Poezi Dashurie

Andon Z. Cajupi - Kopshti I Dashurise


0 pëllumb' i shkruar,
do t'të marr në duar
dhe duke kënduar
gjetkë do t'të shpie:

Në një vend t'uruar
dhe të lulëzuar,
në uj'të kulluar
edhe nën hie;

Afër tek një lumë
ku ka lule shumë,
të biem në gjumë,
hena të na ndrijë;

Yjtë të shikojnë,
zogjtë të këndojnë
edhe të na zgjojnë
dita kur të vijë.

Pa ngrën' e pa pirë
s'mbetemi, moj Mirë,
se u'ndaj të gdhirë
dërgoj e na sjellin:

Qumështë të dhirë
dhe djathë të mirë
pa uj' e pa hirrë,
dhe rrush kur të vjehn;

Ngjalë nga Janina,
mjaltë nga Kanina,
verë nga Voshtina
ujë nga Sopoti;

Mollë nga Horia,
mish nga dhënt' e mia,
desh nga Labëria, —
na e faltë zoti'
 
NE NJE DASHURI TE FORTE…
…hyn i magjepsur
jeton brenda saj i çmendur
dhe del nga ajo idiot…
pastaj gjërat bëhen më të thjeshta
fluturon si gjethja shesheve të gjëra
zbulon rrugë të mëdha me njerëz të vegjël
veçanërisht të padëmshëm për shëndetin
që ngjasojnë aq shumë me njëri tjetrin
me buzëqeshjet e stampuara në fytyrat e lëmuara
të përshëndesin nxehtësisht si reklamues frigoriferësh
dhe janë aq të dashur, oh sa të dashur,
të mirë, të bindur e të urtë
në gjoks një zemër për përdorim të brendshëm
që s’punon me adrenalinë, por me sherbet…
qeshin pa shkak, qajnë nga gëzimi
dhe nuk dashurojnë…
por nëse akoma mbetesh atje brenda
në dashuri pra, pa dalur kurrë
brenda mureve kumbues të saj
edhe ti do të gjesh njerëz si vetja
që në vend të zemrës kanë një granatë
në erë hedhin veten dhe tjetrin
shkrumb e hi natë e tyre më e gjatë
dhe të nesërmen i gjen përsëri atje
mes gërmadhash nën trarë të djegur
duke ndërtuar një çmenduri të re…

© artangjyzelhasani
 
Hajnrih Hajne
Helena
Më je betuar, deri në varr,
Me magjinë tënde më ke folur
Se do më duash tërë zjarr,
Po prapë mbetem i pangopur.
Gojën, te fytyra ime e ver,
Fryma jonë s'ka të sosur
Shpirtin tënd, do ta pi krejt
Të vdekshmit janë të pangopur.
 
Pa fjalë

Unë ty të kuptoja,
Të kuptoja pa fjalë.
Të kuptoja kur ishe e heshtur,
Të kuptoja edhe kur ishe duke qarë.

Ti ishe një grimcë drite,
Ishe një shpresë që më mbante gjallë.
Ti ishe një lule,
Lule shumë e rrallë.
Unë ty të kuptoja,
Të kuptoja pa fjalë.
Sytë e tu flisnin,
Nuk kishte vërtet nevojë për fjalë.
Më the harro,
Më the edhe më fal.
Unë ty të kuptoja,
Të kuptoja pa fjalë.
| Habibe Liko |
74496197_3210507735657925_3825129197014089728_n.jpg
 
Madrigal-Federico Garcia Lorca

Puthja ime qe nje shege
E hapur, e thelle,
Nje trendafil prej letre
Goja jote qe.

Ne sfond nje fushe me bore.

Duart e mia qene te hekurta
Per kudhrat e renda
Dhe trupi yt i lehte
Qe perendimi i nje kenge.

Ne sfond nje fushe me bore.

Ne kafken e madhe te qiellit,
Te bere vrima-vrima,
Si stalaktite varen
Te gjitha “te dua-t” e mia.

Ne sfond nje fushe me bore.

Endrrat e mia femijerore
Shtresa ndryshku kane zene,
Dhimbja ime spirale
E ka zhbiruar henen.

Ne sfond nje fushe me bore.

Tani le te behemi serioze,
Le t’i veme te marrin mesime
Dashurite dhe endrrat e mia
(Meza te vegjel pa sy.)

Ne sfond shtrihet nje fushe me bore.
 
Pleqërishte

Më në fund u plakëm grua,
siç e sheh dhe vetë
me thinja të bardha e rrudha
na mbushi kohë e sertë.

Dhe shëtitjet i rralluam
nëpër dhomë vijmë përqark,
dhe në vend të tyre shtuam
kollën dhe kafenë me pak.
Sa më ka marrë malli, grua
të zemërohem qoftë dhe kot,
si dikur atje tek udha
kur të shihja me një shok.
Ne kemi vite që pasqyrën
e përdorim shumë rrallë
se kemi sytë e njëri-tjetrit
fytyrat tona për t’i parë.
| Ndoc Gjetja |
 
TAKIM


Shpirti i vetmuar përkëdhel mendimin imagjinar të takimit,
duart e nxehta tërheqin trupin e pangopur si ujë,
etje dhe emocion nga ndjenjat e pashuara të puthjes së gojës sate të uritur.
Kujdes psherëtimat!
Trupat i duan rrobat,
goja e pangopur mbi trupin e djersitur,
në dridhjen e dashurisë zbulon si një ishull i ri çdo breg,
e gjen të cfilitur parajsën dhe e gëzon,
duke braktisur me emocion një pëshpëritje,
e si luftëtar tani pushon mbi trupin e djersitur të një dashurie të ngopur.

Francesca Gallello
 
ONCE UPON A DECEMBER…

dhjetor…dhjetor…
të bëj për dhuratë
si ç’më bëre dikur te dikush?

Krishtlindjet janë klonuar
Ravel
Shostakovic
nën flokë dëbore besime të humbura trullosen
gjithshkaja është hic…
fillimi i vonuar gjithnjë është rifillim
e rifillimi s’është tjetër
vec zeroja pas presjes…
Barka e Noes prej kohësh fut ujë
Stacioni i Fundit është bosh
plot me njerëz...
ishim siamezë…
shpinë më shpinë harruar
që njëri të ecte perpara
tjetri ndalonte...zvarritej...
tango me gafore shartuar...
hapa në të kundërt asaj botë të paanë…
vështrimet shtatzënë horizonte të ndryshëm larg
dhe sytë që i shihnin aq pranë
aq pranë…
një kurriz pranë…
dhe erdhi nje cast kur dashuria dremiti
shkujdesur si grua e divorcuar
me vithet kthyer nga ngrohtesia
në një orë të vonë
pa vrare mendjen se cfare do e ngrohte pasketaj...
gjumin e tjetrit përgjuam
ndërsa Yll' i Mëngjesit vidhte ëndrrën tonë...
dhjetor...dhjetor…
të bëj për dhuratë?
nuk jam i bukur…
jam i vetmuar…
por vëmë diku mes ditëve të tua
nëse askënd kjo s’bën të palumtur…
jo pranë të shtunave
se nuk dua t’i shëmtoj…
shpik një ditënatë të re
dhe aty harromë mua…
orendi krishtlindjesh pemëhumbur
fjalë pa gojë
trill i një muzgu gënjeshtar
dashuri pa të dua…
dhjetor…dhjetor...
unë - dhurata jote mbi shpinë
vështrimin ngulur në gjurmët e tua…

©Artan Gjyzel Hasani 2008
 
ti s'erdhe në pranverë,
kur erdhe ti
nuk ishte vjeshtë as verë,
as dimër

kur erdhe ti,
nuk e di saktë çka ishte,
por ishte krejt.
K.K
 
I DEHUN S’JAM…

…dhe kështu perpiqemi
të mos harrohemi
për sa kohë që s’mund të bëjmë
diçka më të mirë...

deri herës tjetër pimë verë
të mos harrojmë tiparet
sytë
harkun e vetullave
ku në funerale triumfesh
parakalojnë zemërimet dhe mëritë
krahët që përqafojnë planetin
oqeanet që mbushin gjinjtë me qumësht perëndimesh
titanikë shtatanikë
që mbyten në një pikë lot
duar kukulle të këputura nga fëmijëria
që ia kemi ngrënë edhe hundën
të qeshurën kur u jepet buzëve
si xixëllonja muzgjeve
sqetullen ku gjejnë strehim
piratët e përtesës sime
dhe prehja anatomike absolute
supet ku arkeologët e dhimbjes kërkojnë
gjurmët e dhëmbëve…
kafshimet…
dhe pastaj sjell ndërmend kërthizën
e këtu unë ndaloj
e nuk shkruaj...
pi pak Chardonnay
“Çar don, ë?”, më pyet gota...
kurs frëngjishteje falas
për konsumatorë besnikë vetmish
dhe orkestër ciganësh...
trullosem edhe më
dhe kujtohem
se kërthiza jote është syri i barkut
foleja ku fluturat flenë
dhe unë nga larg ta mbyll me një puthje
verbohesh
verbohesh
rrëzohesh
rrëzohesh
dhe fluturat zgjohen
pluhur në krahët e tyre bëhemi
ngjyrë pritjeje
aromë prekjesh
mbyllim sytë
dhe verbohemi nga diejt e shpirtit
dalldisemi
fluturojmë deri kur fëmija brenda nesh
na kap
dhe me një gjilpërë na ngjit
në muret e klasës ku të dashuruarit
mësojnë si mbrohet jeta e fluturave
nga flaka e tepërt
dhe
largësitë…
(nga “Amnezia Fatale”, 2019)
©artangjyzelhasani
 
Te kam zemer e te kam xhan
Ndjehem mire kur te kam prane
Rri afer meje, mos u largo
Buzeqesh vazhdimisht, mos u deshpero

Se pas cdo hidherimi vjen gezimi
Do vie dita kur prap do shihemi
Enderrat tona do tbehen realitet
Nese qendrojme bashke e nuk ecim vet
 
Ishte nje poezi casti sapo e dalur nga furra per 40 sekonda :p
 
VETËM ME TY
Me ty do nisesha në çdo udhë,
po të çanim borën.
Në vend s’do të mbeteshim kurrë,
Zemrat s’do thoshin u lodhëm.

Për ty do bëhesha flakë e hekur,
E nuk do të trembesha nga stuhia e vapa.
Nga ty do ndahesha vetëm i vdekur,
Asgjë tjetër s’do më kthente mbrapa.

Edhe vetëtima të më shkarkohej në ballë,
Do mbetesha një vullkan zjarr i pashuar.
Prania jote do m‘a mbante shpirtin gjallë,
Shpirtin do ma mbante të bleruar.
Cit
 
Nje lulez mes nje libri gjeta,
Te thare edhe pa kundermim;
Dhe per nje cast i shtangur mbeta
E humba thelle n’enderrim.
Kur lulezoi? C’pranvere thua?
Kush e keputi edhe ku?
Nje dore e njohur a e huaj?
Dhe pse e vuri valle ketu?
a per kujtim te nje takimi?
Apo per ndarjen plot trishtim?
A per nje endje pikellimi
Ne heshtje fushash pa mbarim?
Ai, ajo, jetojne valle?
Ku thua jane, ku bredhin ku?
Apo mos ndoshta jane thare,
Si dhe kjo luleze ketu?(A.K)

3297e4c820c3082037f15317e4e9-1455759.jpg
 

Attachments

  • 3297e4c820c3082037f15317e4e9-1455759.jpg
    3297e4c820c3082037f15317e4e9-1455759.jpg
    173.1 KB · Shikime: 0
  • 3297e4c820c3082037f15317e4e9-1455759.jpg
    3297e4c820c3082037f15317e4e9-1455759.jpg
    173.1 KB · Shikime: 0
Shpirti i ëmbël

E kane bere me fjale
Hena edhe dielli,
Te na prishin lidhjen,
Me komand nga qielli.

Kur te flesh ti gjume
Une te jem e zgjuar
Ti te jesh ne ender
Une e dashuruar.

Por ti prap ne ender
Fort me Perqafon,
Shpirti yt i embel,
Zgjuar, te mendon

Mimoza Ahmeti
 
Vesë dashurije

Sillet i heshtur an'e mb'anë
Hij' e gjumit të pandalë -
Ku jan' ëndërrat, ku janë
Gjumë ti, të qofsha falë?

Ku 'sh'to! mik'e gjithë ditës
Të m'a shohë shpirt' i sgjuar?
Zjarr' i syrit vetëtitës
Që më pati përvëluar?

Sonte mbeta mun në pisë
Nën' ushtimin e një buje:
Moj motriçk' e vogëlisë
Nuk të shoh, po ti këtu-je...

Ti mendon mi supë t'ime
E mbështetur me një faqe;
Regëtin me deshërime
Zemr' e mbushur me farmaqe

Me flet tinës buz' e shkruar
Fjal'e urt' e gojës s'ate
P'shon për kohën e kaluar
Që më s'vjen që kur na vate;

Që kur lamë shokërinë
Sa zu zemra të buçasi-
Oh! sa shpesh më ven e vinë
Përkëdheljet e çdo çasi!

Pa mendohem me llaftarë
Si te humba posi hije
Sa pikovi lot'i parë,
Posi vesë dashurije
 
Shtomë dashuri, dashuri shtomë ti
o më e ëmbla krizë e times çmenduri
shtoma mbytjen zonja ime
vërtet deti më thërret
shtomë vdekje përmbi vdekje
më ringjall nëse më vret.


O më e ëmbla vajzë mes vajzave të universit
më dashuro
o ti
që për ty dashurinë dogja
mes krahëve më shtrëngo.

Nëse strehim prej meje kërkon ti
do të të strehoj në dritën e syve të mi.

Dashuria jote për mua është hartë
hartë është për mua dashuria jote
asnjë kuptim më nuk ka
harta e kësaj bote.

Jam kryeqyteti më i vjetër i dëshpërimit
jam gjurma e plagës së Faraonit
jam pluhur, pluhur që shtrihet
si i pëllumbit fluturim
prej Bagdadit deri në Kinë.

O harabel i zemrës sime
o prill i shpirtit tim
o rërë e detit
o shpirt i shpirtit
o pylli me ullinj
o shije bore
o shije zjarri
o aromë dyshimi e njëkohësisht besimi.

Kam frikë,
kam frikë nga errësira, të lutem më ndriço
kam frikë,
kam frikë nga e panjohura, të lutem më mbro.
kam ftohtë,
kam ftohtë, kam ftohtë e më mbulo
rri pranë meje e këndo
se që kur linda, që kur linda
vatan ku të mbështes kokën s’po gjej
një dashuri mikeje kërkoj
të më marrë e prapa diellit të më hedhë.

O ndriçuesja e jetës sime
ti më freskon
je kandil për bletën time
rrugën ia tregon.

Atje ku erë limoni kundërmon më ço
me krehër fildishi krihi flokët
më ledhato.

Për ty spirancën e ngrita
shtëpinë dhe të afërmit i lashë
damarët i preva
letërnjoftimin e grisa
këtë botë e braktisa.

Shtomë dashuri, dashuri shtomë ti
o më e ëmbla krizë e times çmenduri.

 
Shtomë dashuri, dashuri shtomë ti
o më e ëmbla krizë e times çmenduri
shtoma mbytjen zonja ime
vërtet deti më thërret
shtomë vdekje përmbi vdekje
më ringjall nëse më vret.


O më e ëmbla vajzë mes vajzave të universit
më dashuro
o ti
që për ty dashurinë dogja
mes krahëve më shtrëngo.

Nëse strehim prej meje kërkon ti
do të të strehoj në dritën e syve të mi.

Dashuria jote për mua është hartë
hartë është për mua dashuria jote
asnjë kuptim më nuk ka
harta e kësaj bote.

Jam kryeqyteti më i vjetër i dëshpërimit
jam gjurma e plagës së Faraonit
jam pluhur, pluhur që shtrihet
si i pëllumbit fluturim
prej Bagdadit deri në Kinë.

O harabel i zemrës sime
o prill i shpirtit tim
o rërë e detit
o shpirt i shpirtit
o pylli me ullinj
o shije bore
o shije zjarri
o aromë dyshimi e njëkohësisht besimi.

Kam frikë,
kam frikë nga errësira, të lutem më ndriço
kam frikë,
kam frikë nga e panjohura, të lutem më mbro.
kam ftohtë,
kam ftohtë, kam ftohtë e më mbulo
rri pranë meje e këndo
se që kur linda, që kur linda
vatan ku të mbështes kokën s’po gjej
një dashuri mikeje kërkoj
të më marrë e prapa diellit të më hedhë.

O ndriçuesja e jetës sime
ti më freskon
je kandil për bletën time
rrugën ia tregon.

Atje ku erë limoni kundërmon më ço
me krehër fildishi krihi flokët
më ledhato.

Për ty spirancën e ngrita
shtëpinë dhe të afërmit i lashë
damarët i preva
letërnjoftimin e grisa
këtë botë e braktisa.

Shtomë dashuri, dashuri shtomë ti
o më e ëmbla krizë e times çmenduri.
✍️??
 
Ne fakt levo, nuk jam autori une i poezise, edhe pse kam shkruar kohe me pare poezi dashurie, i kam te ruajtura ne fletoren time :D

Poezia eshte e shkruar nga Nizar Kabbani
 
Dashuria e pamundur (El-Hubb El-Mustehijl)

Të dua shumë, e di
dhe rruga drejt të pamundurës është e gjatë…, je ti
mbretëresha e femrave
ku askush nuk mund të zërë vendin tënd, e di.

Por e di gjithashtu se koha
e dashurisë ka mbaruar
dhe fjalët e mrekullueshme kanë vdekur
e di, janë harruar.

Mbretëreshës së femrave
çfarë mund t’i them më saktë
kur rruga drejt të pamundurës
e di, është e gjatë.

Të dua shumë…, të dua… se jetojmë të dënuar
jetojmë të hapërdarë, diku të dëbuar
mes nesh furtunë, mjegull
breshër, borë, zjarr të harbuar.

E di se mbërritja tek sytë e tu është iluzion
të mbërrij tek ty duhem vetëflijuar
kjo më bën të lumtur të gris veten
në copa për hirin tënd, dashuria ime e çmuar.

E nëse mund të zgjedh… nëse mund të zgjedh…
të ripërsërisja dashurinë tënde për herë të dytë
që me petale trëndafili këmishën tënde të zbukuroja
ty, që prej pikave të shiut të të mbroja.

Të dua shumë…, të dua…
dhe e di se rruga drejt të pamundurës është kuturu
të dua shumë dhe e di se udhëtoj
drejt oqeanit të syve të tu.

Dhe mendjen time lë pas dhe vrapoj
ende vrapoj pas simes marrëzi.
O grua, o femër, o bukuri
që mban mes duarsh zemrën time, je ti.

Të lutem, për hir të Zotit tënd
mos më braktis.
E ç’duhet të jem unë pa ty
mos më lër të dalldis.

Dhe refuzoj prej zjarrit të dashurisë të dorëzohem
por a mundet të dorëzohet nga dashuria i sëmuri?
A pyet në shpëton i gjallë prej dashurisë,
a pyet në del i vdekur si guri?



Përktheu nga gjuha arabe: Alban ÇULI
 
Ne Enderr

Ana Akhmatova


Shkëputje e zezë dhe e rëndë
të cilën unë e duroj baras me ty.
Pse qan? Ma jep dorën me të mirë,
premtomë se do të kthehesh në ëndërr.
Ne jemi si dy male …
s’do të takohemi më në këtë botë,
Nëse ,veҫ, kur t’arrijë mesnata

të më dërgojë një përshëndetje me yjet …

 
Kur ikja larg, drejt teje vija
Kur vija afër, ikja larg
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia bëhej çark.

As e kuptoja si të desha
Një mjegull pus, një çmenduri
Si një poet që shkruan vjersha
Dhe ndez një shkrepse, i bën hi.

Dhe ndoshta kjo ish dashuria
E çakërdisur kuturu,
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia gjithashtu.
 

Konkursi Letërsisë

  • 1-Kur flet shpirti.

    Votat: 6 27.3%
  • 2-Buzëqeshje Maskuar.

    Votat: 12 54.5%
  • 3-Jam femër.

    Votat: 2 9.1%
  • 4-Je ti Nënë.

    Votat: 1 4.5%
  • 5-Ne duart e kohes.

    Votat: 1 4.5%
Back
Top