt zunë pritë lëmsh bënin botën
Dasmat festëlindjet ditët mortore
Vallet dhe këngët e çikave
Lojërat e burrave këngën e vajin e fëmijëve
Gjithë festonin në ditët pa festë

Dhe liri i thoshin kohës gjëmë rrëmujës
Shiut stuhisë erërave Shpresë u thoshin
Dhe ia behu e gjashta dekadë me hije bjeshke

Në kërkim të një dielli ëndërrimtar
Në do shkëndija valëvitëse
Me fjalë e shpirt nëpër dhëmb
Demaçi nis lojën me “Gjarpinjtë e gjakut”
Dauti me “Plisat e Kuq”

Drenicë e Fazli Greiçevcit
U mbështoll Kuq e Zi
Me flamur dhe mbeti përjetësisht
Nën qiellin yjeplot
Nga derdhej në shi
Atë mot toka seç u qull nga shiu i vjeshtës
Pranverën e bëri të blertë
Seç lulëzuan lulet seç bleruan fushat
Dhe erdhi tjetër kohë
Një mesëndërr e zhgjëndërr
Që i thoshim Liri

14.7.2008

Titulli: Poezi nga shkrimtari NEZIR PROKSHI

Në lagjen e doktorve
Banonim me prindër
E dy vëllazër
Në një shtëpi
Me fasadë bojë dielli
Thanë
Nga ishujt e çakejve
Erdhen barbaret
Më të madhën pemë n’oborr
E prenë një ditë vjeshte
Mbjellur vite më parë
Babaj me ustajnë Ilir

Tre degë të trasha
Sa beli i ustajtë
Kanë derdhur
Lot dhe dyllë

Në këtë vend thoshin
Do ngritët
Një hambar nga Malet
E Isa Boletinit

Qershia me degët e shtrira
Dhe degëzimet e trasha
Bukuri e sakatosur

S’bënte hije më
Lule as frute të ëmbla

Në lagjen e doktorve
Do kthehemi së shpejti
Me prindër e vëllezër
Me mallin e këngën bashk

Titulli: Poezi nga shkrimtari NEZIR PROKSHI

BARDHثSIA E GURIT

Me shtrydhen e ndrydhën
Me sy te gjelbër
Frushullijnë në erë copëza guri
Ngat trupit tim dhe bijnë në tokë
Si gjethe vjeshte

Në çka do të shndërohem
O zot
Gur të më behën pranverat
Poqëse nuk e mbaj fjalën
Për Plisin, Fisin Lisin

Dua vetëbardhësi
Si një ngjyrë tingulli ne univers
Me peshën e mistershme
Me zërin e heshtjes

Titulli: Poezi nga shkrimtari NEZIR PROKSHI

NثNGUR GJARPثRI

3000 vjet + 20 shekuj
Më rrahën me çekan
Oqeane djerrsë
Mijëra vjet Shi

Mbi mua gjithëherë
Diç hetonin
Përjashta plot vrazhdësi
Përbrenda plot bardhësi

Helmin e mbaja nën lëkurë
Nëngur gjarpëri

Titulli: Poezi nga shkrimtari NEZIR PROKSHI

PO DESHE…

Dikush ta deshi brengën
E mbetur peng
Majave të bardha
Nga plagë e moshës
Mbete ëndërr qiellore

Dikush ta deshi
Hirin, gëzimin, vajin
Në ditët mortore
Dikush ta deshi
Buzëqeshjen
Hijen gërshetin e thyer

Dikush shikimin e thellë
Copë nga hëna
Shikimin e butë
Po deshe
Fshihe mes yjesh

Ditën e mbetur në kujtesë

Titulli: Poezi nga shkrimtari NEZIR PROKSHI

ALTERNATIVA

Zbardhte dita
Emrin nuk ia dinin
Ngrysej nata
Pa emër errësira
Përnatë i zinte gjumi
Me ëndërr diellore

Kur flinin
Nuk mësuan t’i thonë
Gjum as ëndërr
Sa herë i zinte uria
Merrnin malin

Sa herë i merrte etja
Në lugina gjenin lumin
Shuanin etjen
Lumit as ujtë
S’ia dinin emrin

Gjak as mekatë
Në tokën e argjiltë

Titulli: Poezi nga shkrimtari NEZIR PROKSHI

keto poezi jo vetem qe ju kan oferuar lexuesve tane por edhe vendeve qe nuk flasin gjuhen ton dhe jan mirpritur mjaf bukur
lexim te kendshem