Fragmente te perzgjedhura

Sa fjalë të ëmbla më thoshe,
Kur përkëdheleshim të dy.
Dhe me syçkat bukuroshe,
Më bëje të mos ndahem nga ty.

Po dyshimi nuk më linte,
Që të besoja se ti më do.
Si hëna që rrezet më shihte,
Dhe i çonte ku desh ajo.

Veç atëhere kuptova,
Se je zemer plot mëshire.
Dhe veten time e ngroha,
Kur më puthe me dëshirë…
 
Mesnatë! Gjumi nuk më zë.
Bie në shtrat, po zgjuar rri;
Mbyll sytë e lodhur e bëj të fle,
Por ditë e natë zemra ku di?
Ah, zemra, zemra- s’ka qetësi,
Se fluturon te ti njësoj:
Në ëndërr, o jeta ime, ti,
Në jetë, o ëndrra ime, moj.
 
....Gjithë burrat janë gënjeshtarë, të paqëndrueshëm, fallco, llafazanë, hipokritë, sedertarë dhe të poshtër. Gjithë gratë janë të pabesa, artificiale, vanitoze, kurioze dhe të shthurura. Bota është një gjiriz i pafund ku foka me forma nga më të çuditshmet hiqen zvarrë mes malesh prej lluce. Por ka në botë një gjë të shenjtë dhe sublime e cila është bashkimi i dy prej këtyre qenieve kaq mëkatare e të frikshme. Jemi zhgënjyer shpesh në dashuri, jemi plagosur e ndjerë shumë herë fatkeqë; por ama gjithmonë kemi dashuruar. E, kur kur ka ardhur koha të ndodhemi buze varrit, kemi kthyer kokën pas dhe i kemi themi vetes: “Kam vuajtur shumë herë, shpesh jam zhgënjyer, por megjithatë kam dashuruar. Jam unë ai që kam jetuar jetën time e jo një krijese e rreme krijuar prej sedrës dhe mërzitjes sime ...

"S’behet shaka me dashurinë/Akti II, skena 5 (1834)"-Alfred de MUSSET
 
Punet jane keshtu. Dikush vdes, ne varrim
te afermit e miqte e te ndjerit ngasherohen, ata
kane nje cehre te zymte, te penduar dhe te tron-
ditur, gjithcka le te besosh se nga dhembja s'do
dine me, kurre me, te jetojne si me pare.

E megjithate, kalon nje jave, dy dhe ata i
gjeni te ulur, te themi, ne nje restorant, duke qe-
shur e duke ngrene per shtate pale qejfe. Tamam
si para vdekjes se atij tjetrit.

Pra, rastet jane dy:

Ose dashurite, qofte edhe me te medhate,
edhe me te sinqertat, rezistojne gjate, shtate
dite. Dhe atehere e kote t'i marrim seriozisht.

Ose kundrejt vdekjes, akoma dhe me keq, gji-
thcka eshte hipokrizi, qofte edhe ne mirebesim.
Dhe atehere s'ngelet vec... (Besoj u kuptuam!)

Dino Buzzati
 
NAZIM HIKMET

Disa thonë "s'jetoj dot pa ty"
Unë nuk jam nga ata;
Jetoj edhe pa ty
Por me ty jetoj ndryshe...

Vetmia i mëson njeriut shumë gjëra
Por ti mos shko
Unë le të mbes i paditur...

Njeriu;
Kur nuk bëhet dot det
Në emër të shpresës
Duhet të bëhet pulëbardhë.

Dhe fjala më e bukur që dua të të them
Është ajo që ende s’ta kam thënë.

Kush e di;
Ndoshta nuk do ta donim njëri-tjetrin kaq shumë
Nëse s’do vështronim nga larg
Shpirtrat tanë...
Kush e di;
Nëse fati nuk do të na mbante larg
Ndoshta s’do ta ndjenim njëri-tjetrin
Kaq pranë...
 
???? ?? ???? / ?? ????? ??̈ ??̈ ???????

“Desha të të puth” – kënga psherëtin,
por më parë e më tepër desha të të mjaftoj
siç gryka për këngën dhe thika për bukën
siç besimi për shenjtin desha të të mjaftoj.
Që tjetër përqafim mos kërkosh
në tjetër kundërmim mos përgjumesh
desha të të mjaftoj.

“Desha të të puth” – kënga ngulmon,
qoftë dhe më pak desha të të përmall,
më shumë se fryma në ngjitje,
më shumë se borë në Kërshëndellë
më shumë se fashë mbi plagë
më shumë se miell dhe kripë.

E përqafim tjetër ti të mos kërkosh
në tjetër kundërmim të mos përgjumesh.

Desha të të mjaftoj.
 
Guxoj të puth rrënjët e shpirtit, se të dua,
dua fuqinë legjendare, që rrezaton si burrë,
guxoj të admiroj nurin e bukurive të tua,
nurin e thjeshtësisë, që nuk vyshket kurrë.

Guxoj të çel për ty,si trëndafil i mesnatës,
kur hap petalbutën e puthur nga hëna,
të më përpijnë flladet e trupit gjatë natës,
të kthehem një Evë mbi mollët e ngrëna.

Guxoj të puth në rrënjë të syrit, se të dua,
dua shkëlqimin qelibar, që rrezaton shumë,
perëndimin purpur, që bie mbi qepallat e tua,
vesën e mbrëmjes, kur mbi ty lë gjurmë.

Guxoj të puth me forcën e shpirtit,se të dua,
kur buzën t’a përkëdhel gjethja e dafinës,
që flladitet shpirtit fitimtar, të lavdive të tua,
kur të nanuris prehrit, me erën e trëndelinës.

Guxoj të puth rrënjët e shpirtit, se të dua,
dua fuqinë legjendare, që rrezaton si burrë,
guxoj të admiroj nurin e bukurive të tua,
nurin e thjeshtësisë, që nuk vyshket kurrë.
MIMOZA ÇOBO: GUXOJ TË TË PUTH, SE TË DUA…
 
Nëse bie në gjumë deri në atë pikë saqë nuk vetëdijësohesh për kalimin e kohës, hija juaj mund të vijë për të të lënë lamtumirën me këto fjalë:

Ka diçka që nuk më pëlqen në parajsë, nuk dua të shkoj atje. Është diçka që nuk më qetëson as në ferr, nuk dua të shkoj as atje. Është diçka që nuk më pëlqen në botën e ardhshme të artë. Nuk dua të shkoj.

Je pikërisht ti, ai që nuk më pëlqen.

O mik, nuk do të të ndjek më. Unë nuk dua të qëndroj këtu.

Nuk dua!

Ah… jo, nuk dua, më mirë do të endem pa qëllim.

Unë jam vetëm një hije. Më duhet të të lë dhe të fundosem në errësirë. Edhe pse errësira do të më gëlltisë, drita do të më bëjë të zhdukem.

Sidoqoftë, nuk dua të endem midis dritës dhe errësirës, më mirë të zhytem në errësirë.

Por, tekefundit, unë shkoj duke u endur pa qëllim midis dritës dhe errësirës, pa e ditur nëse është muzg apo agim.

Do të pretendoj të pi një gotë verë me dorën time gri të errët, do të endem larg i vetëm, derisa të humb kontrollin e kohës.

Ah! Nëse është muzg, nata e errët do të më gllabërojë ose do të firosem nga dita nëse është agim.

Oh mik, koha po afrohet!

Do të endem pa qëllim në errësirë.

Ju jeni akoma duke pritur një dhuratë nga unë. Çfarë mund t’ju ofroj atëherë? Si gjithmonë, vetëm errësira dhe zbrazëtia janë ato që ngelin.

Por, unë uroj që të jetë vetëm errësirë, ndryshe do të anullohesha nga drita e ditës suaj;

Unë uroj që të jetë thjesht bosh dhe mos ta pushtojë zemrën tënde.

Kjo është ajo që shpresoj, mik.

Unë shkoj larg vetëm, jo vetëm pa ty, por edhe pa asnjë hije tjetër në errësirë.

Vetëm unë jam fundosur nga errësira, bota i përket plotësisht vetvetes sime.”
 
Je më e bukur që kur vendose të zgjidhesh...
Të zgjedhësh veten përpara gjithçkaje.
Je shumë herë më e bukur tani që fjalët
e atij që dikur të kishte premtuar botën,
nuk të zhveshin më.
Nuk të bëjnë më të ndihesh e dobët
Nuk të bëjnë më të dyshosh tek vetja
Tek forcat e tua
Tek vendosmëria për t’ja dal
Sepse ti mund t’ja dalësh
Çdo femër ia del të hedh pas gjithçka
Të buzëqesh edhe me cimbitje zemre për atë çka ishte
Të luaj e qesh si fëmijë ndërkohë që shpirti është një i moshuar në vaj...
Dhe s’ke faj...
Asnjë femër s’ka faj kur fal vërtet gjithçka,
dhe merr asgjë pas kësaj.
Ti je e bukur...
Thjesht meriton sy që të të shohin si unike
Si bekim
Si vlerë mbi vlerat...pa asnjë çmim.
 
Unë nisem nga një arsyetim i thjeshtë, por mjaft i qartë: nuk mund të ketë forcë pa dhunë dhe as dhunë pa padrejtësi. Prandaj nuk e pranoj që forca e vërtetë e njeriut të jetë veç fuqia e tij. dhe çdo manifestim force duhet të jetë i motivuar nga një synim fisnik dhe i përligjur nga një çështje e drejtë, gjë që është e vështirë, për të mos thënë e pamundur, sepse mund të marrë kthesë abuzive. Nuk e pranoj që forca të jetë kriter vlerësimi. Kur Jezusin e kryqëzuan thirri: “ Zot, o Zot, pse më braktise?” Nuk ishte një shfaqje dobësie: përkundrazi, ishte manifestimi i vetëdijes se ai ishte i Biri i Zotit dhe se në to çaste ai, i kryqëzuar në atë kryq, shenjë e ndëshkimit dhe vuajtjeje, u ndryshua në një vlerë të përjetë. Njeriu në kryq është shfaqja më e trishtë e ngadhënjimit të dhunës. Por Jezusi na mëson se ajo shfaqjeje dilte jashtë caqeve të qenies tokësore: ashtu dhimbja u shndërrua në shpresë të pamort. Kujtoj se këtu qëndron forcë më e madhja e njeriut: ta shndërrojë fatkeqësinë në shpresë. Të gjejë, edhe në çastet e dëshpërimit, forcën morale, pra të padhunshme për t’u ngritur mbi meskinitetin, fariseizmin dhe dobësinë e atij që kujton se është i fortë. Kjo, me sa më ka mbetur në kujtesë, qe ndërhyrja e Atë Meshkallës. Ndoshta çka kisha dëgjuar ishte një lloj predikimi, një nga ato predikime që e kishin bërë Atë Meshkallën të ishte një nga predikuesit më të shquar në Tiranë. Ndoshta ishte një përzierje mësimesh të historisë të krishterimit dhe të përvojës vetjake të një njeriu që kishte njohur mundimet dhe urinë nëpër kampe pune, poshtërimin dhe fyerjen që i bëhej të burgosurit të përbuzur si dhe promiskuitetin etik të jetës nëpër burgje, ku njeriu të ndert mund t’qëllonte të jetonte ngjitur me një shpirtdobët që mund të kishte shkarë deri në rrafshin më të fundit të vlerave njerëzore.

(Nga libri 'Drita e Zotit dhe terri i njeriut'-A. Kasoruho)
 
Friedrich Schiller-it për Marti Von Auhausen

Kam qenë i sigurt që nuk do të më detyronit ta shkruajë një letër të këtillë. Aq shumë kam dëshiruar që kurrë mos ta shkruajë letër të këtillë. Dhe, çka bëjë tani, derisa ju ‘dragojtë’ brenda vetes po i zbusni.

Tani po ngrihem nga dyshemeja, e më kujtohet kur ti më thoje se më doje. Dhe më tutje nuk dua ta shkruajë këtë letër. Dhe nuk e shkrova, por ti e ke shkruar për mua. Ka mundur e tëra të përfundonte që mëngjesin e parë, që mos të më lejonit që t’ju pëlqeja, që mos t’ju dua aq shumë e që netëve mos t’i lusja yjet ta parandalonin ndarjen nga ti.

Më kanë mbetur si ngushëllim vetëm ditët kur mbizotëronte buzëqeshja, kur e kam ndjerë që jam me ty, që me ty mund të arrijë çdo gjë, dhe kur mendoja se edhe ti poashtu dëshiroje të jesh me mua, e dashura ime.

Tani ik kur të vijë unë, e kthen kokën kur them diçka. Në çka kam gabuar? Vetëm pse të dua? Më ka mbetur një boshllëk në zemër. Më nuk pyes ‘pse’, pasi që kjo nuk është pyetja e duhur… I mbështjellur me heshtjen tonë dhe edhe më tutje nuk e di si ta humb shpresën, më ndihmo së paku në këtë…
 
Sa e sa burra kam dëgjuar të thonë se duan një grua inteligjente përkrah. Do t'iu thoja ta mendonin mirë.Gratë inteligjente i marrin vendimet vetë, kanë dëshirat e tyre dhe vendosin kufij. Ti nuk do të jesh kurrë në qendër të jetës së saj, sepse ajo merret më shumë me veten e vet, sesa me ty!
Një grua inteligjente nuk lejon të manipulohet, as të shantazhohet. Ajo nuk i gëlltit fajet dhe po ashtu merr përsipër përgjegjësitë e saj. Gratë inteligjente, diskutojnë, analizojnë, grinden, nuk kënaqen me gjithçka dhe kështu përparojnë.
Ajo grua që ka pasur një jetë para teje, e di se do të vazhdojë ta ketë edhe kur ti të largohesh. Ajo të informon dhe nuk kërkon leje. Këto gra, në çift, nuk kërkojnë një lider për ta ndjekur pas. Nuk duan të ndjekin askënd, e as t'i tregojnë rrugën askujt, duan të ecin përkrahë jush.
Ato e dinë mirë se jeta pa dhunë është një e drejtë themelore, e jo luks apo privilegj.
Një grua inteligjente është e lirë sepse ka luftuar për lirinë e saj .Nëse përpiqesh ta prangosësh ajo do të dijë se si të largohet . Mos harro se e ka bërë dhe më parë .
Gruaja inteligjente e di se vlera e saj nuk është trupi i saj e as ajo që ti bën me të . Mendoje dy herë para se ta gjykosh për moshën , gjatësinë,“ trashësinë ” apo sjelljen e saj seksuale , sepse gjykimi i tillë është dhunë emocionale , dhe ajo e di këtë .
Prandaj , para se të hapni gojën për të thënë se dëshironi një grua inteligjente përkrah jush , pyeteni veten nëse jeni vërtet në standartin e duhur për të hyrë në jetën e saj .

G.G.Marquez
 
BASHKËFAJTORI

Më kryqëzojnë dhe unë duhet të jem kryqi dhe gozhdët.
Më zgjasin gotën dhe unë duhet të jem helmi.
Më mashtrojnë dhe unë duhet të jem gënjeshtra.
Më vënë zjarrin dhe unë duhet të jem ferri.
Duhet të lëvdoj dhe të falënderoj çdo çast të kohës. Ushqimi im është çdo gjë.
Pesha e saktë e universit, poshtërimi, ngazëllimi. Duhet të përligj atë që më plagos.
S'ka rëndësi lumturia apo fatkeqësia ime.
Unë jam poeti.

JORGE LUIS BORGES
 
Laura Esquivel- FJALA PËR NJERIUN

Sa mirë do të ishte, sikur të gjitha qeniet njerëzore të ishin të vetëdijshme se fjalët që thonë mund të shërojnë ose të sëmurin; se, te miliona njerëz, një fjalë e ëmbël krijon një valë të ngrohtë përkëdhelëse; se fjala e mirë lëshon energji, bashkon, lidh. Por çfarë ndodh kur fjala e humbet këtë rol? Kur në vend të bashkimit krijon përçarje, përplasje? Kur ajo përdoret për të shpifur, për të fyer, për manipuluar? Kur nuk pasqyron realitetin dhe nuk mbështet të vërtetën? Ç’ndodh kur fjala "liri" do të thotë skllavëri? Kur flasim për «demokracinë» dhe instalojmë diktaturën? Kur na flitet për mbrojtjen e sovranitetit tonë dhe ne përfundojnë duke humbur edhe këmishën e trupit? Në këto raste, fjala është si një tingull harpe e cila, kurrsesi, nuk të bën të vallëzosh, sepse ritmi është i pakapshëm. Është një tingull i arsyes, por pa zemër.
Ishte një kohë kur thënia e fjalës ishte akt i respektueshëm. Në të përfshihej vetë nderi. Njeriu besonte plotësisht në atë që thuhej nga një zotëri, sepse e dinte se, të ndodhte ç’të ndodhte, ajo që ishte premtuar do të përmbushej.
Përkundrazi, tani, fjalët që thuhen nga disa medja ose nga shumica e politikanëve, jo gjithmonë shprehin realitetin, madje, shpesh, të kundërtën. Ka media që nuk e përmbushin misionin e tyre për të informuar. Shumica e politikanëve flasin pa folur. Thonë pa thënë. Përdorin fjalë të paqarta, të dykuptimta, për të na mashtruar, për të na ngatërruar, vetëm për të na marrë votën. Kjo është e vetmja gjë që u intereson. Po ashtu, shumë media komunikimi nuk komunikojnë. Janë të interesuar vetëm për lajme të bujshme, sepse ashtu do të shiten më shumë. Qëllimi është që reklamimi në televizion të bëhet më i kushtueshëm, të tërheqë sponsorët e rëndësishëm, të rritet shitja e gazetave dhe revistave. Ajo që ka rëndësi është lajmi dhe jo e vërteta. Fjala në këto raste është si një helm me veprim të zgjatur.
 
Duhet të isha dëgjuar...
Duhet t’i kisha kushtuar më tepër vëmendje
atij zërit të brendshëm që ulërinte pa zë..
Por asgjë..
Nuk bëra asgjë.
Qëndrova në heshtje të gjitha herët
që premtimet mu servirën si një supë e ngrohtë
e ku në tavolinë mungonte luga.
Qëndrova më bindjen se kur fjala del nga goja,
për çdo kënd duhet të jetë një pesh e rëndë,
një detyrim,
një përgjegjësi..
por edhe dashuri.
Në një farë mënyre edhe dashuri,
ndaj vetes,
ndaj tjetrit,
ndaj jetës...
ndaj ndërgjegjes që mund ta shohësh pa frikë në sy.
Qëndrova me besimin se zemra ishte ajo që e bënte njeriun njerëzor,
por pastaj zbulova se qënkërka pikërisht ajo
që e bëka edhe mizor.
Qënkërka pikërisht ajo që të bën ta prekësh qiellin me një dorë,
dhe po ajo të fut në dhe’ në pak minuta,
në pak orë.
Qëndrova dhe nuk e di as vet përse...
Ndofta për një mësim..
Për një përvojë..
Për një të nesërme pa pengje.
Të paktën tani jam e sigurt se nga vetja nuk mungoi asgjë,
nuk mbetet më asgjë pa dhënë kur arrin të mbysësh atë klithmën e shpirtit që të ulërin pa zë..
Qëndrova dhe nuk bëhem asnjëherë pishman..
Sepse nuk janë thjesht fjalë për at’Zot..
JANË PREMTIME QË NUK DUHEN NGRËNË.

#poeziabotaime ✍️
 
Nga: Simone De Beauvoir (për të dashurin e saj, shkrimtarin Nelson Algren)

U bë një javë pa letër. Prita e prita, por këtë letër ta dërgoj pa pritur më. Moti është me më shumë diell; tani është vërtet bukur. Po punoj shumë. Libri yt është një novelë për francezët nga viti 1945 deri në 1948; mundohem të tregoj rigjallërimin që ndjemë kur mbaroi lufta, shumë gjëra filluan nga e para dhe pastaj dalëngadalë pasoi zhgënjimi. Do të jetë libër shumë i gjatë, me shumë njerëz dhe shumë histori. Ndër to, përpiqem të tregoj diçka nga historia jonë 1) sepse duket si historie e ditëve të sotme, kjo dashuri nga Parisi në Çikago, me avionë që i sjellin qytetet kaq afër, por edhe aq larg, 2) dhe sidomos sepse më pëlqen të kujtoj gjëra, këto gjëra, në letër. Tani po shkruaj atë pjesë, pjesë disi e shkurtër që dëshiroj të jetë shumë e bukur. Punoj shumë për të. Por nuk është një gjë e zgjuar për t’u bërë, sepse kam kujtesë mjaft të mirë dhe gjërat që kujtoj duken kaq të vërteta, kaq afër. Ndihem tepër e trishtuar. Aq e trishtuar, sa nuk ishte e lehtë të të shkruaja. Ndjeja sikur shumë nga dashuria nuk ka vlerë. Ti dukesh shumë mirë, me aq sa të mbaj mend.

Më vjen mirë që në zemrën tënde të virgjër, ka gjithnjë një njollë të zezë. Njerëzit dinë si të mjekojnë një gju, apo një kyç, por nuk dinë si të shërojnë zemrën e lënduar; prandaj besoj se do ta mbaj zemrën time të copëtuar dhe të mos ta përdor më kurrë. Për ty është mjaft mirë, shtazë e gjorë; zemra ime do të të përkasë ty, ashtu si unë.

Simona jote
 
Perle!


URRYESIT

ka njerëz që dinë veç të urrejnë
pa cak
pa arsye
pa shkak
nuk i njeh
as të njohin
e prandaj të urrejnë
pa e ditur as vetë përse-në
çfarëdo që të thuash
çfarëdo që të bësh
edhe kur ti flet
edhe kur hesht ata të urrejnë...
do të të fajësojnë ty për gjithçka
për dhimbjen e kokës e të bythës,
për format e pakëndëshme në kraharor
për shëmtinë e shpirtit e të fytyrës
për depresionin dhe kapsllëkun
për dyllin dhe silikonin
për dështimet e veta dhe kilet e tepërta
për sherret me gruan dhe burrat që i lanë për neurozat që u lexohen në fytyrë dhe sytë e shqyer nga sikletet
për menstruacionet e dhimbshme dhe pagjumësinë kronike
për oksigjenin që ti thith dhe dioksidin që ata nxjerrin
për shtëpinë e tyre pa familje
për fëmijët e tyre pa prindër
për veten bosh dhe pasqyrat e thyera
për jetën e tyre mbushur me vdekjen e përditëshme me pult në dorë komandojnë ujërat e zeza të ekraneve drejt lavanterisë së trurit….
njerëz që asnjë formë dashurie nuk i begenis
asnjë “të dua” nuk kanë dhënë apo marrë e prandaj urrejtjen nga një ndjenjë kalimtare e kanë kthyer në profesion të jetës…
gjinia: Individ me uterus paradite
pa gjini pasditeve
dhe mbremjeve OGJB Organizëm Gjenetikisht i Burrëzuar
profesioni: Urryes
vendi i punës: Axhenda
vendbanimi: lagja Twitter në qytetin Facebook Rruga e Skuthëve nr. 666…
Vila Pedofilia
pranë Kodrës Incest
Qyteti i Idiotëve

urrejtja është e vetmja gjë
që i bën të ndjehen gjalle
të bukur
të mënçur
të mirë…
dhe ne duhet të kemi mëshirë për ta
dhe profesionin e tyre të lirë

e si do te mund te jetonim pa ata?

pa mllefin e tyre të zi do t’iu zbardheshin sytë
do të ndjeheshin të dobet,
të çarmatosur
të parëndësishëm
të diskriminuar
të përjashtuar
ulur në oturak heroikisht do të vrisnin veten
bota do të shndërrohej në inkubator dashurie
dhe ne do të jetonim gjatë
shumë gjate deri në mërziti
dhe do të vdisnim si pleq naïvë të pandreqshëm
nga mungesa e urrejtjes së tyre…

© artangjyzelhasani
 
E paënderrta ime

Më duhet një gjysëm ëndrre e paënderrta ime.
Vë kokën në gjoksin tënd
E tani përplasem
Te kokë e një tjetri.

lg.php

Më duhet një gjysëm ëndrre.

Shigjetat e orës së dorës
Tutje i shtyjnë kalimtarët,
në ditë të rrëpirta tiranase.
Shpirtra jo shpirtra që shkojnë...
Bri meje dikush flet me vete.
pa e kuptuar besoj në rrëfimin e tij.

Dikush, prej zhgënjirni të egër,
mbërthen kryqe të reja.
I hedh një gjysëm leku
Dhe blej kryqin tim.

Tani që ta ngre
Më duhet një gjysëm ëndrre,
E paëndërrta ime.



Fatos Arapi
 
Dashuria e vërtetë vjen në kohën e duhur: mos e kërkoni dhe mos u manipuloni
Asnjëherë mos i humbisni vlerat tuaja për një person që nuk e di se çfarë ka pranë. Nëse nuk ju jep rëndësi, ju injoron, ju lë ose ju përbuz, mos kërkoni vëmendjen apo dashurinë e tij: nuk do të jetë aspak e vërtetë apo e sinqertë. Një dashuri indiferente mund të na bëjë të vuajmë shumë.
Ne duhet të bëjmë përpjekje dhe të përpiqemi të largohemi emocionalisht nga ata njerëz që vënë në rrezik ekuilibrin emocional, duke nxitur pabarazinë emocionale në marrëdhëniet që ndajmë me ta. Lypja për dashuri do të thotë të kërkohet diçka që nuk ekziston, e cila gjendet vetëm në dëshirat tona. E vetmja gjë që marrim duke lypur është mungesa e respektit për veten tonë, duke bllokuar rritjen tonë emocionale.
Kur duam dikë ne e mbrojmë për të shmangur vuajtjet. Ne përpiqemi të krijojmë një kontekst dashurie dhe paqeje, të nxitur nga ndjenjat e harmonisë, autenticitetit dhe dashurisë. Nëse nuk mbrojmë veten nga dashuritë e rreme, përfundojmë duke menduar se nuk meritojmë dashuri dhe vëmendje dhe bindim veten se marrëdhëniet emocionale nuk janë të balancuara.
Vetëvendosja është mjeti më i fuqishëm për të luftuar padrejtësitë emocionale dhe indiferencën. Është e domosdoshme ta duash veten, ta njohësh dhe të jesh në gjendje të reflektosh mbi ndjenjat, dëshirat dhe sjelljen e të dyve.
Përkundër menaxhimit të ndonjë situate emocionale komplekse, të gjitha vuajtjet kanë një zgjidhje. Ndryshimi i vërtetë është i mundshëm kur punojmë për diçka që na mban “të lidhur” me situatën e dhimbshme dhe personin që shkakton dhimbje. Njerëzit e parë të cilëve duhet t’u kushtojmë kohë, jemi vetë ne. Sapo të bëhet kjo, do të jemi në gjendje të kuptojmë me kë jemi mirë dhe me kë jo.Mos u lutni për vëmendjen apo dashurinë e askujt, ai që ju do, ua tregon në një mënyrë ose një tjetër, pa interes apo egoizëm. Ushqeni vetëbesimin tuaj dhe mos lypni. Dashuria provohet dhe ndjehet, nuk lypet. Dashuria dhe vëmendja juaj vlejnë shumë: kushtojani atyre që ju duan dhe ju kuptojnë pa paragjykime dhe pa kushte.

Burimi / Olio d’oliva, limone e vitamina E: gli ingredienti perfetti per avere una pelle del viso di porcellana
 
Oscar Wilde: Peshkatari dhe shpirti i tij.

Njëherë e një kohë, në një fshat të largët, një peshkatar shkonte çdo natë në det dhe hidhte rrjetat e tij në ujë. Kur era frynte nga toka, nuk kapte asgjë. Kur era vinte nga thellësitë e detit, atëherë rrjetat mbusheshin me mijëra peshq. Një natë rrjetat e tij ishin kaq të rënda, sa që nuk mund t'i tërhiqte në barkë. "Bo! Bo! Me siguri kam kapur të gjithë peshqit e detit ose ndonjë përbindësh të madh që vetëm në oqeane të mëdhenj mund të gjesh". Kur arriti të nxjerrë rrjetën në sipërfaqe, nuk pa asgjë, përveçse një sirenë të vogël e cili flinte, pa kuptuar asgjë. Peshkatari sapo e pa, humbi të folurën. Ishte aq e bukur sa asnjë grua tjetër nuk kishte parë kurrë të kishte bukurinë e saj. Flokët e saj të lagura dhe të bardha si ari, binin mbi supet e saj. Trupi i saj ishte i bardhë dhe bishti dukej si të ishte mbuluar nga mijëra perla. Peshkatari nuk mundi të përmbahej dhe shtriu duart duke e mbajtur fort në krahë. Sirena u zgjua dhe u frikësua aq shumë saqë i kërkoi peshkatarit ta linte të shkojë, sepse ishte vajza e vetme e mbretit të botës së ujit. Atëherë peshkatari i vogël, pasi u mendua pak dhe për shkak se nuk donte ta humbiste, tha se do ta linte të largohej, mjaftonte që, sa herë ta thërriste, të dilte mbi shkumën e detit dhe t'i këndonte me zë të ulët. Sirena i premtoi dhe kështu u bë. Çdo natë peshkatari i vogël shkonte në të njëjtin vend dhe e thërriste. Dilte atëherë ajo dhe këndonte aq ëmbël, sa që të gjithë peshqit mblidheshin rreth saj për ta dëgjuar dhe delfinët vallëzonin në shkumë. Peshkatari magjepsur harronte rrjetat dhe peshkun e tij, dhe i dashuruar siç ishte, rrinte vetëm ulur dhe shihte sirenën e bukur, duke dëgjuar këngën e saj. Derisa një natë nuk mund të duronte më vetëm ta shihte Sirenën pa e prekur dhe pa jetuar me të dhe i tha: "Sirenë, Sirena ime, të dua dhe dua të jem bashkëshorti yt. Dua që jetën time ta kaloj me ty". Por sirenë e vogël tundi kokën. "Ti ke shpirt njerëzor. Nëse arrin të dësbosh shpirtin tënd, atëherë unë do të jem në gjendje të të dua dhe të vish me mua në botën dhe mbretërinë time". Kjo është ajo që Sirena tha dhe u largua. Atëherë peshkatari mendoi: "Çfarë është shpirti dhe për çfarë na shërben? Kurrë nuk e kam parë dhe kurrë nuk e kam prekur. Pra, do të jetë diçka e panevojshme që kemi brenda nesh. Dhe sigurisht do ta dëboj, në qoftë se fitoj lumturinë që kërkoj, duke marrë për grua Sirenën e bukur". Pa u menduar më shumë, shkon tek prifti i cili i tmerruar nga fjalët që dëgjoi i thotë me zemërim: "Kush të bëri magji dhe thua këto fjalë? Zoti ynë na ka dhënë shpirtin për të qenë njerëz të mirë dhe të sjellshëm. Të mendojmë dhe të bëjmë gjënë e duhur. Pa shpirtin dhe ndihmën e zemrës, njeriu bën gjërat më të këqija dhe asgjë nuk ka brenda tij, sepse nuk e dallon të mirën nga e keqja. Asgjë nuk vlen sa ai, dhe nuk ka sakrificë më të madhe se ajo që Zoti bëri për shpirtin. Vetëm largohu tani dhe mos të dëgjoj më të thuash gjëra të tilla ". Por peshkatari i vogël i magjepsur nga Sirena e kishte marrë vendimin. Do të jepte shpirtin e tij dhe çfarë i tha prifti nuk i mendoi fare, sepse nuk i kuptonte. Më pas iu kujtua se kishte dëgjuar për një magjistare që jetonte në një shpellë në një mal të lartë dhe që mund të bënte çdo gjë. Mori rrugën peshkatari i vogël për në mal dhe, pasi eci shumë, pa nga larg një grua me flokë të kuqe duke mbajtur në duart e saj shumë bimë të çuditshme. E kuptoi se ishte magjistare dhe vrapoi drejt saj. "Dua ta dëboj shpirtin tim", i tha me një zë që dridhej nga lodhja dhe ankthi. Magjistarja nuk e imagjinonte kurrë se dikush do të kërkonte diçka kaq të tmerrshme. U zverdh, kur e dëgjoi dhe në fillim nuk pranoi. U përpoq t'i tregonte atij bukurinë e saj, sepse ajo ishte me të vërtetë e bukur, por peshkatari nuk donte asnjë tjetër përveç Sirenës sç tij të vogël. Dhe kur magjistarja pa se asgjë nuk mund të ndryshonte mendjen e tij dhe që e luste me lot në sy, nxori nga rripi i saj një kamë dhe i tha: "Ajo që njerëzit mendojnë se është hija e tyre nuk është .... Është trupi i shpirtit. Duhet të qëndrosh në breg të detit me shpinën nga hëna dhe të presësh hijen tënde rreth këmbëve të tua, duke e urdhëruar të ikë. Kështu vetëm mund të ndjekësh shpirtin tënd". Dhe para se të mund t'i tregonte ndonjë gjë tjetër, peshkatari i vogël kishte arritur tashmë në breg të detit dhe bëri atë që i tha magjistarja. Shpirti i tij, i cili ndjeu se donte ta dëbonte, filloi ta luste, por ai i kishte mbyllur veshët dhe gjithçka që mendonte ishte momentin që më në fund do të takonte të dashurën e tij. "Ik," i thotë shpirtit, "nuk kam nevojë për ty. Nuk më ke bërë asnjë të keqe, por dhe nuk më ke ofruar asgjë. Nuk të dua më brenda meje". "Të lutem!" i bërtiti shpirti. "Të paktën më jep zemrën tënde për të më bërë shoqëri, sepse bota është shumë e ashpër". "Nëse të jap zemrën time, si do ta dua Sirenën time të ëmbël? Zemra ime është dashuria ime. Pra, mos më vono dhe largohu menjëherë!". "Mirë," i thotë. "Do të largohem. Por do të vij çdo vit në breg dhe do të thërras. Ndoshta do kesh nevojë për mua", tha, dhe u largua. Peshkatari i vogël, i lirë tani, u zhyt në ujërat blu dhe vrapoi për të gjetur dashurinë e tij duke dëgjuar boritë në botën oqeanore që festonin ardhjen e tij. Pasi kaloi një vit, shpirti erdhi në breg të detit dhe thërriti peshkatarin e vogël. Ai erdhi në sipërfaqe, iu afrua dhe e pyeti pse e kërkonte. "Shkova në botë mrekullish kur më le", i thotë, "dhe kam ardhur këtu tani, sepse kam një dhuratë për ty. Të sjell nga Lindja pasqyrën e Urtësisë. Kushdo që e ka këtë pasqyrë është më i mençuri nga të gjithë të mençurit dhe të gjitha sekretet e botës janë të tijat. Gjithçka që duhet të bësh është të vish me mua". "Dashuria është më e rëndësishme sesa Urtësia", tha peshkatari i vogël", dhe Sirena më dashuron", dhe humbi në fund të detit. Viti tjetër erdhi dhe me të erdhi dhe shpirti. Thërriti përsëri peshkatarin e vogël dhe pasi iu afrua, i tha: "Kur më dëbove herë e fundit udhëtova në Jug dhe po të sjell nga atje unazën e Pasurisë. Kushdo që ka këtë unazë është më i pasuri nga të gjithë mbretërit e botës dhe të gjitha pasuritë që ekzistojnë janë të tijat. Të vetmen gjë që duhet të bësh, është të vish me mua". "Dashuria është më e mirë se të gjitha pasuritë e botës", u përgjigj peshkatari, dhe Sirena më do mua" tha dhe humbi sërish në detin e thellë blu. Në vitin e tretë, shpirti u kthye në bregdet dhe i tregoi për një balerinë, që kishte dy këmbë të bardha dhe kërcente aq bukur, sa që dukeshin si dy pëllumba që fluturojnë në qiell. Dhe këtë herë, për shkak se Sirena nuk kishte këmbë, por bisht, peshkatari dëshironte shumë të shihte një grua me këmbë të kërcejë dhe kështu shpirti e bindi dhe e ndoqi atë. Por shpirti e mashtroi dhe e mori me vete në qytetet që shkonte, kur ishte vetëm dhe e vinte të bënte gjëra të këqija. Sepse kur e kishte dëbuar, nuk i kishte dhënë zemrën. Dhe shpirti, kur nuk është brenda njeriut dhe nuk ka zemërn për shoqëri, nuk di vetë për të bërë gjënë e duhur. Dhe ai mësoi në botën që shkoi, të bënte të këqija dhe të kënaqet me to. Peshkatari i vogël nuk donte të bënin këto veprime, por nuk mund të shpëtonte prej shpirtit të tij, sepse magjistarja nuk i kishte treguar se, nëse hynte brenda shpirti përsëri, nuk do të mundte kurrë ta dëbonte. Të vetmen që mund të bënte ishte të lidhte duart e tij dhe të mbyllte veshët, që të mos dëgjonte urdhërat e këtij shpirti të korruptuar. Shkoi në breg të detit, ndërtoi një shtëpi të vogël dhe thërriste më kot të dashurën e tij për të dalë pak dhe ta takojë. Vitet kalonin dhe Sirena nuk dilte. Por ai e thërriste mëngjes e darkë, duke shpresuar se një moment do të dilte. Shpirti që ishte me të dhe shihte se sa e madhe ishte dashuria e tij, iu lut me lot në sy që ta linte të kthehej përsëri dhe të ndiente dhe ai mirësinë e tij. Djaloshi që e kishte kuptuar të keqen që i kishte bërë, kur e dëboi, u përpoq ta linte të hynte, por zemra e tij ishte aq e mbushur me dashuri sa nuk gjente hapësirë. Dhe kur shpirti filloi të hyjë brenda tij, u dëgjua një gjëmim i fuqishëm dhe deti u bë i zi, dhe dallgë të mëdha u përhapën mbi të. Sirena e vogël kishte vdekur dhe bota nënujore ishte në zi. Peshkatari shkoi shumë pranë detit dhe bërtiti: "Të tradhtova dhe ti u largova Sirena ime e ëmbël, por dashuria ime për ty mbushte gjithmonë zemrën time dhe, meqënëse nuk ekziston më, nuk mundem dhe unë të jetoj, sepse kam premtuar të jesh gjithnjë me ty", tha, dhe ra në ujërat e errëta të detit së bashku me shpirtin e tij që kishte gjetur rrugën dhe i ishte bashkangjitur. Kishte të drejtë pra, peshkatari i vogël. Dashuria ishte më e çmuara se çdo gjë që shpirti i kishte ofruar nga udhëtimet e tij. Por nuk e kishte kuptuar se, pa shpirtin brenda tij, çfarëdo që të ndiente, do të ishte gjysmake. Sepse shpirti e bën të madhe dhe të gjallë. Sa për dy të dashuruarit aty ku i gjetën, kishin lulëzuar lule të mrekullueshme dhe për herë të parë kishin parë fshatarët që lule të tilla të rriteshin në breg të detit....
 

Konkursi Letërsisë

  • 1-Kur flet shpirti.

    Votat: 6 27.3%
  • 2-Buzëqeshje Maskuar.

    Votat: 12 54.5%
  • 3-Jam femër.

    Votat: 2 9.1%
  • 4-Je ti Nënë.

    Votat: 1 4.5%
  • 5-Ne duart e kohes.

    Votat: 1 4.5%
Back
Top