1-Takekuqes,
Takekuqe, oj Fisnike,
Kjo varferia e shpirtit tim
N’kete nate t’shuarjes se zjarreve
Munde t’dhuroje, veq, nje kalerim
Kale qorr per ty do t’behem
Deshirat tua, trokellime, kam per t’i ndjek
Munde t’shijoshe te gjitha huqet
E fuqia s’ka per t’mu tret
Do t’dergoje pertej horizonteve
T’pushtojme bashke kaltersine
Orientimi yne i vetem
Dihatjet tona qe thyejn qetesine
E kur shpirtrat fuqitretur
T’jene plandosur balle per balle
Kam per t’ndjellur me mekjen e fundit
Sa t’kam mall, ah sa t’kam mall
2-Fjalë dashurie për të dashurën Kosovë
Atdheu është gjëja më e shtrenjtë në jetën time. Ai është vendi ku u linda dhe u rrita. Nuk ka gjë më të shtrenjtë sesa atdheu im Kosova. Edhe po të vizitojmë tërë botën, edhe po të jetojmë me vite në një vend tjetër, ne prapë do të përmallohemi për atdheun tonë të dashur e të shtrenjët Kosovë. Shpirti ynë ka ndjenjë të veçantë për vendin tonë, ngase Kosova është vendi më i ëmbël. Edhepse vendi ynë nuk është mjaft i zhvilluar ekonomikisht sikur vendet botërore, nuk ka as det, ndoshta nuk ka as shumë vende të mëdha turistike, por prapë se prapë ajo është atdheu ynë Kosovë.
Ne nuk duhet ta duam vendin tonë vetëm për interes, ngase atdheu është vendi më i shtrenjët dhe më i bukur, që njeriu mund ta ketë.
Atdheu im i dashur po vazhdon që të ngritet lartë për gjithçka, ajo u pavarësua dhe ne shpresojmë së shpejti që edhe ne do të jemi si e gjithë bota, ngase edhe ne i kemi meritat tona përplot vlera. Ne duam gjithsesi edhe bashkimin e Kosovës me Shqipërinë dhe vendet tjera shqiptare. Pra unë gjithsesi ju këshilloj: T'a duani atdheun, ti qendroni në mbrojtje të gatshëm përherë dhe kurrë mos t'ia ktheni shpinën.
Dielli që ndriqon ngrohët në të vertet, ndodhet vetëm në atdhe.
3-Vajza me corapet e grisura.
E di qe ka 586 kenge per taxi?
-Per taxi?
Po , pikerisht keto makina qe bejne punen e tyre per mrekulli, e pastaj iu drejtua shoferit :
ura e tabakeve te lutem. Kaloi floket pas veshit dhe fryu hundet.
Koha qe sistemoi fundin sikur nje zonjushe e llastuar dhe shoferi foli, arritem. Psheretiu.
Nina hapi canten por ai ngriti doren keshtuqe i dha kafen e mengjesit dhe u zhdukem.
U ngjit siper shkalleve te mermerta ndersa e mbaja per dore dhe era i ngaterrohej ne fytyre.
Arritem tek pasticeria matane rruges dhe ngjiti duart puthi hunden aty, ndersa avulli dendesohej
rreth konturit te buzeve te saj e beheshin me te lageshta tha kjo eshte pasticeria ime.
Franc, Frannccccc, bertiti nje ze nga brenda por ajo me kapi per dore dhe ikem.
Kjo ishte letra fundit qe kishte, datonte nga rreth 5 muaj me para. Kafeja qe po pinte tani
po i bente mendimet lemsh andaj u ngrit me hap te shpejte arriti ne trotuar.
Nje here nje kohe ekzistonte nje kavalier, nje kavalier qe shpetonte vashat ne rrezik me parzmore
te arte dhe shikim te embel. Pikat e shiut po beheshin me te shpeshpa dhe me pahir
ngriti doren fishkelleu dhe priti taxine e rradhes.
Sikur nje situate te perseritej sapo dera e saj u mbyll u mbyll dhe tjetra ne menyre automatike.
Syte e tyre plot terbim u veshtruan dhe dogjen shpirtrat ne ate llave te nxehte.
Vajza me corape te grisura peshperiti ai sikur i hipnotizuar, i afroi koken duke e poseduar te gjithen
ne krahet e tij , dhe i tha ste kam thene asnjehere...por i dua corapet e tua te grisura.
Historia me corape ishte nje histori e gjate qe kishte zanafillen diku tjeter, por sot,
sot ate nate ata digjeshin nga deshira dhe vetem buzet e tyre flisnin.
4-Takat e kuqe nën mjerimin Migjenian.
Ajo nuk e njihte ngjyrën e kuqe(përvec ngjyrës së gjakut). Nuk dinte si mund të ndihesh kur ecën mbi taka. Të parat dhe të fundit taka që kishte veshur kishin qenë ditën e dasmës. Dhe ato ia kishin sjellë krushqit. Kishin qëlluar të vogla, aq sa këmbët iu bënë gjak deri në mbyllje të ditës. E shtrënguan, e vranë, ashtu sic do vritej cdo gjë e saj. Ndërkohë që në një cep të botës femra frymon e lirë, e lumtur, e zgjuar në mëngjes mes librash e finesës, femra Migjeniane zgjohet mes rrënqethjes, shfrytëzimit, grushtit dhe shkeljes. Cdo mëngjes para dritës së diellit shikon fytyrën e tij të tërbuar, frustruar dhe të ashpër. Atë mashkull i cili kobshëm nuk frikësohet të tregoj burrërinë me grushtin e vdekjes duke mbjell dhembje dhe trishtim. Tiparet e saj ishin… Ah, ajo nuk kishte pasqyrë, sytë e saj të mbuluar me lot nuk arrinin të depërtonin në bukurinë që mbarte. Ajo nuk dinte të ndalte, sakrifikonte, përdorej, i heshtën zërin, e kthyen një një shërbëtore dhe mbartëse së pjellës së tyre. E zhvlerësuan! Ajo nuk lejohet të veshë taka të kuqe, deri në momentin kur të ngrihet nga varri e të heqë prangat që e shtrengojnë cdo ditë. Kur frikën ta përmbysë në forcë, kur ajo vetë të mos mallkojë jetën që ju fal apo kafshatën që i mbetet cdo natë në fyt. Kur të thyej gardhet çjerrëse të mureve të ngritura rreth saj. Kur të njohë ligjin, të drejtat, arsimimin, bashkëndërveprimin me shoqërinë dhe të dalë nga guacka në të cilën janë munduar ta mbajnë, ajo do mund të hapërojë nëpër lirinë që e meriton.
5-Kepucet e kuqe veshur kam sot!………
Sot kam veshur serisht kepucet e kuqe….
Dje kerkoja ne kutite mbi raft nje pale kepuce per te veshur dhe asgje qe me mbushte syrin.
Te gjitha kutite leviza dhe syte qendronin tek kutia ne maje, e dija cfare kisha aty…
I mora dhe kepucet e kuqe qendronin aty qe nga ajo dite kur I vesha per here te fundit.
E di? Une I adhuroj ato kepuce …sepse e kuqja me sjell kaq prane vetes, me kujton cdo ndjesi te brendshme qe pak kush e njeh, sepse e kuqja jam une!
Po I shihja dhe mu kujtua qe edhe diten kur u takuam kisha veshur ato kepuce….edhe diten kur vendosem mos ishim me kisha veshur po ato kepuce, por kush e kish mendjen te ky detaje ate dite.
Po pse me lidhesh ti me cdo fragment timin si nje rrjet merimange kapur ka nje insekt e se leshon , pavaresisht cdo perpjekje te deshtuar..
Kam vendosur te kujtoj vetem ngjarjet e bukura nga e shkuara ime , kam vendosur qe te kthej nje faqe te re ne librin e jetes, kam vendosur qe ne faqet e reja mos te kete asnje copez nga ti dhe askush qe me dashje a jo me lendoi.
Dua te shkruaj ne keto faqe cdo hap, gjurme te pacenuar nga askush, te kuruar deri ne detaj do ti mbush fragmentet e jetes. Do skalis buzeqeshjen qe askush smund te ma fshij , sado u perpoqen. Do skalis pozitivitetin sado negativitet perqark me shkaktuan, do skalis shpirtin sado shpirt nuk paten ditet e shkuara.
Nuk do I fsheh me kepucet e kuqe , hapat e mi jane te vendosur per tu hedhur perpara dhe ti…ti do jesh thjesht nje kujtim I se shkuares , kur kepucet e kuqe dhimbnin nga kallot e kohes.
Ti nuk do jesh me askund sepse une sot kam veshur kepucet e kuqe dhe cdo kujtim me to kam shkelur!
6- "djaloshi i luleve"
Ati i pelqenin lulet,i vinte natyrshem ti kishte ne tufa tufa me ngjyra...
tek kalonte sa me nje me i tjeter,mblidhte nektarin e tyre dhe dehej nga dashuria.
Shpesh u lendonte petalet, pastaj i djallosur nga nervat, kthehej qe ti sheronte me petale ta thara,,,kerkonte shi nga qielli blu,por vere , shiu kishte merguar,,e ashtu i djersitur neper buqetat e ti,,,,rrinte e vajtonte neper trupat e tyre te thare per pak uji e perkujdesje .....
Ne prag te vjeshtes kur gjethet binin ai strukej neper farat e tyre diku ne rrenx dhe flinte ne nje nga buqetat e ti...
Ai ishte adrenalina e tyre, ai se kuptonte cfare rrebeshi bente neper petalet e tyre gjate pranveres...
vera i shkonte ne thatesire dhe duke kerkuar uji per to ,pasi kuptonte sa i kishte lenduar duke u thithur nektarin e tyre...
Dimrit strukej ne farat e tyra..
E keshtu jetonin te lumtura lulet dhe ai.
I quante lulet e ti te kuqe.
I pelqente ti emronte te kuqe dhe pse me plot ngjyra ishin.
I quante te gjitha dashuri,dashuri per jeten,per endrrat per ushqimin e shpirtit te tij,,
Ne fund buqetat e luleve u mblodhen ne nje kuvendim dhe vendosen ta quajne "djaloshin e luleve".
Te gezuara ato, i gezuar dhe ai, jetonin neper stinet e tyre...
S"jetonin dot as ato pa te ,e as ai pa to.ishte nje dashuri e cuditshme,,lendim sherim,sherim lendim,,,
Takekuqe, oj Fisnike,
Kjo varferia e shpirtit tim
N’kete nate t’shuarjes se zjarreve
Munde t’dhuroje, veq, nje kalerim
Kale qorr per ty do t’behem
Deshirat tua, trokellime, kam per t’i ndjek
Munde t’shijoshe te gjitha huqet
E fuqia s’ka per t’mu tret
Do t’dergoje pertej horizonteve
T’pushtojme bashke kaltersine
Orientimi yne i vetem
Dihatjet tona qe thyejn qetesine
E kur shpirtrat fuqitretur
T’jene plandosur balle per balle
Kam per t’ndjellur me mekjen e fundit
Sa t’kam mall, ah sa t’kam mall
2-Fjalë dashurie për të dashurën Kosovë
Atdheu është gjëja më e shtrenjtë në jetën time. Ai është vendi ku u linda dhe u rrita. Nuk ka gjë më të shtrenjtë sesa atdheu im Kosova. Edhe po të vizitojmë tërë botën, edhe po të jetojmë me vite në një vend tjetër, ne prapë do të përmallohemi për atdheun tonë të dashur e të shtrenjët Kosovë. Shpirti ynë ka ndjenjë të veçantë për vendin tonë, ngase Kosova është vendi më i ëmbël. Edhepse vendi ynë nuk është mjaft i zhvilluar ekonomikisht sikur vendet botërore, nuk ka as det, ndoshta nuk ka as shumë vende të mëdha turistike, por prapë se prapë ajo është atdheu ynë Kosovë.
Ne nuk duhet ta duam vendin tonë vetëm për interes, ngase atdheu është vendi më i shtrenjët dhe më i bukur, që njeriu mund ta ketë.
Atdheu im i dashur po vazhdon që të ngritet lartë për gjithçka, ajo u pavarësua dhe ne shpresojmë së shpejti që edhe ne do të jemi si e gjithë bota, ngase edhe ne i kemi meritat tona përplot vlera. Ne duam gjithsesi edhe bashkimin e Kosovës me Shqipërinë dhe vendet tjera shqiptare. Pra unë gjithsesi ju këshilloj: T'a duani atdheun, ti qendroni në mbrojtje të gatshëm përherë dhe kurrë mos t'ia ktheni shpinën.
Dielli që ndriqon ngrohët në të vertet, ndodhet vetëm në atdhe.
3-Vajza me corapet e grisura.
E di qe ka 586 kenge per taxi?
-Per taxi?
Po , pikerisht keto makina qe bejne punen e tyre per mrekulli, e pastaj iu drejtua shoferit :
ura e tabakeve te lutem. Kaloi floket pas veshit dhe fryu hundet.
Koha qe sistemoi fundin sikur nje zonjushe e llastuar dhe shoferi foli, arritem. Psheretiu.
Nina hapi canten por ai ngriti doren keshtuqe i dha kafen e mengjesit dhe u zhdukem.
U ngjit siper shkalleve te mermerta ndersa e mbaja per dore dhe era i ngaterrohej ne fytyre.
Arritem tek pasticeria matane rruges dhe ngjiti duart puthi hunden aty, ndersa avulli dendesohej
rreth konturit te buzeve te saj e beheshin me te lageshta tha kjo eshte pasticeria ime.
Franc, Frannccccc, bertiti nje ze nga brenda por ajo me kapi per dore dhe ikem.
Kjo ishte letra fundit qe kishte, datonte nga rreth 5 muaj me para. Kafeja qe po pinte tani
po i bente mendimet lemsh andaj u ngrit me hap te shpejte arriti ne trotuar.
Nje here nje kohe ekzistonte nje kavalier, nje kavalier qe shpetonte vashat ne rrezik me parzmore
te arte dhe shikim te embel. Pikat e shiut po beheshin me te shpeshpa dhe me pahir
ngriti doren fishkelleu dhe priti taxine e rradhes.
Sikur nje situate te perseritej sapo dera e saj u mbyll u mbyll dhe tjetra ne menyre automatike.
Syte e tyre plot terbim u veshtruan dhe dogjen shpirtrat ne ate llave te nxehte.
Vajza me corape te grisura peshperiti ai sikur i hipnotizuar, i afroi koken duke e poseduar te gjithen
ne krahet e tij , dhe i tha ste kam thene asnjehere...por i dua corapet e tua te grisura.
Historia me corape ishte nje histori e gjate qe kishte zanafillen diku tjeter, por sot,
sot ate nate ata digjeshin nga deshira dhe vetem buzet e tyre flisnin.
4-Takat e kuqe nën mjerimin Migjenian.
Ajo nuk e njihte ngjyrën e kuqe(përvec ngjyrës së gjakut). Nuk dinte si mund të ndihesh kur ecën mbi taka. Të parat dhe të fundit taka që kishte veshur kishin qenë ditën e dasmës. Dhe ato ia kishin sjellë krushqit. Kishin qëlluar të vogla, aq sa këmbët iu bënë gjak deri në mbyllje të ditës. E shtrënguan, e vranë, ashtu sic do vritej cdo gjë e saj. Ndërkohë që në një cep të botës femra frymon e lirë, e lumtur, e zgjuar në mëngjes mes librash e finesës, femra Migjeniane zgjohet mes rrënqethjes, shfrytëzimit, grushtit dhe shkeljes. Cdo mëngjes para dritës së diellit shikon fytyrën e tij të tërbuar, frustruar dhe të ashpër. Atë mashkull i cili kobshëm nuk frikësohet të tregoj burrërinë me grushtin e vdekjes duke mbjell dhembje dhe trishtim. Tiparet e saj ishin… Ah, ajo nuk kishte pasqyrë, sytë e saj të mbuluar me lot nuk arrinin të depërtonin në bukurinë që mbarte. Ajo nuk dinte të ndalte, sakrifikonte, përdorej, i heshtën zërin, e kthyen një një shërbëtore dhe mbartëse së pjellës së tyre. E zhvlerësuan! Ajo nuk lejohet të veshë taka të kuqe, deri në momentin kur të ngrihet nga varri e të heqë prangat që e shtrengojnë cdo ditë. Kur frikën ta përmbysë në forcë, kur ajo vetë të mos mallkojë jetën që ju fal apo kafshatën që i mbetet cdo natë në fyt. Kur të thyej gardhet çjerrëse të mureve të ngritura rreth saj. Kur të njohë ligjin, të drejtat, arsimimin, bashkëndërveprimin me shoqërinë dhe të dalë nga guacka në të cilën janë munduar ta mbajnë, ajo do mund të hapërojë nëpër lirinë që e meriton.
5-Kepucet e kuqe veshur kam sot!………
Sot kam veshur serisht kepucet e kuqe….
Dje kerkoja ne kutite mbi raft nje pale kepuce per te veshur dhe asgje qe me mbushte syrin.
Te gjitha kutite leviza dhe syte qendronin tek kutia ne maje, e dija cfare kisha aty…
I mora dhe kepucet e kuqe qendronin aty qe nga ajo dite kur I vesha per here te fundit.
E di? Une I adhuroj ato kepuce …sepse e kuqja me sjell kaq prane vetes, me kujton cdo ndjesi te brendshme qe pak kush e njeh, sepse e kuqja jam une!
Po I shihja dhe mu kujtua qe edhe diten kur u takuam kisha veshur ato kepuce….edhe diten kur vendosem mos ishim me kisha veshur po ato kepuce, por kush e kish mendjen te ky detaje ate dite.
Po pse me lidhesh ti me cdo fragment timin si nje rrjet merimange kapur ka nje insekt e se leshon , pavaresisht cdo perpjekje te deshtuar..
Kam vendosur te kujtoj vetem ngjarjet e bukura nga e shkuara ime , kam vendosur qe te kthej nje faqe te re ne librin e jetes, kam vendosur qe ne faqet e reja mos te kete asnje copez nga ti dhe askush qe me dashje a jo me lendoi.
Dua te shkruaj ne keto faqe cdo hap, gjurme te pacenuar nga askush, te kuruar deri ne detaj do ti mbush fragmentet e jetes. Do skalis buzeqeshjen qe askush smund te ma fshij , sado u perpoqen. Do skalis pozitivitetin sado negativitet perqark me shkaktuan, do skalis shpirtin sado shpirt nuk paten ditet e shkuara.
Nuk do I fsheh me kepucet e kuqe , hapat e mi jane te vendosur per tu hedhur perpara dhe ti…ti do jesh thjesht nje kujtim I se shkuares , kur kepucet e kuqe dhimbnin nga kallot e kohes.
Ti nuk do jesh me askund sepse une sot kam veshur kepucet e kuqe dhe cdo kujtim me to kam shkelur!
6- "djaloshi i luleve"
Ati i pelqenin lulet,i vinte natyrshem ti kishte ne tufa tufa me ngjyra...
tek kalonte sa me nje me i tjeter,mblidhte nektarin e tyre dhe dehej nga dashuria.
Shpesh u lendonte petalet, pastaj i djallosur nga nervat, kthehej qe ti sheronte me petale ta thara,,,kerkonte shi nga qielli blu,por vere , shiu kishte merguar,,e ashtu i djersitur neper buqetat e ti,,,,rrinte e vajtonte neper trupat e tyre te thare per pak uji e perkujdesje .....
Ne prag te vjeshtes kur gjethet binin ai strukej neper farat e tyre diku ne rrenx dhe flinte ne nje nga buqetat e ti...
Ai ishte adrenalina e tyre, ai se kuptonte cfare rrebeshi bente neper petalet e tyre gjate pranveres...
vera i shkonte ne thatesire dhe duke kerkuar uji per to ,pasi kuptonte sa i kishte lenduar duke u thithur nektarin e tyre...
Dimrit strukej ne farat e tyra..
E keshtu jetonin te lumtura lulet dhe ai.
I quante lulet e ti te kuqe.
I pelqente ti emronte te kuqe dhe pse me plot ngjyra ishin.
I quante te gjitha dashuri,dashuri per jeten,per endrrat per ushqimin e shpirtit te tij,,
Ne fund buqetat e luleve u mblodhen ne nje kuvendim dhe vendosen ta quajne "djaloshin e luleve".
Te gezuara ato, i gezuar dhe ai, jetonin neper stinet e tyre...
S"jetonin dot as ato pa te ,e as ai pa to.ishte nje dashuri e cuditshme,,lendim sherim,sherim lendim,,,
